Dark Tranquillity, Equilibrium, Miracle Flair, 5rand
Κυριακή 22 Απριλίου 2018, Piraeus 117 Academy, Αθήνα
Μετά από ένα εξαιρετικό άλμπουμ όπως ήταν το “Atoma” και δεδομένου του μεγάλου μουσικού παρελθόντος που έχουν οι Dark Tranquillity πολλοί από εμάς ενθουσιαστήκαμε δίκαια πριν από μήνες όταν και ανακοινώθηκε η επιστροφή τους μετά από 4 χρόνια. Παράλληλα, κάπιοι συμπληρώσαμε ένα καλό πακέτο με πρόσφατες εμφανίσεις συγκροτημάτων του μελωδικού death metal, με τους Insomnium πριν λίγο καιρό, τους Wolfheart τον Σεπτέμβριο, ενώ έχουμε ξανά την ευκαιρία να δούμε τους At The Gates το Νοέμβριο! Συναυλία πολυαναμενόμενη λοιπόν, αν και ο κόσμος μου φάνηκε να μην ήταν όσος περίμενα. Πάμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Γύρω στις 19:30, το live άνοιξαν οι Ιταλοί 5rand. O ήχος τους είναι αρκετά μοντέρνος, με groove στοιχεία, αλλά και στοιχεία από το μελωδικό death metal και το death metal γενικότερα. Μπόλικες εναλλαγές στα κομμάτια τους επίσης. Δεν ξέρω αν και δε νομίζω να φταίει το σημείο που καθόμουν, αλλά τον ήχο θα τον χαρακτήριζα μέτριο. Ξεχώρισα το γεμάτο ενέργεια παίξιμο του ντράμερ Francesco Marroni, ενώ μπορώ να πω ότι δίκαια τα φώτα έπεσαν πάνω στην frontwoman Julia Elenoir, η οποία πηγαινοερχόταν και έκοβε βόλτες συνέχεια, προσπαθώντας να επικοινωνήσει με το κοινό και να το ανεβάσει. Ξεχώρισε η γενικότερη εμφάνισή της, αλλά και τα φωνητικά της, τα οποία ειδικά στα βαθιά brutal, μπορώ να πω ότι εντυπωσίασαν. Σωστά θα μαντέψετε αρκετές επιρροές από Arch Enemy γενικά, αλλά δεν περιορίζονται εκεί, καθώς ο ήχος τους μου θύμισε όπως έγραψα πιο πάνω στοιχεία και από το κλασικό death metal (Αμερική μεριά), αλλά και μπάντες όπως π.χ. οι Sepultura. Ένα άλμπουμ έχουν, το περσινό “Sacred/Scared”, οπότε από εκεί και τα κομμάτια που ακούσαμε.
Για τη συνέχεια είχαμε τους Miracle Flair από την Ελβετία. Άλλο ένα συγκρότημα με female fronted metal κατεύθυνση, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Ηχητικά στο μυαλό μου ήρθαν μπάντες όπως οι Lacuna Coil και ίσως λίγο οι Epica. Ο ήχος μου φάνηκε ότι ακόμα είχε τα προβλήματά του και ειλικρινά το συνολικό αποτέλεσμα κυρίως στο μικρόφωνο δε μου άρεσε καθόλη τη διάρκεια του setlist της μπάντας. Αυτό βεβαίως και έχει σχέση με τη φωνή της συμπαθέστατης τραγουδίστριας Nicole Hartmann, η οποία δε με κέρδισε ποτέ και δε μου άρεσε γενικά. Ούτε το κοινό έδειξε να συγκινείται είναι η αλήθεια. Είναι γεγονός ότι βαρέθηκα πολύ γρήγορα, δε κατάφερα να κρατήσω κάτι θετικό, πέραν δηλαδή της φιλότιμης προσπάθειάς τους. Ίσως μπορώ να πω ότι ξεχώρισε κάπως το τραγούδι “Embracing The End”, από το δεύτερό τους άλμπουμ “Angels Cast Shadows”, με το οποίο είχα ασχοληθεί πριν την εμφάνισή τους.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και σχετικά γρήγορα είχε φτάσει η στιγμή για τους Equilibrium. Με το που βγήκαν στην σκηνή και άρχισαν να παίζουν αυτό που σκέφτηκα ήταν «τώρα μάλιστα»! Φυσικά και βγήκαν με φοβερή διάθεση και έχοντας ένταση. Πώς να μην ισχύει αυτό όταν περιοδεύουν μαζί με ένα μεγάλο και ιστορικό συγκρότημα όπως είναι οι Dark Tranquillity. Καθώς προχώραγαν τα λεπτά, μεγάλη μερίδα του κοινού έδειξε ότι περίμενε για να τους δει, αλλά και ότι υπάρχει μία σχέση με το συγκρότημα, γνωρίζοντας τη μουσική του. Η αλήθεια είναι ότι όσο πέρναγε η ώρα, τόσο «ανέβαινε» η συγκεκριμένη εμφάνιση και το κοινό που συμμετείχε ακόμα περισσότερο στις μουσικές των Γερμανών. Από εκεί και πέρα, ξεκάθαρα δεν υπήρχε στιγμή τους που να υστέρησε, είτε αν μιλήσουμε για τα πιο death metal κομμάτια, είτε για τα πιο folk, τα οποία καραγούσταρα και όπως φάνηκε γούσταρε και υπόλοιπος κόσμος δημιουργώνατς ένα μικρό πάρτυ, πράγμα που καταλάβαινες εάν έριχνες ένα βλέφαρο προς το κέντρο. Λίγο μετά την αρχή και κάπου στο τέταρτο κομμάτι, είχαμε και την προτροπή για τη δημιουργία wall of death, που σιγά δηλαδή μην έλειπε κάτι τέτοιο! Συνολικά, καταφέρανε να ενθουσιάσουν και να ανεβάσουν τον κόσμο. Ακούσαμε τραγούδια από όλα τους τα άλμπουμ, πλην του πρώτου “Turis Fratyr”, με περισσότερη έμφαση και λογικά, στα δύο τελευταία τους, το “Erdentempel” (2014) και “Armageddon” (2016).
