Υπήρχαν πολλοί λόγοι για να παρευρεθεί κανείς την Κυριακή 10 Ιανουαρίου του 2016, στο Κύτταρο. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι οι Acid Death θα γιόρταζαν την 25ετη τους πορεία (υπολογίζοντας και τα 10 χρόνια που ήταν ανενεργοί), αλλά και το γεγονός ότι οι Acid Death είχαν στήσει ένα mini-festival, καλύπτοντας όλες σχεδόν τις εκφάνσεις του ακραίου ήχου.
Ήταν μεγάλο ερωτηματικό η προσέλευση του κόσμου σε αυτή τη συναυλία και ειδικά όταν είδα τους ουρανούς να ανοίγουν, άρχισα να ανησυχώ ότι η προσέλευση του κόσμου δεν θα ήταν ικανοποιητική, σε μια συναυλία ενός συγκροτήματος με μεγάλη ιστορία και με ένα πρόσφατο θανατηφόρο δίσκο. Οι φόβοι μου έγιναν πραγματικότητα, όταν κατά τις 19:00 έφτασα στον χώρο, ο οποίος ήταν σχεδόν άδειος.
Caelestia
Με μια 10-λεπτη καθυστέρηση βγήκαν στη σκηνή οι Caelestia και η αλήθεια είναι σε λίγο κόσμο. Δεν ήξερα την μπάντα, ούτε φυσικά την είχα δει στο παρελθόν, οπότε με μεγάλο ενδιαφέρον άρχισα να ακούω ένα βορβόρικο intro, το οποίο σε έβαζε στο κλίμα του progressive death/black με γυναικεία φωνητικά το οποίο παίζουν. Δυστυχώς όμως, ενώ τα παιδιά προσπαθούσαν στη σκηνή, ο ήχος τους πρόδωσε. Υπήρχαν στιγμές που στην κυριολεξία άκουγα ένα βόμβο και όχι κάποιου είδους μουσική. Η μπάντα καλά στημένη και ωραίο ντύσιμο, μας παρουσίασε κάποια κομμάτια από την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, “Beneath Abyss”.
Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν μουσικά, αλλά αυτό μπορεί να έχει να κάνει με τον ήχο που δεν μου έδωσε και πολλά να καταλάβω. Προς το τέλος, στο ομώνυμο κομμάτι “Beneath Abyss”, ο ήχος πάντως καλυτέρευσε και μπορώ να πω ότι ήταν και το κομμάτι το οποίο ξεχώρισα. Ο κόσμος αρκετά ανταποδοτικός, όταν η μπάντα το ζητούσε, και γενικά οι Caelestia φάνηκε να τον κερδίζουν. Οι προσωπικές μου ενστάσεις είναι ότι η μπάντα μπορεί να είναι πιο κινητική στη σκηνή (εκτός του μπασίστα Aranel ο οποίος όργωσε τη σκηνή) και ότι μάλλον θα πρέπει να δουλέψουν στο θέμα του ήχου περισσότερο. Κατά τα άλλα, ήταν προβαρισμένοι αρκετά και μάλλον το μέλλον τους ανήκει.
Setlist: Malleus Maleficarum, Gate of Shadows, Secret Rite, Lake of Decay, Beneath Abyss
Soulskinner
Άλλη μια μπάντα που δεν είχα δει στο παρελθόν ζωντανά. Οι Soulskinner είναι μια σταθερή αξία στα εγχώρια death metal τεκταινόμενα, με τρεις αξιόλογες κυκλοφορίες για το είδος. Είχα την υποψία ότι θα ισοπεδώσουν το Κύτταρο και πράγματι, πολύ σύντομα μετά τους Caelestia, οι Soulskinner πήραν τα ηνία και εμάς από τα μούτρα και εξαπέλυσαν μεγάτονους death metal.
Δίνοντας έμφαση στην τελευταία δισκογραφική τους δουλειά “Crypts of Ancient Wisdom”, με καθαρό ήχο αλλά και με αρκετό χαβαλέ, απλά με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή. Άνετοι, καλά προβαρισμένοι (με κάποια ελάχιστα λάθη στις lead κιθάρες), έδωσαν μεγάλη ενέργεια στον κόσμο και αυτός ανταποκρίθηκε. Για 40 σχεδόν λεπτά μας πήραν το σκαλπ και πραγματικά συγχαρητήρια στους Soulskinner, γιατί με όπλα τους την απλότητα και τη μουσική τους, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να κερδίσουν τους παρευρισκόμενους. Όταν παίξουν ξανά και είστε οπαδός του κλασσικού death metal, πραγματικά μην χάσετε την ευκαιρία να τους δείτε.
