Σίγουρα ένα πιο ιδιαίτερο και διαφορετικό live από αυτά που συνηθίζουμε να βλέπουμε. Και αυτό γιατί θα ακούγαμε διάφορα στοιχεία και είδη, χωρίς άμεση σχέση με το metal, με headliners τους Γερμανούς Diary Of Dreams για μία ακόμη φορά στη χώρα μας. Κυρίως για αυτούς, στην ευκαιρία που μου δόθηκε σχεδόν τελευταία στιγμή, παραβρέθηκα στο Gagarin, αναμένοντας την εμφάνισή τους με αρκετή περιέργεια αφού δε τους είχα ξαναδεί και με αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον.
Ελάχιστα άτομα βρίσκονταν στο χώρο, περίπου στις 20:00, όταν ξεκίνησαν τη βραδιά οι One Notion. Έπαιξαν γύρω στα είκοσι λεπτά και πρόλαβα τα τρία τελευταία από τα πέντε συνολικά κομμάτια που έμαθα ότι εκτέλεσαν. Αυτά ήταν διασκευές με το ένα να είναι το “Hello Spaceboy” του David Bowie. Ο ήχος τους φυσικά σκοτεινός, πάντα στο κλίμα του συγκεκριμένου event, gothic και με κάποια ambient στοιχεία. Αρκετά επηρεασμένοι από συγκροτήματα όπως οι Sisters Of Mercy και Fields Of The Nephilim, που σε αυτή τη συναυλία σίγουρα αφήνουν το στίγμα τους. Εννοείται πως δε σχηματίζεται ξεκάθαρη άποψη και συμπέρασμα για το σχήμα. Για αυτό χρειάζεται να τους ξαναδούμε, με περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους και ακούγοντας πιο πολλά από τα δικά τους κομμάτια.
Στη συνέχεια είδαμε τους InScissors, των οποίων το λογότυπο φαινόταν πίσω από τα ντραμς, ενώ κατά τη διάρκεια του setlist τους χρησιμοποίησαν και video wall. Η μουσική και το setlist τους βασίστηκε σε samples και στο programming που γινόταν φυσικά κατά βάση μέσω laptop, από τον Vincent Andelmoth. Από εκεί και πέρα είχαμε δύο κοπέλες στα φωνητικά, τραγουδώντας πότε η μία και πότε η άλλη, η μία κοπέλα σε πιο ψηλές και η άλλη σε πιο χαμηλές συχνότητες. Πιο πολύ ακούγονταν σαν να ψέλνουν παρά να τραγουδάνε. Τους πλαισίωσαν ένας άντρας που έπαιζε κρουστά -ταμπούρο- αλλά και δύο ηθοποιοί φορώντας μάσκες και παίζοντας διάφορους ρόλους προσπαθώντας να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα. Χωρίς ουσία το όλο εγχείρημα, κατά την ταπεινή μου άποψη. Ήταν από μόνη της περίεργη αυτή η πιο soundtrack επιλογή σκηνικής παρουσίας. Πιστεύω δεν είμαι ο μόνος που βαρέθηκα.
InScissors setlist: Intro/Sanatorheum Session III/Ritual II/Nothing Moves Here – Session IV/The HandRed Years Of Rain/Hachiko
Ακολούθησαν οι δικοί μας Daffodil, με τον χώρο να αρχίζει να γεμίζει. Με ξεκάθαρα πιο gothic rock και metal ύφος και επηρεασμένοι από κλασικά συγκροτήματα του χώρου, όπως Sisters Of Mercy και Fields Of The Nephilim. Αρκετά χαρακτηριστικά τα πλήκτρα σε μάλλον όλα τους τα κομμάτια, τα οποία ήταν πολύ καλά δομημένα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν επίσης πιασάρικα, κάτι που φαινόταν και από τα refrain, που ακούγοντάς τα, με έκαναν να θέλω να τα ακούσω πάλι. Πολύ ωραία και τα φωνητικά του Βασίλη Γκουγκουλάκη ο οποίος τόσο στην εμφάνιση όσο και στη φωνή θύμισε αρκετά τον Ville Valo από τους Him. Μετά την αρχή του setlist τους, μας είπε ότι θα ακούσουμε μία διασκευή σε ένα κομμάτι που οι περισσότεροι ξέραμε. Αυτό δεν ήταν άλλο από το “Say Just Words” των Paradise Lost, δικαιώνοντας τόσο εμένα που γενικά πίστευα ότι θα ακούγαμε μία διασκευή από τους Βρετανούς. Καλή η διασκευή, αλλά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Λίγο πριν το τέλος είχαμε άλλη μία διασκευή, αυτή τη φορά στο “Love Infernal” των Φινλανδών Poisonblack (από το ντεμπούτο τους “Escapexstacy” του 2003). Τα υπόλοιπα πέντε κομμάτια ήταν από το EP τους “A Hope For Things That Never Come”. Νομίζω ότι θα μας απασχολήσουν στο μέλλον και είναι μία αρκετά καλή περίπτωση, ιδανικού συγκροτήματος να ανοίγει μεγάλα, παρόμοια σχήματα του ήχου και του χώρου.
