Οι Ούγγροι στις επάλξεις έπειτα από πέντε χρόνια και γυρίζουν για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Υπάρχουν στην σκηνή από το 1993 και αυτός είναι ο έβδομος δίσκος της μπάντας. Το κουιντέτο μας προσφέρει κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μελωδικό black metal, αν και δεν τους χαρακτηρίζει απόλυτα και ολοκληρωμένα, αλλά αυτά με τους πολύπλοκους όρους δεν τα μπορώ. Συνθετικά, είναι πολύ καλοί, σε περνάνε από διάφορα συναισθηματικά στάδια με τον δικό τους αργό ως επί το πλείστον τρόπο και ο ήχος άψογος. Τα φωνητικά είτε καθαρά είτε growl δίνουν μια διαφορετική και πιο βαριά νότα στα ήδη ασήκωτα κομμάτια. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έφεραν στο μυαλό Neurosis, αν και καμία σχέση, ίσως ο τρόπος που διαχειρίζονται τα κομμάτια, μπορεί. Η κιθαριστική δουλειά είναι απλή, λιτή και απέριττη ακριβώς ότι προστάζει το είδος. Ψάχνονται πολύ με τα κομμάτια και φαίνεται, καθώς έχουν χρησιμοποιήσει τρομπέτες, σαξόφωνα, φλάουτα και άλλα τέτοιου είδους «περίεργα για την metal» όργανα. Πολύ καλός δίσκος, σύντομος και περιεκτικός, right to the point που λέμε και στα ελληνικά.
7/10
Tένια Λάρδα