Foo Fighters, Green Day, και όσοι πιστοί προσέλθετε…. Οι Athel ακολουθούν πάνω κάτω αυτό το είδος. Με συμπαθητικά φωνητικά και πιασάρικες μελωδίες ξυπνούν τα εφηβικά όνειρά τους γράφοντας κομμάτια πάνω στο alternative, αγγίζοντας ίσα ίσα και το new punk. Σαν δουλειά έχει έναν αέρα επαγγελματισμού και από παραγωγή μέχρι ήχο, όλα αυτά είναι άψογα οριοθετημένα. Συν ότι έχουν κάποια riffs που ανταγωνίζονται και σπουδαίες metal συνθέσεις. Για παράδειγμα στο κομμάτι «Wake up Sleepyhead». Ένα τραγούδι από αυτούς που ξεχώρισα, αλλά και ένα κομμάτι που παράλληλα μου αποδεικνύει ακριβώς εκεί ότι δεν έχουν βρει ακόμα τη μουσική ταυτότητά τους. Γιατί νομίζω ότι διαφέρει εντελώς από άλλα κομμάτια του δίσκου. Πάντως αν έχουν να διαλέξουν, σε αυτό το στυλ τους προτιμώ. Δηλαδή στο πιο hard rock όπου τονίζονται και τα solos αλλά βοηθιούνται και οι γραμμές των φωνητικών. Γενικότερα, ο ήχος των κιθάρων είναι παραπάνω κομψός από όσο χρειαζόταν, κάτι που με ενόχλησε λίγο, ωστόσο καταλαβαίνω ότι ταιριάζει απόλυτα με τα pop φωνητικά. Και μια και πρόφερα αυτή τη λέξη, και οι συνθέσεις τους είναι pop, προφανώς και ο στόχος τους είναι να γίνουν μια δημοφιλής boyband που τα videoclip της θα κατακλύζουν την τηλεόραση. Νομίζω ότι ωστόσο είναι λίγο μακριά ακόμη από το να εντυπωσιάσουν τα πλήθη. Είναι καλή μπάντα, αλλά χρειάζονται ακόμα πολλά πράγματα για να φτάσουν τους Foo Fighters ή δεν ξέρω ποιους άλλους. Πάντως, οι Athel έχουν ισχυρά προτερήματα, όπως η ευχάριστη χροιά του τραγουδιστή τους, και η αρκετή δύναμη που βγάζουν οι συνθέσεις τους, αν και δεν είναι κάτι, η ένταση δηλαδή, που χαρακτηρίζει ευρύτερα τις alternative μπάντες.
5/10
Ήλια Τσάρα
