Ελληνική Metal σκηνή. Πονεμένη ιστορία; Δεν ξέρω. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι το metal στη χώρα μας έχει περάσει από χίλια κύματα. Ειδικά στη δεκαετία του ’80 και του ’90 υπήρχαν προσπάθειες οι οποίες προσπαθούσαν να είναι όσο το δυνατόν επαγγελματικές, αλλά δυστυχώς η ‘ψαροκώσταινα’ δεν μπορούσε να υποστηρίξει τέτοιες προσπάθειες. Με την επιτυχία των Rotting Christ στο εξωτερικό, όλο και περισσότερες μπάντες ξεπηδούσαν στη χώρα μας και σιγά σιγά το κόμπλεξ του Έλληνα άρχισε να φεύγει και οι Έλληνες άρχισαν όλο και περισσότερο να δέχονται τις εγχώριες μπάντες.
Και φτάσαμε αισίως στο 2016, όπου με τα απανωτά χτυπήματα των Innerwish, των Poem, των The Silent Rage, των Among Ruins και πολλών άλλων που σίγουρα ξεχνάω, με κάνουν να πιστέψω ότι η εγχώρια metal σκηνή δεν έχει πλέον τίποτα να ζηλέψει από τις υπόλοιπες χώρες. Οι Enemy Of Reality είναι μια μπάντα που αποτελείται από τρομερούς μουσικούς, οι οποίοι δυο χρόνια πριν και με το ντεμπούτο τους “Rejected Gods”, μου είχαν δώσει την εντύπωση ότι θα έπεφταν στην παγίδα του progressive, δηλαδή να είναι τεχνικοί χωρίς κάποιο νόημα.
Είχα μεγάλη απορία για το “Arakhne” και για το πως θα κινηθεί η μπάντα. Η προ-ακρόαση του δίσκου μου έλυσε αρκετές απορίες και σίγουρα έδειχνε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τουλάχιστον καλό δίσκο. Αλλά η ώρα ήρθε να ακούσουμε το δίσκο με την ησυχία μας και να ταξιδέψουμε στην ιστορία της διαμάχης της θεάς Αθηνάς με την Αράχνη.
Η αλήθεια είναι ότι όπως έγραψα και στο studio report, οι Enemy Of Reality έχουν βρει το βηματισμό τους και δείχνουν πλέον ότι υπάρχει η απαραίτητη χημεία μεταξύ τους. Βάζουν πίσω τα progressive στοιχεία και ουσιαστικά πλέον στηρίζουν τη μουσική τους σε τρία πράγματα. Τη καταπληκτική φωνή της Ηλιάνας Τσακιράκη και τις πανέμορφες μελωδικές γραμμές, τα επιθετικά αλλά και μελωδικά μέρη του Στυλιανού Αμοιρίδη στις κιθάρες και πάνω από όλα στα συμφωνικά μέρη του Λεωνίδα Διαμαντόπουλου. Πολύ καλή δουλειά και από το rhythm section της μπάντας με τον Θάνο (μπάσο) αλλά και τον Φίλλιπο (τύμπανα) να αλλάζουν, να σπάνε ρυθμούς αλλά και να επιταχύνουν την μπάντα με ένα απολύτως φυσικό τρόπο.
Συνθετικά το “Arakhne” ξεπερνά κάθε προσδοκία μου. Κάθε τραγούδι στο δίσκο ακούγεται φρέσκο και οι μελωδίες τόσο μα τόσο εμπνευσμένες. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στο δίσκο, αφού οι επιρροές μπορεί να ξεκινούν από τους Rhapsody (στο “Showdown”), τους Nightwish (στο “Nouthetisis”), τους Delain (στο “Weakness Lies Within”), τους Xandria (στο “Taste Of Defeat”) αλλά ακόμη και τους Cradle Of Filth (στο “Time Immemorial”). Όλες αυτές οι επιρροές έχουν μπει τόσο φυσικά κάτω από το πρίσμα και τον προσωπικό πλέον ήχο των Enemy Of Reality, και το λιγότερο που έχουν να προσδώσουν είναι να μην κουραστείς από την ακρόαση του δίσκου.
Πολύ έξυπνα η Ηλιάνα Τσακιράκη δεν τραγουδάει οπερατικά παντού, εναλλάσσοντας την χροιά της φωνής της ανάλογα με της ανάγκες του κομματιού, κάτι που επίσης κρατάει τον ακροατή σε εγρήγορση. Τα solo του Στυλιανού Αμοιρίδη είναι εξωπραγματικά, μπλέκοντας με έξυπνο τρόπο τεχνική αλλά και μελωδία. Εκεί που όμως η μπάντα κερδίζει το στοίχημα, είναι οι μελωδίες και η θεατρικότητα της. Οι Enemy Of Reality απλά αφήνουν τα κομμάτια να αναπνεύσουν και με στιγμές σαν το “Time Immemorial”, “Showdown”, “Afraid No More”, “I Spare You”, “Reflected” δείχνουν ότι είχαν πολύ όρεξη στη δημιουργία του δίσκου.
Το μόνο κομμάτι το οποίο δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι το τελευταίο, το “A Gift Of Curse” και αυτό γιατί μου θύμισε αρκετά το ντεμπούτο τους. Από εκεί και πέρα, ίσως και η παραγωγή θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, αφήνοντας περισσότερο χώρο στα metal στοιχεία, αλλά αυτή είναι καθαρά προσωπική μου άποψη.
Το “Arakhne” είναι κάτι παραπάνω από ένα απλά καλός δίσκος. Είναι ένα concept το οποίο με την ατμόσφαιρά του σε βάζει βαθιά μέσα στην τραγική ιστορία της Αράχνης και μπορεί να σε ταξιδέψει από το συμφωνικό, στο μελωδικό, στο κλασσικό, στο power, στο θεατρικό αλλά και στο ακραίο metal. Στο τέλος κάθε ακρόασης σου μένει αυτή η γλυκόπικρη γεύση που απλά σε αναγκάζει να πατήσεις το repeat και να νιώσεις όλα αυτά τα συναισθήματα που σου δίνει απλόχερα αυτός ο δίσκος.
Με τις τόσες άθλιες συμφωνικές μπάντες και τους Nightwish σε σταθερά συνεχή πτωτική πορεία, οι Enemy Of Reality δίνουν την απάντηση στο πως πρέπει να παίζεται το συμφωνικό power metal. Είναι ένας δίσκος που φωνάζει δυνατά ότι η Ελληνική σκηνή δεν είναι ένα αστείο. Είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά στο μέλλον θα μας δώσουν ακόμη καλύτερα πράγματα, αλλά προς στιγμήν δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Απλά απολαύστε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2016…
9 / 10
[email protected]
Δημήτρης Σταύρος