Equilibrium setlist: Intro/Heimat/Waldschrein/Verbrannte Erde/Blut Im Auge/Dämmerung/Unbesiegt/Apokalypse/Born To Be Epic
Πλέον είχε πάει περίπου 22:30 και η μεγάλη στιγμή είχε έρθει, με τους Equilibrium να έχουν φροντίσει να ζεστάνουν το κοινό με τον κατάλληλο, ταιριαστό και ιδανικό ήχο. Δε ξέρω τι ακριβώς πήγε στραβά με τον προτζέκτορα που εν τέλει δε χρησιμοποιήθηκε, αλλά οι Dark Tranquillity βγαίνουν, πέρνει ο καθένας τη θέση του και το show ξεκινάει με το καθηλωτικό “Encircled”, που ανοίγει και το “Atoma”. Ότι έπρεπε για ξεκίνημα! Μεταξύ άλλων, ξεχωριστή βεβαίως και η παρουσία του άλλοτε κιθαρίστα των Arch Enemy, Christopher Amott, αδερφού του Michael, όπου από πέρυσι έχει αυτό το ρόλο στις live εμφανίσεις. Τα όποια μικροπροβλήματα που μου φάνηκε να έχει ο ήχος και ίσως κάποια στο μικρόφωνο, λίγα λεπτά αργότερα αποτέλεσαν παρελθόν. Η μπάντα έδειξε από την αρχή ότι δεν αστειεύεται, βγήκε για να εντυπωσιάσει και όντως έτσι έκανε. Ένας Mikael Stanne πραγματικά να δίνει ρέστα και να τον χαίρεσαι κάθε στιγμή και σε κάθε τραγούδι. Δεν έμεινε το παραμικρό περιθώριο για ανάσα και το “Monochromatic Stains” ένα από τα hits αλλά και video clip της μπάντας, από τη διασκάρα “Damage Done” ήταν γεγονός! Μετά το φρέσκο και μελωδικότατο “Clearing Skies”, ακολούθησε το “The Treason Wall” και κάποια αναμενόμενα sing along! Λογικότατη η βάση που δίνουν στο “Damage Done”, ένα δίσκο που δεν έχει ούτες μισή μέτρια ή αδιάφορη στιγμή, κάτι που αποδείχθηκε και αργότερα που ακούσαμε το “Final Resistance”! Πολύ μεγάλη, δυνατή και γεμάτη ένταση η στιγμή της απόδοσης του “Forward Momentum”, ένα ακόμα από το “Atoma”. Απλά φοβερή στιγμή, με τον Stanne να ξεπερνά την κορυφή, επιβλητικό! Η στιγμή πάντως που θα θυμόμαστε όσοι βρεθήκαμε στο Piraeus Academy, είναι το “Mundane And The Magic” (“Fiction” 2007), όπου ο Stanne έδωσε όλες τις φορές το μικρόφωνο σε μία κοπέλα (τραγουδίστρια) που καθόταν στο κάγκελο, για να κάνει τα γυναικεία φωνητικά! Μπορώ να πω ότι τα πήγε αρκετά καλά, με επιτυχία, σε κάτι που θα θυμόμαστε για καιρό. Κάτι που βασικά δεν έχω ξαναδεί σε παρόμοια συναυλία, (αν και νομίζω το είχαν κάνει και στο live τους το 2014 που δεν ήμουν), σε συναυλία τέτοιου βεληνεκούς, πολύ όμορφα πράγματα! Αφού αποχαιρέτησα το λαρύγγι μου, με την πόρωση του “Atoma”, το οποίο εύκολα από τότε που βγήκε έγινε από τα αγαπημένα μου, βιώσαμε ένα σκηνικό που σίγουρα το συναντάς σπάνια σε συναυλία. Πρέπει να ήταν στο “Force Of Hand”, αν θυμάμαι καλά και δε κάνω λάθος, όταν ο Stanne κατεβαίνει στη σκηνή και εκτός του ότι χαιρέτησε και έδωσε χέρι με πολύ κόσμο, μπήκε μέσα στο κοινό και συνέχιζε να τραγουδάει εκεί για μερικά λεπτά! Προφανώς και έγινε χαμός εκεί, με μπόλικες φωτογραφίες να ακολουθούν και αρκετούς να χρησιμοποιούν τα κινητά τους για να αποθανατίσουν τη στιγμή, οπωσδήποτε αυτό αποτελεί ένα από τα highlights της συναυλίας και φοβερή στιγμή, με εμάς να πορωνόμαστε σκεπτόμενοι «ρε φίλε τι κάνει ο τύπος»! Γενικά το πόσο καλή διάθεση, πάθος και κ@ύλα έβγαλε ο Stanne και πόσο ευγενικός και χαμογελαστός ήταν ακόμα και μετά το πέρας της εμφάνισής τους, είναι κάτι που μέτρησε πολύ και οπωσδήποτε πρέπει να λέγεται κάτι τέτοιο σε μία συναυλία. Από εκεί και