Ότι και να πω για αυτόν τον άνθρωπο σίγουρα είναι περιττό. Έχει βγει από την φυλακή τρία χρόνια και έχει κάνει την δουλειά που άλλα συγκροτήματα θα κάνανε σε δέκα χρόνια και άμα, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πως όταν κάποιος αγαπάει αυτό που κάνει, αφοσιώνεται σε αυτό μπορεί να καταφέρει πολλά. Κοιτώντας λίγο πίσω κάνω μία ανασκόπηση από το «Belus» και μετά, και αυτό που παρατηρώ και που είναι φυσιολογικό άλλωστε είναι ότι οι ιδέες και οι επιρροές του ήρθαν αντιμέτωπες με την μονοτονία μέσα στην φυλακή. Αυτό όμως, δίσκο με τον δίσκο το βλέπω να εξαλείφεται όλο και περισσότερο, ξεπερνώντας τον εαυτό του κάθε φορά. Εδώ στο «Umskiptar» έχουμε τον Varg να απαγγέλλει στην ουσία ένα αρχαίο Νορβηγικό ποίημα, το “Voluspa” υπό τους ήχους που είναι γνωστός τόσα χρόνια, χωρίς να ξεφεύγει καθόλου από το black που παίζει αναπόσπαστο ρόλο σε κάθε δημιουργία του, ακόμα και αν αυτή είναι ambient. Ο ίδιος λέει ότι σε αυτόν τον δίσκο περισσότερο από ποτέ τα φωνητικά ήρθαν στο προσκήνιο, δίνοντας το μεγαλύτερο βάρος. Όταν το διάβασα πριν ακούσω τον δίσκο, για να πω την αλήθεια ψιλό απογοητεύτηκα, διότι επίσης έβλεπα και πολύ κακές ανταποκρίσεις από μερικούς. Αν αφιερώσεις όμως λίγο χρόνο για να τον ακούσεις θα διαπιστώσεις ότι πρόκειται για έναν δίσκο που μπορώ να πω ακουμπά σε αποτέλεσμα προηγούμενα διαμάντια του. Η μουσική του δίσκου δεν υστερεί, ούτε στο ελάχιστο, με riff που σου καρφώνονται στο μυαλό επί μέρες και με ατμόσφαιρα που αν και πιο παγανιστική συνεχίζει να συνεπαίρνει. Αγάπησα κάθε κομμάτι από τον δίσκο, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, για αυτό που είμαι σίγουρος όμως είναι ότι ο Νορβηγός έχει πάρει φόρα και γράφει καιρό με τον καιρό, όλο και πιο δημιουργικότερα.
8.5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
