Candlemass, Sorrows Path
Σάββατο 22 Απριλίου 2017, Piraeus Academy, Αθήνα
Μία συναυλία Candlemass, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά και χωρίς τον τεράστιο ηγέτη και αρχηγό Leif Edling και για αυτή τη φορά, πάντα έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία. Πόσο μάλλον όταν τα τρία σταθερά μέλη της μπάντας μαζί με ένα πολύ καλό τραγουδιστή θα εκτελούσαν ολόκληρο το “Nightfall”. Ένα από τα αριστουργηματικά τους άλμπουμ. Ιδιαίτερη χαρά και τιμή μου και φέτος που μπόρεσα να παρακολουθήσω για άλλη μία φορά μία από τις αγαπημένες μου μπάντες.
Τη βραδιά ξεκίνησαν γύρω στις 20:25 οι δικοί μας doomsters Sorrows Path. Μία απόλυτα ταιριαστή επιλογή με το κλίμα και το ύφος της συναυλίας. Η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μικρή εκείνη τη στιγμή, ενώ όσο πέρναγε η ώρα ο κόσμος γινόταν περισσότερος, χωρίς όμως το Piraeus Academy να γεμίσει τελείως. Οι Sorrows Path έχουν στο ενεργητικό τους δύο full length album, το “The Rough Path of Nihilism” (2010) και το “Doom Philosophy” (2014). Από το δεύτερο και πιο πρόσφατο ξεκίνησαν με τα “Tragedy” και “A Dance with the Dead” . Η μπάντα και στα δύο της άλμπουμ, τα οποία έχω ακούσει, έχει αρκετά φοβερά τραγούδια. Ένα από αυτά είναι και το “All Love Is Lost” που ακολούθησε, από τον πρώτο δίσκο. Πολύ ωραίο refrain και από τα πιο χαρακτηριστικά. Ακούγεται το ίδιο καλά με τη studio ηχογράφηση και ακόμα πιο δυνατά live, ότι πρέπει. Δεύτερα φωνητικά στο κομμάτι ανέλαβε ο μπασίστας Σταύρος Γιαννάκος, όπως και στην αρχή του επίσης πάρα πολύ καλού και πιο επικού “Queen Of Doom”. Θεωρώ όλες τις συνθέσεις εξαιρετικές και μπορώ να πω ότι το doom metal τους με ενθουσίασε και αφήνει υποσχέσεις. Λίγο παραπάνω ξεχώρισα το “Brother Of Life”, κομμάτι που χώνει περισσότερο, με τις κιθάρες να είναι και πιο χαρακτηριστικές. Ο ήχος στην αρχή ίσως είχε κάποια μικρά προβληματάκια, αλλά ειδικά από τη μέση και μετά, εκεί που καθόμουν, όλα μου ακούγονταν μια χαρά.
Το κοινό την περισσότερη ώρα ήταν «ψόφιο» και έδειχνε αρκετά παγωμένο γενικά. Αυτό πάντως άλλαξε αρκετά στα τρία τελευταία κομμάτια του συγκροτήματος, αφού έδειχνε να συμμετέχει πιο πολύ, με παραπάνω διάθεση για χειροκρότημα, παραπάνω ενδιαφέρον, αλλά και λίγο παραπάνω κοπάνημα. Φυσικά και όπως ήταν λογικό δεν έλειψε το εξαιρετικό “Epoasis”, που είναι και το επίσημο video clip από το “Doom Philosophy”. Γενικώς τα τρία τελευταία τραγούδια ξεσήκωσαν αρκετά παραπάνω τον κόσμο, με την μπάντα να πετυχαίνει το συγκεκριμένο timing. Πριν το κομμάτι “Empty Eyes And Blackened Hearts” (από το πρώτο άλμπουμ), με το οποίο και κλείσανε, αποχαιρέτησαν τον ντράμερ Φώτη Μουντούρη που βρισκόταν στη μπάντα από την αρχή και για 12 χρόνια και θα αποχωρήσει επειδή μετακομίζει στην Κύπρο. Νομίζω ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετήσουν τον επί πολλά χρόνια ντράμερ τους, με αυτή την πάρα πολύ καλή εμφάνιση. Όσοι έχετε την ευκαιρία να βλέπετε ελληνικές μπάντες είτε ως support είτε ως headliners, να το κάνετε και να πηγαίνετε από την αρχή για να βλέπετε και τα support σχήματα. Υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής που είναι στην αρχή της καριέρας τους ή και λίγο μετά, χρειάζονται στήριξη και έχουν πολύ αξιόλογο υλικό στις δουλειές τους, που ξεχωρίζει. Οι Sorrows Path είναι ένα από αυτά και πιστεύω ότι το απέδειξαν με τη συγκεκριμένη εμφάνιση. Σίγουρα αξίζει να τσεκάρετε το υλικό τους. Πολύ θα ήθελα επίσης, να ακούσω το “Darkness” από το δεύτερό τους άλμπουμ, άλλο ένα πολύ καλό κομμάτι που ξεχωρίζει! Εμένα προσωπικά, μου θύμισαν κάποιους από τους λόγους που αγάπησα (και) το doom metal.
