Όπως πολύ σωστά θα έχετε καταλάβει ήδη κι απ’ το εξώφυλλο, πρόκειται για progressive power metal κυκλοφορία. Αυτό που σίγουρα δεν θα περιμένατε είναι πως θα ήταν άκρως συναρπαστικός και καθόλου βαρετός, όπως σίγουρα είχατε στοιχηματίσει. Κι αυτό το λέω δεδομένου πως κάτι τέτοιο συμβαίνει πλέον σπάνια σε αυτό το πλέον επαναλήψιμο ιδίωμα. Εδώ πέρα όχι μόνο δεν υπάρχει επανάληψη, αλλά αέρας αναζωογόνησης. Ο δρόμος βέβαια για τους Ethernity δεν ήταν πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Χρειάστηκαν πληθώρα από demos, κοπιαστικά και διαρκή live shows δίπλα σε μεγάλα ονόματα τόσο της progressive όσο και της power metal σκηνής όπως Evergrey, Rhapsody Of Fire, HammerFall και Vander Plas, αλλά και αρκετά λεφτά ώστε να μπορέσουν να φτιάξουν τα βασικά τους θεμέλια. Μετά από ένα πρώτο album που τους άνοιξε το δρόμο και ένα δεύτερο που τους έδειξε την κατεύθυνση, φτάσαμε φέτος στο τρίτο “The Human Race Extinction” που όπως όλα δείχνουν θα αποτελέσει εκείνη την πολυπόθητη breakthrough δουλειά που θα τους αποφέρει όλα εκείνα που ονειρεύονταν.
Έχοντας ως βασικό πυρήνα έμπνευσης και ήχου δίσκους και ερμηνείες των Epica, καθώς και σχεδόν όλο το progressive power των late-90′s (αυστηρά) όσον αφορά solos και ρυθμούς, οι Ethernity πετυχαίνουν στο να δημιουργήσουν ένα δίσκο που όχι μόνο δεν αναλώνεται σε υπερβολικά και κοινότυπα συμφωνικά ορχηστικά μέρη (παγίδα στην οποία πολλά συγκροτήματα πέφτουν) που ενδεχομένως να μην έκαναν καμία απολύτως διαφορά, αλλά είναι τόσο απλοϊκά δομημένος που κάνει τα 70 λεπτά διάρκειας να περάσουν τόσο γρήγορα που στο τέλος θα σε παροτρύνει να αναφωνήσεις έκπληκτος «έλα ρε!». Όσο δύσκολο και να φανεί για μερικούς, ο κύριος λόγος που το “The Human Race Extinction” είναι καταδικασμένο να επιτύχει είναι επειδή κατά βάση η επιρροή του εντοπίζεται μέσα στην καρδιά των 90′s και όχι στο σήμερα. Άκου π.χ. τα “Beyond Dread” και “Not The End” και τα πλήκτρα των Dream Theater όταν ακόμα ήταν αφεντικά στο χώρο, ή το rhythm section του “Mark Of The Enemy” instrumental που φέρνει στο νου Evergrey εποχών “In Search Of Truth“. Και δε μιλάω για απλή αντιγραφή, αλλά για φυσική εξέλιξη. Κομμάτι που να ξεχωρίζει δεν πρόκειται να βρεις, κι αυτό διότι καθένα είναι ικανό να σταθεί από μόνο του. Αν και αυτό είναι μοιραίο μιας και έτσι εξυπηρετούνται και οι ανάγκες του δυστοπικού, post-apocalyptic concept το οποίο πραγματεύεται το album. Η φωνή της Julie Colin παρόλο που δεν παρουσιάζει κάποια συνταρακτική έκπληξη, ωστόσο δένει άψογα με την υπόλοιπη μπάντα. Τα riffs είναι όσο heavy πρέπει ώστε να αποφύγουν τη «ρετσινιά» που για χρόνια κουβαλάει το female-fronted κίνημα που θέλει να θυσιάζονται όλα στο βωμό της ενορχήστρωσης, των φαντεζί χορωδιών και των soprano ερμηνειών. Εδώ το ταλέντο προέρχεται από τη μουσική και μόνο από αυτή. Άσε που καθ’ όλη την ακρόαση με περιέλουσε ένα κύμα ευχάριστης μελαγχολίας.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Εάν είσαι παλιός οπαδός ογκολιθικών progressive/power δίσκων του παρελθόντος και όχι ο πιτσιρικάς που κόβει φλέβα με το καινούργιο Periphery, τότε το “The Human Race Exctinction” θα σε καταπλήξει. Πρόκειται για μία εξαιρετικά προσεγμένη κυκλοφορία που πέραν του ποιοτικού μέρους, παίζει λίγο και με την ψυχολογία σου, αφού ξυπνάει μνήμες Λυκείου όταν με ένα DiscMan στην τσάντα έκανες κοπάνα για να πας στο δισκοπωλείο και να αγοράσεις το νέο Symphony X. Ασυζητητί στα highlights της χρονιάς.
8.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
