Οι Amorphis είναι το παράδειγμα της μπάντας που έχει περάσει από χίλια κύματα, συνθετικά αλλά και όσον αφορά τα μέλη της. Έχοντας πλέον σταθερή σύνθεση εδώ και αρκετά χρόνια, ουσιαστικά από την έλευση του Tomi Joutsen, οι Amorphis σταθερά παράγουν καλούς δίσκους. Αυτό ήταν το κακό όμως τόσα χρόνια, ότι οι δίσκοι τους ήταν απλά καλοί. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να αγοράζει σε βινύλιο (λόγο του εκπληκτικού εξώφυλλου) το “Tales From The Thousand Lakes” το 1994, ποτέ ξανά οι Amorphis δεν μου έδωσαν αυτά τα συναισθήματα που μου είχε δώσει το κλασικό τους πλέον album.
Κάπως πλησίασε το “The Beggining Of Times” αλλά δεν έφτασε ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Το άνισο τελευταίο album της μπάντας “Circle”, με έκανε να σκέφτομαι αν οι Amorphis είχαν όντως στερέψει και είχαν μπει σε αυτή την καταραμένη επανάληψη του εαυτού τους. Ευτυχώς, εν έτει 2015, οι Amorphis έρχονται με το “Under The Red Cloud” να εξαφανίσουν κάθε υπόνοια και φοβία. Για να το βγάλουμε από τη μέση, το “Under The Red Cloud” είναι ο πιο ενδιαφέρον και ίσως ο καλύτερος δίσκος της περιόδου Joutsen για την μπάντα. Θα πω μεγάλη κουβέντα, βάζοντάς το δίπλα στο “Tales…”, αφού πραγματικά οι ακροάσεις πλέον μου δίνουν ανατριχίλες που μου είχε δώσει ο κλασικός δίσκος των Amorphis.
Η μπάντα ακούγεται λες και πήρε αναβολικά έμπνευσης, με εκπληκτικά τραγούδια τα οποία διανθίζονται από εξίσου καταπληκτικές και όμορφες μελωδίες. Το “Under The Red Cloud” έχει αρκετά καινούργια στοιχεία για τους Amorphis. Ένα πρώτο που παρατήρησα, είναι η αναβάθμιση των πλήκτρων σε πρωτεύοντα ρόλο, με βασικά riffs κομματιών να στηρίζονται στα πλήκτρα. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η καταπληκτική κιθαριστική δουλειά του Esa Holopainen στα σόλο του, τα οποία όπου υπάρχουν ακούγονται πιο τεχνικά και πιο γρήγορα από ποτέ, κάτι που συμβαίνει επίσης και στα σόλο του Santeri Kallio (πλήκτρα).
Μια πρώτη διαφοροποίηση που υπάρχει με τα προηγούμενα albums είναι ότι οι Amorphis πλέον δεν φοβούνται το death metal στοιχείο τους και το βγάζουν πιο μπροστά. Για παράδειγμα, το “The Four Wise Ones” θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως καθαρό melodic death metal τραγούδι. Άλλη διαφοροποίηση είναι η εμφανής πλέον χρησιμοποίηση των folk στοιχείων σε σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου, με αποκορύφωμα το “Tree Of Ages”, ένα μελωδικό folk death metal ύμνο, που με αρκετή φαντασία θα μπορούσε να είναι μέσα σε οποιονδήποτε δίσκο των Eluveitie. Ο Joutsen επιτέλους βάζει μπροστά αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, δηλαδή τα growls, και είναι απλά καταπληκτικός.
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ίσως ο καλύτερος growl-ίστας στη σύγχρονη metal σκηνή και εξερευνά τα πάντα σχεδόν στο “Under The Red Cloud”, από τα πιο βαριά death growls μέχρι τα πιο ακραία black screams, χωρίς να χάνει σε κανένα σημείο τη μεστότητα και τη μελωδικότητα στα καθαρά του μέρη. Αρκεί να τον ακούσετε στο oriental “Enemy At The Gates” για να καταλάβετε τι εννοώ. Οι Amorphis κατάφεραν με το “Under The Red Cloud” να κυκλοφορήσουν τον πιο σκληρό αλλά και τον πιο μελωδικό τους δίσκο και να στρέψουν τη μουσική τους σε καινούργιες διαστάσεις. Να είναι καλά ο Jens Bogren (παραγωγή) που τους έπεισε να στραφούν σε πιο σκληρά μονοπάτια.
Οι φιλικές συμμετοχές είναι απολύτως επιτυχημένες, με τον Chrigel Glanzmann (Eluveitie) να κάνει τα δικά του με το φλάουτό του, ενώ η Aleah Stanbridge (Trees Of Eternity) προσδίδει και προσθέτει μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα στα κομμάτια “The Four Wise Ones” και “White Night” με τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά της. Να μπω στην προσπάθεια να αναφέρω τα καλύτερα τραγούδια; Όχι, επειδή απλά δεν ξεχωρίζει κάτι στο δίσκο. Όλα τα κομμάτια έχουν τη δική τους ταυτότητα και είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Υπάρχει κάτι για όλους στο “Under The Red Cloud”.
Θέλετε λυρισμό; Υπάρχει το ομώνυμο κομμάτι. Θέλετε death metal; Υπάρχουν τα “The Four Wise Ones” και “The Skull”. Θέλετε εμπορικές μελωδίες; Υπάρχουν τα “Death Of A King” και “Sacrifice”. Θέλετε πιο progressive και ατμοσφαιρικές καταστάσεις; Υπάρχει το “White Night”. Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ώρα ακόμη αλλά δεν θα το κάνω. Κάντε λοιπόν ένα δώρο στον εαυτό σας και αγοράστε το “Under The Red Cloud”, δεν θα χάσετε. Οι Amorphis προσωπικά μπαίνουν και πάλι στις προσωπικές μου top αγαπημένες μπάντες, ενώ ο δίσκος είναι αυτή τη στιγμή ό,τι καλύτερο έχω ακούσει τη φετινή χρονιά. Το μόνο που μένει είναι να έρθουν επιτέλους και πάλι στην Ελλάδα να μας αποτελειώσουν με μια συναυλία. Διαβάζοντας δηλώσεις του Koivusaari, είπε ότι θα γίνουν και πιο σκληροί στο μέλλον, κάτι που με κάνει να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον των Amorphis. Οι κύριοι από τις χίλιες λίμνες επέστρεψαν με καινούργια μουσικά ταξίδια. Μην χάσετε το πλοίο στο οποίο επιβαίνουν.
9,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
