Με την αλλαγή πλεύσης πριν πολλά χρόνια, οι Amorphis έχασαν ένα μεγάλο μέρος πιστών οπαδών. Το 2003 η αποχώρηση του βασικού frontman Pasi Koskinen τους έφερε με την πλάτη στον τοίχο. Και κάπου εκεί ήταν που έγινε μία από τις μεγαλύτερες μαγκιές στην ιστορία αυτής της μουσικής. Φυσικά μιλάμε για τη σωτήρια πρόσληψη του Tomi Joutsen πίσω από το μικρόφωνο. Αυτή η ελπιδοφόρα και επικερδής “τράμπα”, μπορεί να μην έφερε πίσω τους παλιούς ακροατές των “The Karelian Isthmus” και “Tales From The Thousand Lakes”, αλλά τους διπλασίασε με αυτή τη μελαγχολική και ιδιαίτερα μελωδική metal ατμόσφαιρα. Έκτοτε πέρασαν 10 χρόνια και οι Amorphis έγιναν το πλέον καυτό όνομα της Φινλανδίας. Μπορεί το νέο “Circle” να μην διαθέτει τη μαγεία της εθνικής “Kalevala” επικής τριλογίας που είχαν τα albums-ορόσημα της περιόδου 2005 – 2009, όμως έχει και αυτό πολλά να σου πει. Το “Circle” βασίζεται σε μία ιστορία του συγγραφέα Pekka Kainulainen που έχει να κάνει με ένα δυστυχισμένο άνθρωπο, ο οποίος εισέρχεται σε ένα κύκλο και απορροφά δύναμη από τους αρχαίους θεούς της Φινλανδίας. Η αρχή γίνεται, όπως το συνηθίζουν και τα τελευταία χρόνια, με ένα αρκετά δυναμικό κομμάτι, το “Shades Of Gray”. Η μελωδικότητα εξακολουθεί να αποτελεί το βασικό πυρήνα της μουσικής τους, ενώ φαίνεται πως τα brutal vocals έχουν γίνει πια αποδεκτά και λατρεμένα μέχρι και από τους πιο δύσπιστους fans. Στο αμέσως επόμενο “Mission” οι Amorphis συμπεριλαμβάνουν έπειτα από πολλά χρόνια το folk στοιχείο στη μουσική τους, κάτι το οποίο φαίνεται να ισχύει και για αρκετές από τις νέες συνθέσεις, όπως το ευχάριστο “Narrowpath”. Από τα πολύ καλά σίγουρα ήταν το “The Wanderer”, κομμάτι που δείχνει τη μπάντα στην καλύτερή της φόρμα. Ώρα για το πρώτο single του δίσκου. Το “Hopeless Days”, σε σχέση με το μετριότατο “You I Need” του προηγούμενου album, είναι πιο εμπνευσμένο, πιο ουσιώδες, αλλά και πιο συναισθηματικό, με 2-3 αναπάντεχα ευχάριστες εναλλαγές. Επιστροφή στη χρήση folk μουσικής στο “Nightbird’s Song”, δυστυχώς όχι τόσο πετυχημένης αυτή τη φορά, αν και για τους οπαδούς των πρώτων δίσκων θα είναι πολύ πιο προσβάσιμο στ’ αυτιά τους. Σαν σύνθεση, το “Into The Abyss” είναι από τις πιο ποιοτικές του “Circle”, με ένα riff που αποτυπώνεται στο μυαλό για χρόνια και με ένα υπέροχο μελωδικό θέμα από τα keyboards λίγο πριν μπορεί το solo. Το “Embraced By The Moon” ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που είχα ακούσει πριν την κυκλοφορία και ήδη το είχα κατατάξει στα αγαπημένα. Ο σπαραγμός της κιθάρας του Esa Holopainen στην εισαγωγή, η κατάθλιψη στις νότες (η ραχοκοκκαλιά του κομματιού) εν συνεχεία και οι αυξομοιώσεις στο λαρύγγι του Tomi Joutsen, το καθιστούν ως βασικό υποψήφιο για το highlight της ακρόασης. Για να μην αναλύσω το μεγαλειώδες outro. Το κλείσιμο με το “A New Day” μάλλον είναι χλιαρό, αλλά με ωραία δείγματα αυτής της folk πλειοψηφίας. Να σημειωθεί φυσικά και η δουλειά του Peter Tagtgren στην παραγωγή και τη μίξη του album, παίρνοντας τη θέση του Marco Hietala για πρώτη φορά μετά το “Far From The Sun” του 2003, o οποίος με το θαυματουργό του χέρι βοήθησε τους Amorphis να μελοποιήσουν όσο το δυνατό καλύτερα τους στίχους αυτής της υπέροχης φινλανδικής ιστορίας. Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι σκάλες ανώτερο του “The Beginning Of Times”, καθώς ήταν υπερβολικά αδύναμο στις συνθέσεις του. Παρόλα αυτά, του λείπει αυτό το “κάτι παραπάνω” που διέθετε εκείνη η αξεπέραστη τριάδα “Eclipse”/”Silent Waters”/”Skyforger”. Αποφεύγω όμως τις άτοπες συγκρίσεις και κλείνω λέγοντας πως το “Circle” έχει αρκετές στιγμές που θα μαγέψουν το μέσο fan των σημερινών Amorphis, χωρίς να τον ξενερώσουν.
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
