Οι Iron Monkey η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με τράβηξαν σαν γκρουπ. Πολύ θυμός για το τίποτα. Ένα τεράστιο μίσος για την ζωή, για την κοινωνία, για τον εαυτό τους, για τα πάντα. Επιρροές από Eyehategod, harcore, punk, sludge και πολύ θόρυβο. Ίσως πριν 20 χρόνια να κόλλαγε σε ένα βαθμό αυτό που κάνανε αλλά τώρα στο παρόν, ίσως θα έπρεπε να περάσουν κι άλλες φόρμες μέσα ώστε το αποτέλεσμα να είναι και ποιο σοβαρό.
Η επανένωση που έγινε μετά από τόσα χρόνια απουσίας λόγω του θανάτου του τραγουδιστή (2002), ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς αλλά πάντα είναι ευχάριστο να ακούς για κάποιο γκρουπ που τα καταφέρνει και έρχεται πάλι στην ζωή. Με το “9-13” δεν έχουμε κάτι διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν, ίσως μια συνέχεια θα μπορούσε να πει κάποιος.
Εννέα κομμάτια με αναβολικά για αλόγα, γεμάτα με οργή, θυμός, punk και riffs για κοπάνημα και… πάλι οργή και θυμός. Δυστυχώς η παλαιά τότε άποψη μου δεν άλλαξε και το αποτέλεσμα είναι σε ένα βαθμό μονότονο. Ελπίζω στο μέλλον αν συνεχίσουν να έχουμε κάτι καλύτερο και γιατί όχι με λιγότερο θυμό.
5/10
Δημήτρης Εμμανουήλ
ulvergr@linuxmail.org