Daffodil setlist: End of days/In fear/Heart of the deceiver/Say just words (Paradise Lost cover)/At the darkest sides of Danube/Love infernal (Poisonblack cover)/Down the corridor
Οι symphonic metallers Enemy of Reality ήταν το μόνο σχήμα της βραδιάς με ξεκάθαρα metal ήχο. Επειδή τους έχω δει ξανά, μπορώ να πω ότι οι εμφανίσεις τους, με metal σχήματα ή σε ανάλογα festival, τους πηγαίνει πιο πολύ. Αυτό έχει να κάνει και με το κοινό που βρίσκεται απέναντί τους, το οποίο σε αυτή την περίπτωση δεν αποτελούνταν αποκλειστικά από metal οπαδούς, τουλάχιστον στην πλειοψηφία του. Στη συγκεκριμένη εμφάνιση λοιπόν, μου φάνηκαν λίγο έξω από τα νερά τους λαμβάνοντας υπόψιν και μερικές αντιδράσεις του κοινού. Όπως και να έχει, η απόδοση του συγκροτήματος ήταν πάρα πολύ καλή. Δείχνουν να βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση και σε φόρμα. Ο δεύτερος τους δίσκος, “Arakhne” που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο, τους έχει δώσει ώθηση και νομίζω ότι αυτό φαίνεται. Τα επτά τραγούδια που ακούσαμε, ήταν όλα από αυτό το δίσκο. Όπως ήταν λογικό, το συγκρότημα αφοσιώθηκε στην τελευταία κυκλοφορία, που τους έχει ανεβάσει επίπεδο. Θα μπορούσαν πάντως να παίξουν και κάποιο κομμάτι από τον πρώτο τους δίσκο “Rejected Gods” (2014). Η Ηλιάνα Τσακιράκη, όπως πάντα εκδηλωτική και γεμάτη διάθεση, ανακοινώνοντας πάντα ποιο κομμάτι από το δίσκο θα ακούγαμε, ξεσηκωτική και επικοινωνιακή με το κοινό. Όσο γινόταν βέβαια αυτό, αφού οι αντιδράσεις του κοινού, θα μπορούσαν να είναι πιο θερμές. Σε κάποια σημεία είχαμε και τα πιο brutal, κοντά στο black φωνητικά από τον μπασίστα Θάνο. Η μόνη πολύ μικρή ένσταση που έχω, είναι ότι η συμπαθέστατη τραγουδίστρια θα μπορούσε να αναφέρει λίγο πιο δυνατά τους τίτλους των κομματιών πριν παιχτούν. Λεπτομέρειες βέβαια…! Ίσως σε μερικούς από το κοινό, οι Enemy Of Reality να πέρασαν απαρατήρητοι και να μην έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση, αλλά σίγουρα μιλάμε για άλλη μία πολύ καλή εμφάνιση από τους Έλληνες symphonic metallers.
Enemy Of Reality setlist:Martyr/In Hiding/Weakness Lies Within/Time Immemorial/I Spare You/Afraid No More/Taste Of Defeat
Η ώρα πλησίαζε 23:00 και μετά από καθυστέρηση περίπου μισής ώρας, είχε έρθει η μεγάλη στιγμή για πολλούς, η εμφάνιση των Diary Of Dreams. Η αλήθεια είναι ότι δε γνώριζα πάρα πολλά πράγματα για το συγκρότημα και ούτε πολλά τραγούδια. Για όσους ανήκουν σε αυτή την κατηγορία και δεν έχουν εκτεταμένη σχέση με το σχήμα, να πω ότι οι Diary Of Dreams σε όλη την πορεία τους, έχουν καταφέρει πέραν από τις gothic επιρροές από μεγάλα συγκροτήματα του ήχου, να συνδυάσουν darkwave, ηλεκτρονική μουσική, industrial, ambient και dance/trance μουσική. Όλο αυτό μου είχε ανεβάσει πολύ το ενδιαφέρον ώστε να τους δω και να ακούσω όλες αυτές τις επιρροές ζωντανά. Από τις πρώτες νότες του “Malum” (“Elegies In Darkness” 2014) φάνηκε ότι οι περισσότεροι ήξεραν γιατί είχαν έρθει εκεί, όπως επίσης φάνηκε η ανυπομονησία του κόσμου και πόσο καλά περίμεναν να περάσουν. Η πραγματικά πρώτη μεγάλη στιγμή του live ήρθε δύο τραγούδια μετά με το “The Wedding” (“If” 2009) και το εθιστικό του refrain που τραγουδιόταν από όλους στις μπροστινές σειρές. Εκεί ήταν που είχε ξεκινήσει το πάρτι και ο πραγματικός χαμός, ο οποίος στην ουσία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος! Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή εάν λέγαμε ότι ορισμένοι από το κοινό ίσως και να έβλεπαν μια από τις αγαπημένες τους μπάντες εκείνη την ώρα, αν όχι την αγαπημένη τους. Αρκετοί στίχοι τραγουδήθηκαν στα τραγούδια “Reign Of Chaos” (“Nigredo” 2004), “Sinferno” (“Graum im licht” 2015), “King Of Nowhere” (“If”) ή στο πιο «χορευτικό» “Soul Stripper”. Κομμάτι που «κούνησε» περισσότερο τον κόσμο. Εμβληματικός και επιβλητικός ο τραγουδιστής Adrian Hates, πάντα με τη θεατρικότητα που χαρακτηρίζει αυτόν και το συγκρότημα, πραγματικά δε μπορώ να βρω κανένα ψεγάδι σε αυτή του την εμφάνιση. Πολύ καλός και στην επικοινωνία και κυρίως στη σύνδεσή του με το κοινό. Κάπου στη μέση είχε έρθει η ώρα για άλλο ένα highlight και σίγουρα για ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια (ίσως και το γνωστότερο) των Γερμανών, το σπαρακτικό “She And Her Darkness” από το δίσκο “Freak Perfume” του 2002. Φανταστική απόδοση, ενώ το κομμάτι πρέπει να τραγουδήθηκε από όλους, δείχνοντας για άλλη μία φορά τη λατρεία που υπήρχε προς το συγκρότημα. Σε κάποια φάση φωνητικά ανέλαβε – σίγουρα ο όχι απαρατήρητος λόγω μοικάνας – ο κιθαρίστας Gaun:Α, αν δε κάνω λάθος στο “Butterfly: Dance!”. Δε χρειάζεται να ξαναπώ ότι στο live ακούσαμε πολλές επιρροές, από πιο ηλεκτρονικά, πάντα σκοτεινά περάσματα σε πιο χορευτικούς, κοντά σε dance και trance ρυθμούς. Φοβερές και κορυφαίες στιγμές φυσικά, λίγο πριν το τέλος, τα “The Curse”, “Amok” και “Kindrom”, από τα βασικά και πιο σημαντικά τραγούδια των Diary Of Dreams, όλα με καταπληκτική απόδοση. Τραγούδια, που μαζί με άλλα που ανέφερα θα με συντροφεύουν περισσότερο σε αυτά που ακούω από εδώ και πέρα!
Συνολικά, ένα live υπόδειγμα επαγγελματισμού (και από τους Enemy Of Reality πιο πριν), κατάθεση ψυχής και συναισθήματος θα έλεγα. Ειδικά το δεύτερο, εκτός από τη μπάντα, το έδειξε σε όλο το live ο κόσμος με τις αντιδράσεις του, τις χορευτικές κινήσεις, τον ενθουσιασμό και όλα αυτά μαζί! Μέσα σε δύο γεμάτες ώρες, μας προσέφεραν όλες τους τις μουσικές, σχεδόν από κάθε περίοδο της μπάντας και και σχεδόν από κάθε κυκλοφορία. Το μόνο μικρό (πάλι) παράπονο που έχω, είναι η καθυστέρηση στην ώρα εμφάνισής τους, αφού η αρχική ώρα ήταν για τις 22:30. Αυτό δε το αναφέρω τόσο πολύ για εμένα, όσο για τους υπόλοιπους, από τους οποίους σίγουρα μερικοί δούλευαν την επόμενη ημέρα, έχοντας έρθει Πέμπτη βράδυ για να δουν ένα λατρεμένο, όπως φάνηκε συγκρότημα. Η συναυλία τέλος, ήταν ένα παράδειγμα του πως περνάνε σε ένα live αυτοί που ακούνε όχι αποκλειστικά metal, αλλά και άλλα είδη μουσικής (π.χ. electronic, dance) και μια απόδειξη του πόσο ωραία μπορεί να περάσει κανείς, σε ένα διαφορετικό live και ανεξάρτητα με το τι ακούει περισσότερο ή πόσο «το έχει» με κάθε είδος.
Diary Of Dreams setlist:
- Malum
- Chemicals
- the Wedding
- Reign of Chaos
- Sinferno
- O’ Brother Sleep
- King of Nowhere
- Soul Stripper
- Giftraum
- False Affection, False Creation
- She and her darkness
- Grau im Licht
- Butterfly:Dance!
- Haus der Stille
- Dogs of War
- Lebenslang
- the Plague
- Endless Nights
- Undividable
- the Curse
Encore 1:
- AmoK
- kindrom
Encore 2:
- Ikarus
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