Sorrows Path setlist: Tragedy / A Dance with the Dead / Queen Of Doom / Brother Of Life / Epoasis / Empty Eyes And Blackened Hearts
Ο βασικός λόγος βέβαια που αγάπησα, λάτρεψα το είδος, θα ανέβαινε στη σκηνή περίπου μισή ώρα αργότερα, κατά τις 21:30. Τα φώτα σβήνουν,τα μέλη των Candlemass αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά σιγά και οι πρώτες μελωδίες και χορωδίες από το “Gothic Stone” είναι γεγονός! Ο κόσμος σαφώς και ανταποκρινόταν από την αρχή όντας πολύ ζεστός από τα πρώτα λεπτά. Όπως σε πολλές συναυλίες, έτσι κι εδώ, οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί βρίσκονταν πιο μπροστά. Η συμμετοχή μάλιστα του κοινού αλλά και το συνεχές headbanging, μου έφεραν στο μυαλό live video της μπάντας από το μακρινό παρελθόν. Πολύ ωραίες στιγμές και πολύ ωραίο να βλέπεις σχεδόν όλο το κοινό που βρίσκεται μπροστά να χτυπιέται! Σε λίγα σημεία, δεν άκουγα πολύ καλά τη φωνή του Mats Leven, αλλά σε αυτό μπορεί να ευθύνεται τόσο η θέση που βρισκόμουν, όσο και οι υπόλοιπες φωνές και το ότι τραγούδαγα όλους τους στίχους! Νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω τα συναισθήματα που μας γέμισαν για άλλη μία φορά τα “At The Gallows End” και “Samarithan”. Το instrumental “Marche Funebre” πάντως το ακούσαμε περισσότερο από playback παρά ζωντανά. Η συμμετοχή του κοινού σε όλα τα κομμάτια του “Nightfall” ήταν η αναμενόμενη και πολύ έντονη. Έντονη ήταν και η συγκίνησή μου στο “Mourner’s Lament”, καθώς ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω περισσότερο από το δίσκο, διότι ήταν και το μόνο που δεν είχα ξανακούσει (πλην των instrumental εννοείται) από εκεί live, όπως και πολλοί ακόμα. Η πολύ καλή και άκρως ικανοποιητική απόδοση του Mats, νομίζω ότι ήταν αυτή που έκανε εμένα αλλά νομίζω και αρκετούς ακόμα, να πωρωθούν περισσότερο. Φυσικά και εννοείται ότι στο “Bewitched” έγινε χαμός! Επειδή ήμουν τελείως μπροστά, πίσω δε ξέρω τι γινόταν, αλλά σε εκείνο το σημείο μπροστά, ήταν υπερβολικά λίγοι αυτοί που δεν τραγούδαγαν! Όλο το συγκρότημα γενικά έδειχνε σε πολύ καλή κατάσταση. Στα μάτια μου αυτός που σε όλη την εμφάνιση άγγιξε την κορυφή και πραγματικά έδωσε τα δικά του ρέστα στην κιθάρα, ήταν ο Lars Johansson, παίζοντας σαν να μην υπάρχει αύριο. Θεωρώ ότι ήταν αλάνθαστος σε όλα τα lead σημεία και στα solo. Αυτό «εκτόξευσε» πολύ την εμφάνιση των Candlemass και αύξησε την πώρωση μας. Από την άλλη μεριά και συνήθως στα αριστερά της σκηνής, ο Mats Björkman, τον οποίο θα χαρακτήριζα ως «ήρεμη δύναμη». Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι δύο τους μαζί με τον ντράμερ Jan Lindh είναι μαζί τόσα χρόνια, δεμένοι, αποτελώντας το κλασικό line up του συγκροτήματος, αν εξαιρέσουμε εκείνο το σχετικά μικρό διάλειμμα, των οκτώ χρόνων, από το 1994 και την μοναδική περίοδο που η μπάντα είχε αρκετές αλλαγές. Η εμφάνισή τους και η πολύ καλή απόδοση μαρτυρούν το παραπάνω, όπως βεβαίως και ότι γενικά σχεδόν πάντα είχαν στο πλευρό τους τον Leif Edling. Αυτοί είναι οι Candlemass!
