Το ‘χω ξαναπεί πολλές φορές, αλλά χαίρομαι όταν μου τυχαίνουν ελληνικές δημιουργίες. Ιδίως όταν ναι μεν είμαι προκατειλημμένη και έχω την διάθεση να “χαϊδέψω” και τελικά βλέπω πως μπορώ να είμαι απλά αντικειμενική γιατί έτσι και αλλιώς αυτό που έχω στα χέρια μου είναι από μόνο του πολύ καλό. Κάπου εδώ να γίνει λόγος για το συγκρότημα που μου γέννησε όλα τα παραπάνω. Το όνομα αυτού Allochiria, όνομα εμπνευσμένο από την ελληνική λέξη αλλοχειρία η οποία αναφέρεται σε μια “ψυχική διαστροφή κατά την οποία το συναίσθημα που προκαλείται από μια αλληλουχία γεγονότων ενός συγκεκριμένου χωροχρόνου, μεταφέρεται σε έναν αντίστοιχο άθικτο”. Αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία ονόματος και σίγουρα πολύ ταιριαστή με το τους ήχους post-sludge και ξυστά progressive πάνω στους οποίους η μπάντα επιλέγει να ισορροπεί. Ο τρόπος της δείχνει πολύ επιτυχημένος, προσφέροντάς μας στις αρχές τους χρόνου ένα album διαμάντι ονόματι “Omonoia”. Και μπορεί η εισαγωγή για να μπω στο ψητό να ήταν μεγάλη, ωστόσο όσον αφορά το album θα είμαι πιο περιεκτική μιας που όταν έχεις ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα “μιλάει” από μόνο του. Είναι σε γενικό βαθμό πολύ ωραίο να βλέπεις ανεξάρτητες μπάντες να βγάζουν album με τόσο καλής ποιότητας παραγωγή. Πόσο μάλλον όταν αυτές είναι ποτισμένες στους Isis και σου ξυπνούν τη νοσταλγία. Μέχρι τώρα το “Omonoia” το ‘χω ακούσει τέσσερις φορές ολόκληρο. Ούτε κοιλιές, ούτε ανώφελες εισαγωγές, ούτε βαρετά σημεία, όλα στην σωστή ποσότητα, και τα 7 κομμάτι μετρημένα και σερβιρισμένα με ένα κάτι από τον μινιμαλισμό των Cult of Luna και το χώσιμο των Russian Cirdes. Ο δυναμισμός και η ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τις μελωδίες που δένουν εκπληκτικά η μια με την άλλη και αρμονικά, κρατάνε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα σε όλο το “Omonοia” που σε κάνει να θες να το ακούς ξανά και ξανά. Προβλέπεται μια από τις καλύτερες δουλειές για το 2014 στην εγχώρια και όχι μόνο σκηνή.
9.5/10
Κατερίνα Στασουλάκου
