Χμ.. οι τύποι αυτοί δηλώνουν hard rock/modern metal, αλλά για όσους είχαν μια ουσιώδη επαφή με την EMO σκηνή που μας κατέκλυσε 2006-2007 θα παρατηρήσει τις ομοιότητες. Ας το προσπεράσω όμως, εδώ διάβασα ότι οι Black Veil Brides είναι metal.. Από την Ιταλία λοιπόν και παρόλο που τα πράγματα ήταν ικανοποιητικά (σύνθεση, μουσική, φωνή, ενορχήστρωση, mastering, κ.λπ.) κάτι με χάλασε. Βρήκα τα κομμάτια κάπως flat. Ίσως το ότι τελικά ο ντράμερ δεν είχε και την μεγαλύτερη έμπνευση, να χάλασε τα πράγματα , όσο για τα κιθαριστικά solo.. Ας μην ανοίξω το στόμα μου. Ερασιτεχνικά, λες και ο κιθαρίστας μόλις ξεκίνησα μαθήματα. Γενικά μια πολύ χλιαρή και ανώριμη δουλειά. Και (μυστηριωδώς) εμφανίζονται πολλά φάλτσα από την κιθάρα, πράγμα που με έκανε να απορήσω για το πώς στο καλό μπορεί κάποιος τη σήμερον ημέρα να βγάλει δίσκο τόσο εύκολα. Το πρώτο κομμάτι που μου έκανε έτσι ένα μικρό κλικ ήταν το “Take Two” στη μέση του δίσκου. Είχε ενέργεια και τα φωνητικά στο πίσω μέρος του έδωσαν πολλά συν, ενώ το “Ghosts” ήταν άνετα η καλύτερη σύνθεσή τους (δικαίως ο δίσκος ονομάστηκε απ’ αυτό). Βέβαια τα blast beat στα τύμπανα ήταν κάτι άκυρο, αλλά δεν βαριέσαι στηρίζω τον πειραματισμό και αν αυτό τους άρεσε, πάσο. Ο δίσκος περιλάμβανε και μια διασκευούλα, το “Burn” των The Cure. Και εντάξει γενικά το εκτέλεσαν καλά. Δεν μπορώ να πω πως είχα κάποιο παράπονο εδώ. Τα επόμενα κομμάτια δεν ήταν κάτι το τρομερό , ενώ το Reprise του “Ghosts” ήταν έτσι μια πιο ακουστική, ατμοσφαιρική version. Καθόλου κακή, όχι όπως ο υπόλοιπος δίσκος…
3/10
Ντένια Παλαιολόγου
