Έλεος, έλεος, έλεος! Γιατί όταν έχεις κάνει ένα τέτοιο όνομα παίζοντας σε μία απίστευτη μπάντα όπως οι Savatage μετά τα καταστρέφεις όλα και προκαλείς μόνο απογοήτευση γράφοντας πρόχειρα κομμάτια και παράγοντας τίποτα άλλο παρά μετριότητα; Κρίμα δεν είναι; Ναι δεν λέω, ο δίσκος ακούγεται, αλλά είναι πολύ «μικρός» για να φέρει το όνομα του Chris Caffery πάνω του.
Ο κιθαρίστας κάνει κάποιες προσπάθειες, αλλά δεν είναι αρκετά επιλεκτικός προφανώς γα να διαλέξει μόνο τις καλύτερες από ιδέες του και να δουλέψει πάνω σε αυτές. Γενικά υπάρχει μία τάση προς τον ήχο των Savatage, που είναι πιο έντονη σε μερικά κομμάτια όπως το “I Won’t Know”, δεν είναι αρκετή όμως για να εντυπωσιάσει τον ακροατή που, δικαιολογημένα πιστεύω, περιμένει κάτι παραπάνω. Μία πιο ξεχωριστή στιγμή στον δίσκο είναι το “Solitaire”, που φιλοξενεί τον Zak Stevens στα φωνητικά, σε αντίθεση με την διασκευή του “Get Up, Stand Up” που μου φάνηκε τουλάχιστον απαράδεκτη.
Δυστυχώς όσες φορές και αν άκουσα το “House Of Insanity”, δεν μπόρεσα να αλλάξω γνώμη… όπως όλοι, περίμενα κάτι πολύ καλό και όχι απλά μέτριο. Ελπίζω στο μέλλον ο Caffery να σοβαρευτεί και να μας δώσει αυτό που περιμένουμε…κάτι αντάξιο του ονόματός του και των δυνατοτήτων του.
6/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
[email protected]
