Ξέρετε αυτή τη συναυλιακή αίσθηση που μας δίνουν οι Cirith Ungol με κάθε τους κομμάτι; Μία παρόμοια αίσθηση δίνουν και οι παραγωγές των Destroyer 666, με music hall reverb, ελαφρώς ασύγχρονη μίξη και πολύ βασικό πανάρισμα. Μόνο που στο τελευταίο EP τους κάτι χάλασε.
Οι Deströyer 666 ξεκίνησαν ως το προσωπικό projectτου κιθαρίστα των Bestial Warlust, Keith K., το ’94 και μας ήρθαν από την Αυστραλία το 2000 εγκαθήμενοι στην Ευρώπη με ξέφρενες διαθέσεις και ένα μείγμα μουσικής που ονόμασαν blackthrash. Από το πρώιμο “Unchain the Wolves” του 1997 έως και το τελευταίο “Wildfire” του 2016, η ποιότητα της μουσικής, της σύνθεσης, της τεχνικής αλλά και της παραγωγής είχε ανοδική πορεία. Ένα προς ένα τα άλμπουμ χαίρεσαι να τα ακούς, ακόμα και αν διατηρούν πολλές φορές αυτόν τον ανώριμο ήχο που ακούγαμε στις αρχές του ’90, ο οποίος όμως φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι επιτηδευμένος και προϊόν επιλογής.
Εάν θέλετε τώρα να μιλήσουμε για το καινούργιο τους EP “Call Οf Τhe Wild”, ξεχάστε ό,τι είπαμε παραπάνω. Το EP αποτελείται από 4 κομμάτια, εκ των οποίων το ένα είναι remake από το EP “Terror Abraxas” (2003). Ξεκινά με το δυνατό “Violence Is Golden”, με ένα πολύ ωραίο riff και το reverb στο τέρμα – και όχι μόνο στη φωνή. Συνεχίζει με το “Stone By Stone”, ένα πολύ σπιντάτο και τεχνικό κομμάτι, του οποίου όμως το track της φωνής σε πολλά σημεία είναι τόσο ασύγχρονο που μόνο bootleg θα μπορούσε να είναι. Θυμίζει τόσο πολύ το “Calm Before The Storm” (Venom 1987) από πλευράς sound engineering, σε σημείο να νιώθω την περίεργη ανάγκη να βάλω Venom μόλις τελείωσε. Μετά από 31 χρόνια και με τα απίστευτα μέσα που έχουμε σήμερα ίσως θέλαμε να ακούσουμε κάτι καλύτερο ηχοληπτικά.
Δύο κομμάτια έμειναν, το “Call Of The Wild” και το remake “Trialed By Fire”.Το πρώτο ξεκινά αργά με ένα ωραίο κιθαριστικό και αρχίζει να σε κουνάει μέχρι που να σε πιάσει ο ρυθμός και μία να σε πετάξει στο pit,μία να σε τραβήξει. Ωραίο κομμάτι, πολύ ωραίο κομμάτι – τόσο ωραίο που δε μας πειράζει που ακούγεται σαν black τριακονταετίας από πλευράς ήχου. Μας χαροποιεί και μας μελαγχολεί ταυτόχρονα.
Το τελευταίο είναι δοκιμασμένη συνταγή. Μάλλον re-mastered και όχι remake (“revisited” όπως διατείνονται), έχουν φέρει τα τύμπανα και το μπάσο πιο μπροστά και έχουν στείλει τη φωνή πίσω, προφανώς για να δώσουν την αίσθηση του χώρου. Αλλά αυτό το τραγικό reverbπου δίνεις μια Eτώρα και ακούγεται μέχρι αύριο παραμένει σταθερή αξία. Κόψτε το αχρείαστο για την εποχή μας υπερβολικό reverb από τη φωνή και φέρτε τη μπροστά και γλιτώστε μας από το διαρκές άγχος να σώσουμε τον άνθρωπο που έπεσε μέσα στο πηγάδι!
Αγαπούμε λοιπόν τους Destroyer 666, μπορούν όμως και καλύτερα.
6.5/10
Κλερ Τσιμπουρλά
conguera@gmail.com
