Η πιο γνωστή καραμέλα που πιπιλάνε εδώ και χρόνια πολλοί ‘true’ black-μεταλλάδες οπαδοί είναι συνοπτικά (υπάρχουν πολλές εκδοχές και η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να αναφέρω πολλές απ’ αυτές) το: ‘Οι Borgir είναι πατατέμπορες / μια αηδία και μισή / ξεπουλημένοι / untrue / για τα μπάζα / κοροϊδεύουν τους πιτσιρικάδες / θα φέρουν τον αρμαγεδόνα (Death Cult Armaggedon, yeah!). Αν διαβάζεις αυτό το review και μέχρι στιγμής συμφωνείς σταμάτα να διαβάζεις! Η αλήθεια είναι ότι είχα χάσει το ενδιαφέρον μου για αυτούς κυρίως μετά το μετριότατο ‘In Sorte Diabli’ αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να λατρεύω ακατάπαυστα τους Borgir του ‘Enthone Darkness Triumphant’ και ‘Stormblast’. Ανυπομονούσα λοιπόν για αυτή την πολυαναμενόμενη νέα τους κυκλοφορία αν και κατά βάθος φοβόμουν για τα χειρότερα. Μόλις υπέπεσε στην αντίληψή μου το πρώτο single ‘Gateways’ μαζί με το video έμεινα βλάκας! *Κραυγή ενθουσιασμού* Επιστέψαμε στα παλιά καλά μας λημέρια! Ατμόσφαιρα ναι, αλλά όχι φτιαχτή. Σκοτεινιά ναι, αλλά όχι fake. Ωδές στον εωσφορισμό ναι, αλλά όχι δήθεν. Γενικότερα η αναγέννηση τους χτυπάει την πόρτα και αυτοί την υποδέχονται με θέρμη καθώς όλος ο δίσκος είναι masterpiece. Σε αυτό συμβάλουν σαφέστατα η φυσική ορχήστρα και η καταπληκτική χορωδία που δίνει μια άλλη διάσταση στην όλη ατμόσφαιρα του album αλλά και το σύνολο της μπάντας είναι σε τρομερή φόρμα. Τι να άλλο να πω, πάντα τέτοια; Αυτό που με κωλύει λιγάκι είναι για το αν ο ενθουσιασμός μου είναι πηγαίος ή προέρχεται από το πόσο μέτριο ήταν το προηγούμενο album τους. Θα είναι αντικειμενική λοιπόν…
8/10
Αγγελική Καπίρη
Τι να πω τώρα για ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ονόματα της ακραίας (δεν λέω black!) σκηνής; Σίγουρα πρόκειται για μία μπάντα που κατάφερε να κάνει επιτυχία στην πορεία της, ελαφραίνοντας όμως σταδιακά ανά τα χρόνια τον ήχο της… και ερχόμαστε τώρα εδώ, μετά την αποχώρηση δύο σημαντικών μελών, που δεν είναι άλλοι από τον ΙCS Vortex και τον Mυstis, για να ακούσουμε τι μας ετοίμασε ο Sagrath, με την κατά πολύ μεγαλύτερη αυτή τη φορά παρέα του. Το Abrahadabra, ακούγεται ‘μαγικό’ από τον τίτλο του και μόνο. Το περιεχόμενό του όμως; Πατώντας το play σου έρχεται ένα περίεργο συναίσθημα, από μία ατμόσφαιρα σκοτεινή και τρομακτική. Χρειάστηκε να επιστρατευθεί ολόκληρη ορχήστρα για να γίνει αυτό. Αμέτρητα έγχορδα, φωνές από χορωδία, αλλά και η Agnete Kjølsrud σε μία guest συμμετοχή έδωσαν σε αυτό το album ένα πιο επιβλητικό και μεγαλοπρεπές ύφος. Μπορώ να πω ότι πλέον τείνουν περισσότερο προς στο συμφωνικό metal, απ’ ότι στο ακραίο και τα συγκεκριμένα κομμάτια δεν πιστεύω ότι θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν τα ακούγαμε live χωρίς ηχογραφημένα τα ορχηστρικά σημεία. Αν και φαίνεται να έχουν δώσει περισσότερο βάρος σε όλα τα υπόλοιπα εκτός από τις κιθάρες, ο δίσκος αυτός έχει πολλές καλές στιγμές. Κομμάτια όπως το “Born Treacherous”, το “Chess With The Abyss” και το “Ritualist” είναι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακά. Αν προσπεράσουμε το γεγονός ότι πρόκειται για έναν πιο ήπιο δίσκο, θα δούμε μία καλή και προσεγμένη δουλειά. Από εκεί και πέρα είναι θέμα προσωπικού γούστου. Έχουμε ένα μεγαλοπρεπές και καλογυαλισμένο αποτέλεσμα, που καλώς ή κακώς δεν έχει επαφή με της παλιές καλές εποχές τους. Παρόλα αυτά πιστεύω πως δεν θα δυσαρεστήσει καθόλου όσους ευχαριστήθηκαν τις τελευταίες δουλειές των Borgir. Πάντως εμένα τα φωνητικά του Vortex μου έλειψαν… πάω να ακούσω Borknagar!
8/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