Μετά το “Nightfall show”, δεν είχαμε ιδιαίτερες εκπλήξεις στο setlist και η μπάντα προχώρησε στα «στανταράκια» “Mirror Mirror” και “Dark Reflections”. Σίγουρα πιο “safe” επιλογές και ειδικά το πρώτο δε νομίζω ότι λείπει ποτέ από τις συναυλίες τους. Σαφώς και το “A Cry From The Crypt” μέτρησε και με το παραπάνω, από κάθε άποψη. Πεντακάθαρος ο ήχος, φοβερή και εδώ απόδοση και αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποια έκπληξη σίγουρα το κάνουμε με αυτό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι επειδή το είχαν παίξει και πέρυσι, θα μπορούσαν να επιλέξουν κάποιο άλλο κομμάτι για αυτή τη βραδιά, αφού δεν ακούσαμε και πολλά παραπάνω για τη συνέχεια. Θα ήταν για παράδειγμα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούγαμε με τη φωνή του Leven, κομμάτια από το “Chapter VI” (αυτά τα “Where The Runes Still Speak” και “Ebony Throne” τα βλέπω να μένουν απωθημένα), το “King Of The Grey Islands” (εκτός του “Emperor Of The Void” που πρέπει να είχαν βαρεθεί να το παίζουν) ή από το πολύ καλό “Death Magic Doom”. Είναι σίγουρο ότι θα του ταίριαζαν. Ποιος οπαδός δε θα ήθελε να ακούσει το “Of Stars And Smoke” (ίσως και το καλύτερο τραγούδι για το 2007!) ή το “Dead Angel” για παράδειγμα; Βασικά ας ακούγαμε και ένα κομμάτι από αυτά τα άλμπουμ και ας έπαιζαν παραπάνω υλικό μόνο από τα πρώτα, αλλά στην ουσία ούτε αυτό έγινε ακριβώς έτσι. Και να φανταστείς εγώ θεωρούσα πιθανόν ότι μπορεί και να ακούγαμε το “Death Thy Lover” από το πρόσφατο ομώνυμο EP.
