Amenra, Syndrome
22/09/2012 An Club, Αθήνα
Συνεχίζοντας το απίστευτο διήμερο που διοργάνωσε η CTS για μας, το Σάββατο ήταν η μέρα για πολύ βαριά πράγματα, μέταλλα και τέτοια να πούμε. Φτάνοντας στον γνωστό τόπο του εγκλήματος, πολύς κόσμος ήταν έξω και ήταν ήδη 9.30, έτσι κάναμε την κίνηση να μπούμε μέσα. Ύστερα από λίγα λεπτά ακούγονται ήχοι του υπόκοσμου από τα ηχεία, αλλά πάνω στην σκηνή δεν βλέπουμε κανέναν. Σε κάποια φάση ακούμε καθαρές κιθάρες και μελωδίες να γεμίζουν το μαγαζί κ εγώ ακόμα δεν βλέπω τίποτα, ακούω και τον κόσμο που μιλάει, λέω καμιά περίεργη μουσική θα παίζει από το cd. Κάνω την ματιά μου λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά και βλέπω έναν μαυροντυμένο τύπο με μια tele και πάμπολλα πεταλάκια στα πόδια του να βγάζει αυτούς τους ήχους. Το κοινό να συνεχίζει να μιλάει και να αναρωτιέμαι αν τον έχει δει κανείς. Αυτός ήταν ο Syndrome (γνωστός και ως Mathieu J. Vandekerckhove), κιθαρίστας των Amenra λοιπόν, που σημαίνει ότι το live είχε ξεκινήσει. Τον παρατηρούσα όση ώρα ήταν στην σκηνή, όχι δεν γίνεται να βγάζει όλους αυτούς τους ήχους από μια και μόνο κιθάρα, ε ρε τα πετάλια τι δουλειά κάνουν, αλλά και ο ίδιος σίγουρα ξέρει να τα χειρίζεται. Η μουσική του σε ταξίδευε αλλού με χαοτικές απαλές μελωδίες να σου προετοιμάζουν σιγά σιγά τα αυτιά για το χάος που επρόκειτο να επακολουθήσει. Σε στιγμές γινόταν αρκετά «επιθετική» χωρίς να χρησιμοποιεί το περίσσιο distortion. Καθότανε σε μια καρέκλα με πολύ μινιμαλιστικές μελωδίες, ήχους και έναν μικρό ενισχυτή από πίσω να τον υποστηρίζει. Το κοινό δεν ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα και το χειροκρότημα του δεν ήταν ίσο με τα γέλια και την ομιλία που έριξε κατά τη διάρκεια του set του. Ο Syndrome σίγουρα έκανε πιστά τη δουλειά του και δούλεψε υπερωρία εκείνο το Σάββατο. Μετά από το εξαίσιο ambient/noise/drone, περιμέναμε τον κακό χαμό. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους είχα δει το 2009, το οποίο και είχα μετανιώσει, αλλά τώρα ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Σβήνουν ΌΛΑ τα φώτα ακόμα και του μπαρ(ακόμα και εκείνο το κόκκινο που γράφει An Club) και βλέπω έναν τύπο με την κιθάρα στο χέρι να γυρνάει στο σχεδόν γεμάτο πια An για να ανέβει στην σκηνή. Είχε έρθει η ώρα για κατεδάφιση. Υπάρχουν μόνο τα άσπρα φώτα στην σκηνή και τίποτα παραπάνω. Και ξεκινάνε. Και εγένετο χάος. Με το που ακούγεται η πρώτη «κραυγή αγωνίας» από τον τραγουδιστή Colin, απλά ανατριχίλα. Τίποτα άλλο. Ο ήχος ήταν καταιγιστικός, μυσταγωγικός, ισοπεδωτικός και όλα αυτά είναι λίγα για να χαρακτηριστεί. Έτριζε ακόμα και το μπαρ. Ο τραγουδιστής ήξερα ότι είναι «αλλού» αλλά δεν περίμενα ότι θα αφήσει μαζί με το λαρύγγι του και τα πνευμόνια του και την ψυχή του εκεί μέσα. Πραγματικά μπορούσες να νιώσεις τον πόνο, το μίσος και γενικά να νιώσεις. Η μουσική των Amenra γενικά είναι περίπλοκη όχι συνθετικά αλλά συναισθηματικά, σε περνάει σαν τρενάκι από όλου τις εκφάνσεις των συναισθημάτων που μπορείς να νιώσεις, για να σε πετάξει στο καθαρτήριο ενώ η μπάντα είναι πάνω στην σκηνή και χτυπιέται. Αυτό που συζητήθηκε περισσότερο από την ίδια την μονολιθική και χαώδης εμφάνιση της μπάντας, και κακώς, ήταν η διάρκεια του set τους, κάπου λιγότερο από μία ώρα. Πολλοί είχαν μείνει ζητώντας encore, το οποίο και δεν πήραν ποτέ. Είναι εξαιρετικά λογικό να μην μπορούν να αποδώσουν τόσο συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια για παραπάνω από μια ώρα, ειδικά για τον τραγουδιστή. Ήθελα να ξέρω οι επικριτές της διάρκειας θα ήθελαν να συνεχίσουν και να μην μπορεί να βγάλει ο άλλος τσιρίδα, ή να μην μπορεί να αποδώσει στο έπακρο; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν ένα από τα καλύτερα διήμερα lives(maybeshewill, amenra) και ότι σίγουρα είναι μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα με πάθος γι’ αυτό που κάνει. Οι κολώνες του ΑΝ ακόμα σείονται και είναι γεμισμένες με χρώματα.
Tένια Λάρδα
