Πλέον “φλώρεψε” το death metal, φίλοι αναγνώστες. Από τους In Flames μέχρι και τους Children Of Bodom, δυσκολεύεσαι πια να βρεις διαφορές μεταξύ του modern melodic death metal και του emocore που άκουγαν κάποτε τα συμπαθέστατα εκείνα φρατζάτα πιτσιρίκια (και ενήλικες μερικές φορές!). Τέλος πάντων, το καλό της υπόθεσης είναι πως για εμάς που δεν ακούγαμε death, πραγματικά αυτή η μετεμψύχωση είναι πολύ θετική για τα αυτιά μας. Οι Dreamshade είναι μία ακόμη μπάντα που με διασκέδασε με όλα της τα κομμάτια και ευχαρίστως θα έπαιρνα με χαρά και καμάρι το “The Gift Of Life” για τη συλλογή μου. Όλα τα κομμάτια είχαν κάτι διαφορετικό, με αρκετά εμπνευσμένα riff και το κυριότερο, μελωδία! Υπήρχε μια τρομερή μελωδική υπόκρουση σε όλα τα τραγούδια, είτε από τις κιθάρες είτε από τις φωνές. Τα «σκληρά» φωνητικά τα βρήκα πολύ ήπια και προσεγμένα (δεν ξέρω αν είναι αυτό καλό για τη death, αλλά σίγουρα είναι καλό για το melodic). Αυτή τη φορά σε αντίθεση με τις περισσότερες, επιλέγω να μην αναλύσω ένα ένα κομμάτι ξεχωριστά, γιατί έτσι θα χαθεί και η μαγεία του δίσκου. Χαίρομαι που είχα την τύχη να τον ανακαλύψω track προς track και θα το αφήσω και σε σας αντίστοιχα. Το “The Gift Of Life” δεν είχε σημεία που να πεις ότι βαριέσαι και το καλύτερο είναι πως οι Dreamshade φρόντισαν να μην πετάξουν τον εαυτό τους στο βούρκο ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου. Υπήρχαν και breakdown και γέφυρες, αλλά όλα εκεί που έπρεπε, με όποια συχνότητα έπρεπε και όσο έπρεπε. Στ’ αυτιά μου παρατήρησα πως έχει γίνει μια τρομερή μίξη που σε κομμάτια όπως το “Sandcastles” και το “Consumed Future” έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Πιστεύω πως ο δίσκος πήγε σκαλοπάτια πιο πάνω, μόνο και μόνο με τη δουλειά που έπεσε στις κονσόλες αλλά όπως προείπα, σε καμία περίπτωση, δεν υστερούσε συνθετικά και σε ιδέες. Το καλό είναι πως μετά την ακρόαση μπορώ να πω πως δε μου θύμισε κάτι, ή έστω κάτι συγκεκριμένο. Ήταν ανάμεικτα τα μουσικά ρεύματα και αυτό μου έκανε την ακρόαση ακόμα πιο συναρπαστική. Έφτασα μερικές φορές να νομίζω ότι ακούω old school trance και techno (βλ. “Our Flame”). EPIC! Δεν θα ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι από το δίσκο. Κάθε ένα διαφορετικό, μία αύρα για κάθε γούστο. Σίγουρα για το 2013 είναι ένας δίσκος που πρέπει πολλοί να ακούσουν.. πάρα πολλοί…
9/10
Ντένια Παλαιολόγου
