Downpour… Κάπου το είχα ακούσει αυτό το όνομα. Μα φυσικά ναι, είναι η μπάντα που δημιουργήθηκε από τους Brian Fair (Shadows Fall, Overcast, Hell Night, Death Ray Vision) και Derek Kerswill (ex-Unearth, ex-Seemless) το 2015 και είχε προξενήσει αρκετή ανυπομονησία στους οπαδούς του core. Το project φάνηκε να χάνεται, αλλά επανήλθε φέτος, όταν και η μπάντα μέσα από μια pledge καμπάνια καταφέρνει να κυκλοφορήσει το δίσκο. Μου κάνει εντύπωση πως και χρειάστηκε μια καμπάνια για να κυκλοφορήσει ο δίσκος, αλλά προφανώς η εύρεση εταιρείας έχει γίνει δύσκολη και για γνωστά ονόματα.
Από εκεί και πέρα, τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια τέτοια μπάντα, εκτός από μια μίξη των Shadows Fall και Unearth. Τι άλλο εκτός από μια core-ίλα άνευ προηγουμένου. Και όμως, ενώ η βάση του ντεμπούτου των Downpour είναι στο core, οι Fair και Kerwill, προσπαθούν να βάλουν και άλλες επιρροές στη μουσική τους, για να κάνουν τα πράγματα και ποιο ενδιαφέροντα. Τα καταφέρνουν; Εν μέρει ναι.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη μουσική τους βαριά επηρεασμένη από τους Pantera, με αρκετά μελωδικά στοιχεία, κάποια sludge μέρη αλλά και κάποια progressive περάσματα. Οι sludge επιρροές, φαίνονται από το πρώτο τραγούδι με τίτλο “The Serpent’s Tongue”, το οποίο απλώς με αφήνει με το στόμα ανοικτό. Αργό, με στακάτο ρυθμό και απίστευτα βαρύ groove και ένα sludgy μελωδικό ρεφρέν. Ο κιθαρίστας Matt LeBreton, δείχνει από την αρχή την αγάπη του στον Dimebag Darell, είτε στα riff είτε στο σόλο.
Ο δίσκος δεν μένει σε αυτές τις αργές ταχύτητες και σύντομα βγάζει την metalcore αισθητική στα “Truth In Suffering” και “Astral Projection”, όπου στο δεύτερο έχουμε μια πιο εμπορική χροιά, περισσότερη μελωδία και κάποια πλήκτρα. Τα πρώτα prog στοιχεία εμφανίζονται εδώ, αλλά τα πολλά θέματα και η μεγάλη διάρκειά του, μάλλον χαλάνε λιγάκι το τελικό αποτέλεσμα. Το “Still Waiting” είναι μάλλον η πρώτη απογοήτευση του δίσκου, αφού μου ακούγεται σαν μια αποτυχημένη προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα τραγούδι ατμοσφαιρικό. Εκτός κλίματος και πολύ βαρετό θα έλεγα.
Γενικά ο δίσκος έχει πάρα πολύ καλές ιδέες, αλλά κάπου τα πράγματα χάνονται, κάπου με τις μεγάλες διάρκειες, κάπου με τα progressive στοιχεία. Κάτι δεν έχει φτιαχτεί σωστά για να μπορέσουν οι Downpour να δώσουν ακριβώς αυτό που θέλουν. Στο “Beautiful Nothing” υπάρχουν και κάποια runs τα οποία θυμίζουν πολύ τα runs του John Petrucci. Το τελευταίο τραγούδι “Mountains”, είναι εντελώς εκτός κλίματος και θυμίζει εμπορικό φλούφλικο αμερικάνικο σύγχρονο hard rock, σε στυλ Sum 41. Παντελώς αταίριαστο και αχρείαστο.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στην αποτίμηση, η οποία μάλλον θα πω ότι είναι με ανάμεικτα συναισθήματα. Καταλαβαίνω ότι οι Downpour θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό από έναν ακόμη metalcore δίσκο και προσπαθούν να βάλουν αρκετή μελωδία και progressive στον ήχο τους. Οι ιδέες είναι καλές αλλά χάνουν στην παράδοση με στοιχεία τα οποία μάλλον δεν κολλάνε ή ήθελαν περισσότερο δούλεμα. Θα μπορούσα να πω ότι η προσπάθεια είναι καλή και ότι οι οπαδοί του είδους θα βρουν αρκετά καλά στοιχεία, αλλά οι υπόλοιποι μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε για την επόμενη κυκλοφορία της μπάντας, μήπως και καταφέρουν να δέσουν σωστά όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
