Θυμάμαι πριν σχεδόν τρία χρόνια ότι είχα πάθει την πλάκα μου με το “Under The Red Cloud”. Δεν νομίζω ότι υπάρχει οπαδός των Amorphis που δεν θα πει ότι η μέχρι πρότινος τελευταία τους δουλειά θα μείνει κλασική και θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Είναι αλήθεια ότι ακόμη και σήμερα ακούω το “Under The Red Cloud” και μου δίνει τις ίδιες ανατριχίλες που μου έδωσαν και οι πρώτες ακροάσεις του. Κάτι που με έκανε να χαρακτηρίσω τον δίσκο σαν τον καλύτερο της Joutsen περιόδου της μπάντας και να τον βάλω δίπλα στο “Tales From The Thousand Lakes”.
Το μεγάλο ερώτημα ήταν όμως, θα μπορέσουν οι Φινλανδοί να κρατήσουν το επίπεδο και την ποιότητα αυτής της τρομερής δισκάρας που έχει τίτλο “Under The Red Cloud”; Θα μπορούσα επίσης να πω, ότι το “Queen Of Time” είναι μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του 2018, αφού πολύς κόσμος το περιμένει πως και πως. Τα δείγματα του “The Bee” και του “Wrong Direction” που ήρθαν τον προηγούμενο μήνα, μας μεγάλωσαν την ανυπομονησία, αφού οι Amorphis έδειξαν τουλάχιστον σε αυτά τα δυο κομμάτια, ότι έχουν πάλι αρκετούς άσσους κάτω από το μανίκι τους.
Η ώρα ήρθε και το “Queen Of Time” έχει απλά λιώσει εδώ και πέντε ημέρες τον υπολογιστή μου. Κυρίες και κύριοι, οι Amorphis τα κατάφεραν και πάλι… Το “Queen Of Time” είναι τουλάχιστον το ίδιο καλός δίσκος όσο και το “Under The Red Cloud” και δεν υπάρχει οπαδός της μπάντας που θα απογοητευτεί από οποιαδήποτε στιγμή του δίσκου. Το “Queen of Time” είναι μια φυσική συνέχεια του “Under The Red Cloud” και παρόλο που ακούγεται αρκετά όμοιο, έχει αρκετές διαφορές.
Οι Amorphis βγαίνουν αρκετές φορές από την ζώνη άνεσης τους και κάνουν διαφορετικά πράγματα, χωρίς σε καμία περίπτωση να ξενίζουν. Η πιο παράξενη και διαφορετική στιγμή του “Queen Of Time” είναι σίγουρα το “Pyres On The Coast” που κλείνει το δίσκο. Ένα κομμάτι που κάποιος θα μπορέσει να ακούσει ατμοσφαιρικά black metal στοιχεία, ειδικά όταν ο Joutsen κάνει τα αντίστοιχα φωνητικά στα κουπλέ του κομματιού αλλά και από τα tremolo pickings των Holopainen και Koivusaari.
Από εκεί και πέρα, μια ακόμη διαφορά με τον προηγούμενο δίσκο, είναι ότι οι Amorphis έχουν διαλέξει σε αρκετά τραγούδια να ακολουθήσουν μια πιο progressive κατεύθυνση, με αρκετά διαφορετικά μέρη μέσα στα τραγούδια αλλά και στους ρυθμούς. Τα “Pyres On The Coast”, “The Golden Elk” αλλά και τα “Message In The Amber” και “Heart Of The Giant” που είναι και τα μεγαλύτερα τραγούδια του δίσκου μαρτυρούν το παραπάνω.
Η μεγαλύτερη διαφορά βέβαια, είναι αυτό που μας είχε ανακοινώσει η μπάντα πριν από την κυκλοφορία του δίσκου, δηλαδή η χρησιμοποίηση ορχήστρας αλλά και χορωδίας. Το όλο εγχείρημα είναι απολύπτως επιτυχημένο, αφού όπου έχουν μπει αυτά τα δυο στοιχεία, απλά λειτουργούν τέλεια και ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο τη μουσική των Amorphis. Το κλασικό παράδειγμα είναι το “The Golden Elk”, το οποίο μάλλον είναι και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Σε αυτό το τραγούδι, οι Amorphis εμπλέκουν τα ανατολίτικα στοιχεία τους με την ορχήστρα, δίνοντας μια Orphaned Land αίσθηση αλλά και τα μέρη της χορωδίας να δίνουν μια μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες της μπάντας και του τραγουδιού.
Η μαγκιά των Amorphis είναι ότι δεν αναγκάζουν αυτά τα νέα στοιχεία με τις ορχήστρες και τις χορωδίες να είναι παρόντα σε κάθε τραγούδι ή σε παραπάνω περιπτώσεις από ότι χρειάζεται. Κάτι το οποίο έγινε με τον τελευταίο δίσκο των Dimmu Borgir, “Eonian”, όπου η πολύ χρήση των χορωδιών και των ορχηστρικών τους έκανε να χάσουν την ταυτότητά τους. Στο “Queen Of Time” οι Amorphis διατηρούν την ταυτότητά τους και τα νέα στοιχεία έχουν δουλευτεί σε τέτοια λεπτομέρεια και με τέτοιο τρόπο, που παντού ακούγονται αβίαστα, φυσιολογικά και σαν μια φυσική εξέλιξη της μπάντας.
Από εκεί πέρα δεν θέλω να σας κουράσω. Όσοι έχετε ακούσει το “The Bee” και το “Wrong Direction” ξέρετε ότι θέτουν ένα πολύ υψηλό στάνταρ για το “Queen Of Time”, το οποίο οι Amorphis ξεπερνούν. Τα folk στοιχεία είναι παρόντα, βλέπε “Message In The Amber”, τα ποιο ευθύ και μελωδικά τραγούδια “We Accursed” και “Grain Of Sand” απλά σου παίρνουν την ανάσα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για την συμμετοχή της Anneke Van Giersbergen στο “Amongst Stars”, η οποία κάνει ένα μαγευτικό ντουέτο με τον Joutsen και που απλά συμπληρώνει το αποτέλεσμα του πιο μελωδικού τραγουδιού στο δίσκο και το φτάνει στην τελειότητα.
Δεν ξέρω τι άλλο να συμπληρώσω, αν και θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Οι Amorphis είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες – αν όχι η αγαπημένη μου – και τα συναισθήματα που μου δίνουν πλέον με τις κυκλοφορίες τους, είναι αυτά του μικρού παιδιού που άκουγε το “Tales From The Thousand Lakes”. Μην διστάσετε να συνεχίσετε το ταξίδι στις χίλιες λίμνες με μια από τις ποιοτικότερες μπάντες του heavy metal σήμερα.
9,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