έπειτα, όσον αφορά το υπόλοιπο setlist, είχαμε κάποια κομμάτια που χαρακτηρίζονται περισσότερο σαν «ψαγμενιές» και «εκπληξούλες» και αυτά ήταν τα “Icipher”, “Inside The Particle Storm” (“Fiction”) το οποίο μέτρησε άσχημα, “When The World Screams” αν και θα μπορούσε να λείψει μήπως και ακούγαμε κάτι πιο προφανές από όλα αυτά που έμειναν εκτός και “State Of Trust” (“Construct” 2013). Φοβερό το σκηνικό να σκέφτεσαι αν τελικά θα ακουστεί το “Wonders At Your Feet” και με το που το σκέφτεσαι να το παίζουν! Τόσο απλά αλλά και τόσο πορωτικά τα πλήκτρα του Martin Brändström (φυσικά άφησε κι αυτός το δικό του στίγμα, όπως και στον ήχο της μπάντας γενικά) στο κομμάτι, άλλη μία σπουδαία στιγμή στο live. Για να έρθει λίγο μετά το “Therein” που είχα φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι αν θα ακουστεί και να σηκωθεί η τρίχα κάγκελο λέμεεε! Πραγματικά ήταν τόσο καλή η απόδοσή του, λες και το άκουγες στούντιο. Όσον αφορά το τέλος, μπορεί να λείψανε αρκετά τραγούδια που θα θέλαμε να ακούσουμε, αλλά δε γινόταν με τίποτα να λείψουν το “Lost To Apathy” (“Character” 2005) και φυσικά το “Misery’s Crown”, ένα ακόμα φυσικά από το “Fiction”, για το οποίο νομίζω η μπάντα έδειξε πόσο σημαντικό άλμπουμ είναι για αυτούς, καθώς ήταν το πέμπτο τραγούδι που ακούσαμε από εκεί, πράγμα που όμως θεώρησα και λίγο υπερβολικό. Ότι χρειαζόμασταν πάντως τα δύο τελευταία για να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο και έτσι όπως περιμέναμε, ένα μεγαλειώδες live.
Στα «αρνητικά» τώρα, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μην άρεσε είναι η επιλογή κάποιων κομματιών, ο αριθμός αυτών που ακούστηκαν από το “Fiction” κατά κύριο λόγο και από το “Atoma” δευτερευόντως, διότι πολλοί από εμάς περιμέναμε να ακούσουμε κάτι από το μνημειώδες “The Gallery” (π.χ. “Punish My Heaven” και προφανώς “Lethe”!) του 1995 και διάφορα άλλα κομμάτια. Θα μπορούσε π.χ. να χωρέσει το “The New Build” από το “Character” κάτι από το “The Mind’s I” (ναι το “Insanity’s Crescendo” θα ήταν και γαμώ!) που έλαμψε δια της απουσίας του, ή κάτι επιπλέον από τα “Projector” και “Haven”. Σε κάθε περίπτωση ξέραμε ότι είναι τόσες πολλές οι κομματάρες που έχουν, οπότε θα λείψουν αρκετά, αλλά σίγουρα γινόταν ένα πιο ισορροπημένο όσον αφορά τα άλμπουμ setlist και με λιγότερες «εκπλήξεις», ώστε να χωρέσουν μερικά που δεν ακούστηκαν. Anyway, από τη στιγμή που το μόνο «αρνητικό» είναι αυτό, τότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε για το πόσο φοβερό και ποιοτικό live ήταν. Θα ήταν τέλειο να ξαναέρθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, να ακούσουμε κομμάτια που δεν παίχτηκαν και να ξαναδώ τον Μιχαλάκη με τόση ζωντάνια και διάθεση! Καταπλητκικός και τεράστιος, αυτός είναι frontman! Ήδη αναμένουμε για την επόμενη φορά!
Dark Tranquillity setlist: Encircled/Monochromatic Stains/Clearing Skies/The Treason Wall/The Science of Noise/Forward Momentum/The Mundane and the Magic/Final Resistance/Atoma/Force of Hand/Icipher/Terminus (Where Death Is Most Alive)/Inside the Particle Storm/The Wonders at Your Feet/When the World Screams/ThereIn Encore: State of Trust/Lost to Apathy/Misery’s Crown
Aνταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
