[Option A]
Πρώτη επίσημη κυκλοφορία των 5FDP μετά από το παρθενικό “best-of” της μπάντας που προηγήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο με τίτλο “A Decade Of Destruction“. Λένε πως η πρώτη συλλογή ενός συγκροτήματος σηματοδοτεί τη λήξη μίας επιτυχημένης περιόδου και την αρχή μίας καινούργιας. Και πράγματι, αν θυμάστε υπήρχε μία εποχή όπου οι Αμερικάνοι metallers έκαναν αρκετό ντόρο με το όνομά τους, με δεκάρι ακατέβατο εκείνο το “American Capitalist” του 2011. Ήταν και η τελευταία φορά που ασχολήθηκα ενεργά με τη μπάντα. Από κει και έπειτα δεν κατάφεραν να κρατήσουν όχι μόνο το δικό μου, αλλά και το ενδιαφέρον αρκετού κόσμου ζωντανό. Η έμπνευση και η ενέργεια έχουν χαθεί σε αισθητό βαθμό, κάτι που φάνηκε έντονα στο τελευταίο “Got Your Six“. Το σερί κρυάδας και προβληματισμού, όπως όλα δείχνουν, μάλλον συνεχίζεται και φέτος.
Ο βασικός λόγος που το “And Justice For None” δεν κάνει τη διαφορά είναι πάνω-κάτω ο ίδιος όπως και με τον προκάτοχό του. Απουσία δυνατών και ξεσηκωτικών refrains, απότομο φρένο στις ταχύτητες των riffs του και η περίεργη δυσαναλογία που κάνει τη ζυγαριά να γέρνει υπέρ της μπαλάντας και όχι των πιο heavy κομματιών. Δυστυχώς όμως εδώ η μπαλάντα κυριαρχεί σε αηδιαστικό βαθμό, χωρίς να αφήνει ωραίες heavy συνθέσεις όπως το εναρκτήριο “Fake” ή το “Fire In The Hole” να λειτουργήσουν όπως πρέπει. Το καλό είναι βέβαια πως το groove metal ύφος εξακολουθεί να υπάρχει που ίσως είναι και ο μόνος λόγος πια για να ακούς 5FDP, ενώ αίσθηση μου έκανε και η πιο διαφορετική άποψη στο “Sham Pain“. Αλλά αυτό δεν αρκεί με τίποτα.
Όποιος τους έχει ακούσει στο παρελθόν συστηματικά και τον ρωτήσεις, θα σου πει τουλάχιστον τέσσερα hits σε κάθε δίσκο χωρίς καν να αναφέρει τα απλά καλά κομμάτια. Το “And Justice For None” όχι μόνο δε διαθέτει κάτι αντίστοιχο, αλλά δείχνει να μετατρέπει μία άλλοτε heavy μπάντα με έντονο groovy στοιχείο σε πιο σκληρούς Nickelback. Και δε λέω, πολύ ωραία μπαλάντα το “I Refuse” (που ακούστηκε πολύ στο internet πριν την κυκλοφορία) αλλά πλέον δεν ψαρώνουμε. Όσον αφορά τη φωνή του Ivan Moody, δικαιολογημένα (και μάλλον αναμενόμενα) οι εναλλαγές ανάμεσα σε harsh και clean ερμηνείες έχουν εξανεμιστεί σχεδόν πλήρως, με περισσότερη προτίμηση σε πιο μελωδικές γραμμές. Μην ξεχνάμε πως η χρόνια μάχη του με τον αλκοολισμό έχει καταβάλει το λαρύγγι του σε ανησυχητικό σημείο, γι’ αυτό και το album έχει κατά πάσα πιθανότητα τον πιο μελαγχολικό τόνο από κάθε άλλη κυκλοφορία τους. Αλλά όσο κυνικό και να ακουστεί αυτό, τον ακροατή καλώς ή κακώς δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η προσωπική ζωή των μελών ενός συγκροτήματος.
Αν και σίγουρα σαν δίσκος δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο για τα δεδομένα των 5FDP γνωρίζοντας τι μπορούν να κάνουν όταν έχουν κέφια, ωστόσο είναι κάπως καλύτερο από το προηγούμενο. Τουλάχιστον εδώ θα βρεις κάποια καλά τραγούδια, είτε είναι μπαλάντες (“Gone Away” η καλύτερη κατά τη γνώμη μου) είτε κάποια που έστω προσπαθούν να γίνουν επιθετικά. Γενικότερα όμως, το “And Justice For None” δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για τη συνέχεια.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
————————————————————————————-
[Option B]
Groove metal; Μουσική για ξύλο; Μουσική για γυμναστήριο; Βλαχοαμερικανομέταλ; Πείτε το όπως θέλετε όμως οι αριθμοί ψέματα δεν λένε και οι 5FDP είναι ένα από τα πιο δημοφιλή σχήματα εδώ και χρόνια σε όλο τον κόσμο. Πουλάνε τα άντερα τους, περιοδεύουν ακατάπαυστα και είναι αρεστοί και σε άτομα που καμία σχέση δεν έχουν με το μέτσολ. Όλα τα άλλα είναι να χαμε να λέγαμε…
Το “And Justice For None” είναι το νέο πόνημα τους, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του μάλλον μέτριου “Got Your Six”. Γεμάτο μπομπάτες συνθέσεις, μπινελίκια, μπαλάντες για τους καψούριδες και γενικά ότι χρειάζεται ένας δίσκος για να σπάσει ταμεία και πάλι. Αλήθεια είναι πως τον θεωρώ κάπως καλύτερο από τον περασμένο δίσκο τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα ύψη του παρελθόντος. Ίσως του λείπει ένα τιτάνιο Hit όπως το “Lift Me Up” με τον Θεό (τι πάει να πει ποιόν Θεό;) ή ένα “Wrong Side Of Heaven” ή έστω ένα “Under And Over”.
Τι έχει δηλαδή ρε Μπόκολη αυτός ο δίσκος θα μου πείτε (και ας μην με λένε Μπόκολη); Καταρχάς μπαίνει με τα μπούνια. Το “Trouble” μπορεί να παίξει κάλλιστα σαν soundtrack πάνω σε μια ταινία του τιτάνα Βαν Νταμ. Τα χώνουν άγρια, κάτι που φυσικά γίνεται σε όλη την διάρκεια του δίσκου και σε κομμάτια όπως το “Sham Pain”. Υπάρχουν οι πιο μελωδικές στιγμές με τα “When The Seasons Change” και “I Refuse” και φυσικά διασκευές (το “Gone Away” από Offspring και το “Blue On Black” από Kenny Wayne).
Overproduced; Δεδομένα, αλλά από την άλλη πιο συγκρότημα θέλει να ακούγεται σαν χαλασμένο πλυντήριο; Σίγουρα δεν αποδίδουν το ίδιο στα live τους αλλά προσωπικά θα σκότωνα άνθρωπο για να βγάλω τέτοιον ήχο.
Εν κατακλείδι, το “And Justice For None” δεν είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους τους, δεν ξέρω αν μπορούν να βγάλουν ένα δεύτερο “American Capitalist” στην τελική, αλλά είναι ένας δίσκος γεμάτος φοβερές συνθέσεις που θα “κάτσει” πολύ καιρό στο ηχοσύστημα μου.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