Setlist: Life a Bane, The Price of War, Our Greatest Curse, The Furies’ Hymn, Not My God, Deadland pt.1, Echoes Of Sickness
Aherusia
Όταν κάποιος σκεφτεί τον όρο Ελληνικό folk black metal, νομίζω ότι το πρώτο όνομα που θα έρθει στο μυαλό του, είναι οι Aherusia. Έχοντας πρωτοτυπήσει και βάζοντας σαν κύριο όργανο στον ήχο τους την λύρα, οι Aherusia έχουν προσφέρει στο Ελληνικό black metal δυο αρκετά καλούς δίσκους και από ότι φαίνεται έπεται και συνέχεια.
Δυστυχώς χωρίς τη λύρα και με τρεις κιθάρες στη σκηνή, οι Aherusia βγήκαν στο σανίδι με ατμοσφαιρικό τρόπο, παίζοντας ακουστικά τη βασική μελωδία του “Ε Η Θ (Ελευθερία ή θάνατος)”. Έχοντας δει την μπάντα την προηγούμενη φορά στην παρουσίαση του δίσκου τους “As I Cross The Seas Of My Soul”, είχα δυστυχώς απογοητευτεί λόγω του ήχου. Ήλπιζα ότι ο ήχος αυτή τη φορά θα ήταν καλύτερος και με τις πρώτες νότες του “Archipelagos”, ευτυχώς οι Aherusia είχαν πολύ καλό ήχο. Η μπάντα παρουσίασε όλο το “As I Cross The Seas Of My Soul” καθώς και ένα κομμάτι από το ντεμπούτο τους “And the Tides Shall Reveal the Traces”, το “Methexis”. Ξεκινώντας δυνατά με τα καλά κομμάτια τους από το “As I Cross The Seas Of My Soul”, οι Aherusia κέρδισαν τους πάντες (το κύτταρο είχε αρκετό κόσμο πλέον, αλλά δεν ήταν γεμάτο), με αποκορύφωμα το “Ε Η Θ (Ελευθερία ή θάνατος)”.
Από εκεί και μετά δεν έχω δει πιο γκαντέμικη μπάντα. Λες και είχαν συνωμοτήσει όλες οι δυνάμεις του σκότους, κατά τη διάρκεια του “Path of Thorns” έσπασε η χορδή του τρίτου κιθαρίστα αλλά και στη μέση του κομματιού η Arcania έπεσε στη σκηνή, χωρίς ευτυχώς να χτυπήσει. Δεν μάσησαν όμως οι Aherusia και ολοκλήρωσαν το κομμάτι κανονικότατα. Οι ατυχίες όμως δεν σταμάτησαν και κατά τη διάρκεια του “Hic Hiemat Aeternatus”, παρέδωσε ψυχή και η κιθάρα του Voreas, ο οποίος για το κομμάτι επικεντρώθηκε στα φωνητικά, κλείνοντας το set με μια κιθάρα από τους Acid Death.
Πολύ καλή παρουσία, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται συνεχώς και με μόνο μειονέκτημα, αυτό που είχε και ο δεύτερος τους δίσκος. Τις μεγάλες διάρκειες κομματιών που κουράζουν. Χωρίς πολλά πολλά όμως, οι Aherusia τα έσπασαν και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα παίξουν στην Αθήνα να είναι λιγότερο άτυχοι.
Setlist: Archipelagos, Mano Incognitum, Arbor Martyrum, Ε Η Θ (Ελευθερία ή θάνατος), Path of Thorns, From Abyss, Hic Hiemat Aeternatus, Methexis
Acid Death
Η ώρα είχε έρθει όμως για το κυρίως πιάτο, που δεν ήταν άλλο από τους Acid Death. Μια από τις πιο αδικημένες μπάντες στο εγχώριο χώρο, η οποία όμως πλέον αρχίζει να γίνεται αναγνωρίσιμη από πολλούς. Η τελευταία τους δουλειά “Hall Of Mirrors” έχει απλά πάρει διθυραμβικές κριτικές παντού (και από εμάς, διαβάστε εδώ) και ως αναγνώριση οι Acid Death τον Φεβρουάριο θα φύγουν εκτός συνόρων, στη γειτονική Ιταλία, όπου και θα συνοδέψουν τους ιστορικούς Coroner σε μια μίνι περιοδεία.