Τέλος πάντων, κορυφαία στιγμή και highlight πολλοί θα συμφωνήσουν ότι αποτέλεσε το “Crystal Ball” στο οποίο και δημιουργήθηκε ο σχετικός πανικός! Πιστεύω ότι η διάσημη και περίφημη μπασογραμμή του κομματιού δεν ακούστηκε ούτε αποδόθηκε όπως θα έπρεπε. Σίγουρα βεβαίως, έτσι κι αλλιώς, δε θα ακουγόταν ίδια με το παίξιμο του Leif ή με αυτή που ακούμε στο θρυλικό ντεμπούτο της μπάντας στο studio. Ο μπασίστας Jörgen Sandström (Grave; στο μπάσο και στην κιθάρα στα τρία πρώτα τους άλμπουμ, Entombed 1995 – 2004, Krux μεταξύ άλλων) πάντως, κατά την άποψή μου παίρνει τα εύσημα (και) για τη δική του απόδοση σε όλο το υπόλοιπο live. Πραγματικά καταπληκτικός, έδειξε την τεχνική του στα περισσότερα κομμάτια, συγκεντρώνοντας αρκετά βλέμματα πάνω του, με το μπάσο του να ακούγεται καθαρά σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του live, έχοντας αρκετά δυνατό, καθαρό και πολύ χαρακτηριστικό ήχο. Σε όλο αυτό βοήθησε το distortion που πιθανόν χρησιμοποιήθηκε αν κατάλαβα καλά. Αντεπεξήλθε και με το παραπάνω στον ιδιαίτερο και οπωσδήποτε δύσκολο ρόλο αυτής της θέσης, αν σκεφτεί κανείς ποιος έλειπε! Για το – δυστυχώς – κλείσιμο είχαμε το “all time classic” και αγαπημένο “Solitude”. Κομμάτι με το οποίο πολύ από εμάς, μαζί κι εγώ, συστηθήκαμε με το συγκρότημα και με το “Epicus Doomicus Metallicus”. Ίσως το εκτέλεσαν λίγο πιο αργά, από ότι πραγματικά είναι. Αυτή την αίσθηση μου άφησε. Τολμώ να πω ότι στο παρελθόν το έχουν αποδόσει και καλύτερα, το είχα ευχαριστηθεί και μου άρεσε περισσότερο τότε (ναι, με Lowe ήταν).
Εννοείται ότι η μπάντα αποχώρησε σε αποθεωτικό κλίμα εισπράτοντας μεγάλο και ζεστό χειροκρότημα, με τον κόσμο να ξαναδείχνει την αγάπη και αφοσίωσή του στο συγκρότημα. Οι παλαιές αγάπες προφανώς και δε ξεχνιούνται. Και μόνο το γεγονός ότι αποδόθηκε ζωντανά και επιτυχημένα όλο το “Nigthfall”, κάνει από μόνο του τη συναυλία πετιχυμένη και σημαντική. Ωστόσο, σε εμένα τουλάχιστον προσωπικά, έμεινε και μία άισθηση ξενέρας, για τον πολύ απλό λόγο ότι κάλλιστα το συγκρότημα μπορούσε να παίξει παραπάνω υλικό. Κανα-δυό κομμάτια επιπλέον, το λιγότερο, σίγουρα και εύκολα μπορούσαν να ακουστούν δηλαδή. Αυτό φαίνεται κάπως και από το setlist, το οποίο θα το έλεγα και αποκαρδιωτικό. Αν το σκεφτείς, εκτός από το “Nightfall”, ακούσαμε επιπλέον δύο κομμάτια από το “Ancient Dreams”, ένα από το αριστούργημα κατ’ εμέ “Tales Of Creation” και δύο, όπως ήταν και αναμενόμενο από το θρυλικό ντεμπούτο. Τίποτα άλλο. Στο σύνολό του το λες λίγο, σίγουρα δε το λες αρκετό. Αν είσαι χρόνια οπαδός των Candlemass και γνωρίζεις το υλικό τους, σίγουρα μένεις με την αίσθηση ότι λείπει αρκετό υλικό από το setlist και ότι έστω λίγο από αυτό, θα μπορούσε να ακουστεί. Αυτό είναι στην ουσία και το μόνο αρνητικό στοιχείο που γράφω, δεν βρήκα καμία στιγμή της συναυλίας μέτρια. Όχι η καλύτερη εμφάνιση των Candlemass που έχω δει γενικά (για τον παραπάνω λόγω κυρίως), αλλά σε κάθε περίπτωση πάντως, μιλάμε για ένα καλό live που περάσαμε καλά και φοβερές στιγμές που σίγουρα μας μένουν. Until next time!
Candlemass setlist: Gothic Stone/The Well Of Souls / Codex Gigas – At The Gallows End / Samarithan – Marche Funebre / Dark Are The Veils Of Death / Mourner’s Lament / Bewitched/Black Candles / Mirror Mirror / Dark Reflections / A Cry From The Crypt / Crystal Ball / Solitude
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
[email protected]
