Ένα θρυλικό underground heavy metal ντεμπούτο και άλλο ένα δεύτερο album σχεδόν δύο δεκαετίες μετά ήταν η συνολική καριέρα των Ashbury, οι οποίοι έμελλαν να αποτελέσουν ένα ακατέργαστο, χαμένο διαμάντι για όσους είχαν όρεξη να ψαχτούν ενδότερα σε αυτή τη μουσική. Και η αλήθεια είναι πως το “Endless Skies” εκείνη την περίοδο (1983) είχε κάνει αρκετό ντόρο σε μία εποχή που το ευνοούσε. 19 χρόνια μετά κυκλοφόρησε το “Something Funny’s Going On” που παρουσίασε έναν εντελώς ξεχωριστό hard rock ήχο συγκριτικά με τις πιο κλασικές heavy ρίζες πάνω στις οποίες θα έχτιζαν όνομα. Με τη φετινή χρονιά και το ολοκαίνουργιο τρίτο album τους, συστήνονται σε μία νέα γενιά οπαδών και ταυτόχρονα θέτουν πολλά ερωτήματα στους παλιότερους με την ηχητική τους κατεύθυνση.
Η αλήθεια είναι πως από τις πρώτες νότες του “End Of All Time” προετοιμαζόμουν για μία έστω δειλή επιστροφή στις ’80s μέρες του σχήματος, αλλά όσο προχωρούσα όλο και πιο απίθανο γινόταν. Το “Eye Of The Stygian Witches” σίγουρα έχει hard rock υποδομές, ενώ δε λείπουν και οι πιο blues rock στιγμές σε αρκετό μέρος της ακρόασης. Το “Faceless Waters” π.χ. αποτελεί υπόδειγμα κιθαριστικού παιξίματος εκεί που τα “Out Of The Blue” και “Amber Glass” προσδίδουν έναν ’70s prog αέρα με την ακουστική προσέγγιση και τα ακόρντα σε πρώτο ρόλο. Οπότε, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που μάλλον τοποθετείται μουσικά κάπου ανάμεσα στα δύο albums τους. Τα riffs που υπάρχουν είναι απειροελάχιστα και κάνουν αναφορές κυρίως στο πρώιμο heavy metal εκείνου του καιρού, χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα βαριά. To πολύ καλό γεγονός είναι πως διατηρούν στο έπακρο την obscure rock αισθητική που τους χαρακτήριζε στην παραγωγή τους, προσφέροντας ένα δίσκο που μπορεί να ακούσει κάθε fan των Molly Hatchet, Wishbone Ash, Jethro Tull ή ακόμα και Blackfoot με λίγη παραπάνω προσπάθεια. Πρόκειται για μια δουλειά που είναι περισσότερο βασισμένη στο ρυθμό παρά στα riffs και αυτό το καταλαβαίνεις κυρίως από το δεύτερο μισό.
Με λίγα λόγια, το “Eye Of The Stygian Witches” διακατέχεται από μία “ρετρολαγνεία” που με τη σειρά της διακατέχεται από παλιομοδίτικες (με την καλή έννοια) μελωδίες, traditional μελωδίες και ερμηνείες, αλλά και τη γενικότερη εικόνα μίας μπάντας που θέλει να ηχεί original. Κάτι που τους φέρνει αντίθετους με την εποχή που διανύουμε. Όσοι περιμένουν φέτος από τους Ashbury κάτι αντίστοιχο του “Endless Skies” καλύτερα να το ξεχάσουν. Όσοι πάλι θέλουν να πάρουν μία καλή γεύση από τα παλιά, τότε δεν έχουν παρά να το ακούσουν.
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