Με ελάχιστη καθυστέρηση (η οποία όμως δυστυχώς αποδείχτηκε αρκετή για το κόσμο μετέπειτα) και γύρω στις 22:30, οι Acid Death ανέβηκαν στην σκηνή και εξαπέλυσαν το thrash / death τους κανονιοβολισμό, με ένα από τα καλύτερα τραγούδια από το “Hall Of Mirrors”, το “Mental Slime”. Πρέπει να πω, ότι το τεχνικό death / thrash των Acid Death, δεν με συγκινεί και τόσο. Παρόλα αυτά, ο Σάββας Μπετίνης και η παρέα του, βγήκαν στη σκηνή – και συνέχισαν καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους – με τον αέρα μιας μεγάλης μπάντας. Άνετοι, επικοινωνιακοί με το κοινό, άριστα προβαρισμένοι, αλάνθαστοι και με σύμμαχό τους τον πολύ καλό ήχο, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να πει ότι δυσαρεστήθηκε που τους είδε.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο άνετοι είναι στη σκηνή οι Acid Death, παρόλο που δεν έχουν και τα πιο εύκολα μέρη να παίξουν. Ο Κώστας Αλεξάκης (τύμπανα) πραγματικά μόνο σαν χταπόδι με έμφυτο μετρονόμο μπορεί να παρομοιαστεί. Ο Ντένις Κωστόπουλος (κιθάρα) απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι είναι κορυφαίος κιθαρίστας, ενώ ο πιο νέος της παρέας, ο Γιάννης Αναγνώστου δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να χτυπιέται και να κάνει τη διαφορά με τα riff του και τη σταθερότητά του.
Εκεί όμως που πραγματικά βγάζω το καπέλο, είναι στο Σάββα. Ο άνθρωπος απλά δείχνει ότι αυτό που κάνει, το αγαπάει τρελά. Εκτός από τις φανταστικές του ικανότητες στο μπάσο, η χαρακτηριστική του φωνή δεν τον πρόδωσε σε κανένα σημείο, με τα growls του να σκίζουν τα αυτιά μας σε κάθε φράση. Και φυσικά, το φιλικό του χαμόγελο μεταξύ των κομματιών και η επικοινωνία του με το κοινό, είναι υποδειγματική για πολλούς frontmen.
Δίνοντας μια μεγαλύτερη βάση στο τελευταίο δίσκο, από τον οποίο οι Acid Death έπαιξαν 6 κομμάτια, τίμησαν όλη τους τη δισκογραφία. Αρκετά guests, με τον Jon Soti (Floating Worlds) να δίνει μια πιο μελωδική χροιά στο “Hall Of Mirrors”, τον Μάνθο (Tardive Dyskinesia) στο “Life And Death” να δίνει μια πιο hardcore χροιά στα φωνητικά, την Ηλιάνα Τσακιράκη (Enemy Of Reality) να κάνει τα απίστευτα στο “Taste Of The Erratic”, μαζί με την Νάντια Σ. Το τελευταίο guest ήταν ο πρώην κιθαρίστας των Acid Death, ο Θέμης Κατσιμίχας στο “Apathy Murders Hope” με τον οποίο και απέτισαν φόρο τιμής στον Lemmy με το “Orgasmatron”.
Δυστυχώς ο κόσμος άρχισε να φεύγει πολύ πριν τελειώσουν το set τους οι Acid Death. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει το Μετρό και είναι Κυριακή βράδυ, αλλά από τις 23:10 άρχισαν να φαίνονται αρκετές ‘τρύπες’ στο Κύτταρο. Δυστυχώς κάπου στις 23:45, έπρεπε και εγώ να αποχωρήσω, μην βλέποντας τα “Apathy Murders Hope / Orgasmatron” και το κλείσμο “Supreme Act Of Heroism”.
Με λίγα λόγια, πολλά συγχαρητήρια στους Acid Death για τη διοργάνωση αυτού του επετειακού τους show, αλλά και σε όλες τις μπάντες που τους υποστήριξαν. Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν ήσασταν εκεί… και δυστυχώς χάσατε μπάντες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μπάντες του εξωτερικού.
Setlist: Mental Slime, Truth Revealed, Balance Of Power, Psycho Love (Intro), Life And Death, Inside My Walls, War, While The End Is Coming, No Sky Above, Hall Of Mirrors, Dragon Queen, Eidolon, Taste Of The Erratic, Planes Of The Eternal Death, Apathy Murders Hope / Orgasmatron, Supreme Act Of Heroism
Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος
email:[email protected]
