[Option A:]
Οι Diablo Swing Orchestra δημιουργήθηκαν το 2003 στην Σουηδία και από τότε έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα album με το τελευταίο τους, να φέρει τον τίτλο “Pacifisticuffs”.
Τους χαρακτηρίζουν ως avant-garde “metal”, που προσωπικά δεν ξέρω τι είναι αυτό (και δεν μ’ ενδιαφέρει να μάθω), ξέρω όμως πως σε καμία περίπτωση δεν έχει σχέση με το metal και ίσως να το έχω ξαναπεί, αλλά είναι κάτι που μ’ εκνευρίζει, κυρίως όταν ακούω έναν “αχταρμά” και πολύ απλά επειδή κάααααπου μέσα στο μπάχαλο θα υπάρχει μια ηλεκτρική κιθάρα, να γυρίσει κάποιος και να πει πως είναι ένα νέο προοδευτικό παρακλάδι της rock, του metal και διάφορες άλλες “ακυριές” τέτοιου τύπου που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα, με τα συγκεκριμένα στυλ και με το τι αντιπροσωπεύουν μουσικά και ιδεολογικά.
Προσπερνώντας τα παραπάνω, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως οι Σουηδοί ξέρουν πάρα πολύ καλά την δουλειά τους, φαίνεται πως πιθανότατα έχουν ξοδέψει πάρα πολύ χρόνο σε μελέτη ατομική και ομαδική, αφού έχουν καταφέρει να συνδυάσουν διαφορετικά μουσικά στυλ, κουλτούρες και να ελίσσονται πάνω στο πεντάγραμμο.
Πηγαίνοντας από το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου “Knucklehugs” που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε μία ήπια rock opera του στυλ “Jesus Christ Superstar”, οι Diablo Swing Orchestra δοκιμάζουν διάφορα στυλ όπως Gogol Bordello, Bregovic και γενικά βαλκανική μουσική, με κάποια περάσματα από ουγγαρέζικα βιολιά (“Τhe Age Of Vulture Culture”, “Ode To The Innocent”, “Cul-De-Sac Semantics”). Από την απέναντι μεριά του Ατλαντικού λίγο τανγκό (“Lady Clandestine Chainbreaker”) και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το σκηνικό οι Abba (“Jigsaw Hustle”), και γενικότερα pop επιρροές και jazz στοιχεία.
Για την παραγωγή το μόνο που έχω να πω είναι πως την βρήκα άψογη, κρυστάλλινη, με τα όργανα να βρίσκονται στις σωστές εντάσεις και να ξεχωρίζουν το κάθε ένα όσο χρειάζεται και όταν πρέπει.
Για τις συνθέσεις από την άλλη, δε μπορώ να πω πως άκουσα κάτι πρωτότυπο, εκτός αν πρωτότυπο θεωρείται να ανακατέβουμε τα πάντα έτσι ώστε να μην ξέρουμε τι μας γίνεται και τι ζητάμε, αλλά να προσπαθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο να ακουστούμε παντού και να μας αγοράσει κι ο κάθε πικραμένος.
Το “Pacifisticuffs” θα μπορούσε να ακούγεται άνετα σε κάποιο πανηγύρι, σε κάποιο πάρτυ μασκέ, δε μπορώ όμως να φανταστώ την στιγμή που θα μπω σε κάποιο rock-metal bar και μετά από τον Lemmy θ’ ακούσω την Kristin Evegård να νιαουρίζει και θα δω τον διπλανό μου να κάνει headbanging με μουσική τσίρκου (εκτός κι αν είναι κανένας χιπστεράς που θέλει να κάνει την επανάσταση του).
3/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
————————————————————————————-
[Option B:]
Οι Diablo Swing Orchestra μου προκάλεσαν μια τόσο ευχάριστη μουσική έκπληξη που είχα να νιώσω πολύ καιρό. Απο που να πρωτοξεκινήσω; Οι Diablo Swing Orchestra (DSO για συντομία από τούδε και στο εξής) είναι μια σουηδική μπάντα και το “Pacifisticuffs” αποτελεί την τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά που κυκλοφορεί από τη Φινλανδική Spinefarm Records, σε συνδυασμό με την Βρετανική Candlelight Records. Η μπάντα μπορείς να πει κανείς ότι ανήκει με την ευρύτερη έννοια του όρου στην avant-garde metal σκηνή. Η τρέχουσα σύνθεση της μπάντας περιλαμβάνει 2 κιθαρίστες, έναν μπασίστα, έναν drummer, μια πιανίστα, έναν τσελίστα, έναν τρομπετίστα και έναν τρομπονίστα!
Το “Pacifisticuffs” μου θυμίζει πολλά πράγματα αλλά είναι μια κατηγορία μόνο του χωρίς να αποτελεί αντιγραφή ή κακέκτυπο κάποιου άλλου καλλιτέχνη. Σίγουρα περιέχει metal κιθάρες και στιγμές, αλλά είναι σαφής η παρουσία του τσέλου του Johannes Bergion (που είχε παίξει τσέλο στο “Sounds Of A Playground Fading” των In Flames) και εκεί που πας να χωνέψεις τα παραπάνω ξεπετάγονται 2 χάλκινα πνευστά!!! Την κύρια φωνή έχει αναλάβει η Kristin Evegård που παίζει και το πιάνο, ενώ δεν είναι λίγα τα σημεία των φωνητικών από την υπόλοιπη μπάντα. Οι DSO μπλέκουν σε αυτό το άλμπουμ heavy metal, rock, swing, progressive, κλασσική μουσική, ενώ θα ακούσετε επιρροές από jazz, bluegrass, schlager, disco, folk, gospel, blues, tango και μια ιδέα latin. Αν παραμερίσετε για λίγο τα μουσικά σας στερεότυπα, θα έχετε χαρίσει στον εαυτό σας μια αξέχαστη και πρωτόγνωρη μουσική εμπειρία.
H μουσική της μπάντας είναι σίγουρα θεατρική, με όμορφα γυναικεία φωνητικά (από οπερετικά έως metal) που όμως έχουν μια μακάβρια υφή σαν των Tiger Lilies, και ξαφνικά παραμορφώνονται και το όλο τοπίο φτάνει στα όρια του grotesque, ενώ νομίζεις πως κάπου εκεί θα εμφανιστεί ο Tom Waits. Και ενώ νομίζεις ότι τα είδες όλα ξεπετάγονται απίθανα grooves από τα πνευστά σαν να παίζουν ‘70s funk μπάντες μαζί με τους Rare Earth, και στη συνέχεια σου σερβίρουν μια ψυχεδέλεια και πειραματισμό σαν των Esperanto Rock Orchestra. To περιοδικό Outburn έγραψε πως οι DSO θα μπορούσαν να είναι η μπάντα των ονείρων του Tim Burton.
Το “Pacifisticuffs” ηχογραφήθηκε στα Top Floor Studios της Σουηδίας με παραγωγό τον Rorberto Laghi, και το αποτέλεσμα από τεχνικής και αισθητικής πλευράς για μένα είναι άψογο, ενώ προσφέρεται με ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο Sebastian Kowoll και επιμελήθηκε ο Anders Johansson. Εάν θέλετε να ακούσετε κάτι πολύ διαφορετικό, ευφυές, και υψηλής καλλιτεχνικής και αισθητικής αξίας, τότε το Pacifisticuffs είναι για εσάς. Πάω να ψάξω και τα τρία προηγούμενα άλμπουμ τους. Καλή αντάμωση.
9.5/10
Γιώργος Αβραμίδης
[email protected]
