Ανταποκρίσεις

Graspop Metal Meeting 2016 – Ημέρα 2

Η δεύτερη ημέρα του Graspop, μπορώ να πω ότι ήταν η λιγότερο ενδιαφέρουσα από όλες, όσον τουλάχιστον αφορούσε εμάς, στο σύνολο των συγκροτημάτων. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν δυο μεγάλες μου αγάπες που έπαιζαν στην πρώτη κύρια σκηνή: οι Testament και οι Volbeat. Τα προβλήματα ήχου που είχαν μερικές μπάντες την πρώτη ημέρα, με έκαναν να είμαι σκεπτικός και κάπως προβληματισμένος, αλλά ευτυχώς, δεν υπήρξε κάποια μπάντα που να αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα ήχου από εδώ και πέρα.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε, ήταν ο καιρός. Λες και μας κυνηγούσε η ατυχία, το Σάββατο, άνοιξαν οι ουρανοί με αποτέλεσμα, την περισσότερη ώρα να προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να καλυφθούμε από τη βροχή και τις λάσπες. Η ταλαιπωρία δεν είχε τελειωμό, αφού και μετά το τέλος της ημέρας, έπρεπε να περπατήσουμε άλλα 50 λεπτά για να βρεθούμε στα λεωφορεία που θα μας έπαιρναν πίσω στο κατάλυμα… 25 χρόνια το διοργανώνουν το φεστιβάλ, λες και δεν ξέρουν. Τέλος πάντων.

Σάββατο 18 Ιουνίου
Λόγω καιρού, η καθυστέρηση μας ήταν εμφανής και η πρώτη μπάντα που είδαμε ήταν οι

Shining 14:45 – 15:35
Είχαμε μεγάλη απορία για αυτή τη μπάντα και την απόδοσή της on-stage, λόγω των διαφόρων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο frontman Niklas Kvarforth. Όλες οι απορίες έφυγαν όμως με τις πρώτες νότες του “Vilja & Dröm”, στο οποίο οι Shining μπήκαν ορεξάτοι και με πολύ καλό ήχο, ο οποίος παρέμεινε και μέχρι το τέλος του setlist τους. Πολύ καλά στημένη μπάντα, με πολύ στιβαρό rythm section και έναν Niclas που δεν άφησε εκατοστό στη σκηνή που δεν πάτησε. Το stageshow τους δεν περιλάμβανε κάτι το τρομερό, αλλά η μπάντα με την εμφάνισή της δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Το μόνο που με χάλασε, ήταν η υποτονικότητα κάποιων κομματιών, αλλά σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα την εμφάνισή τους και το attitude του Niclas. Έπαιξαν σχεδόν ένα κομμάτι από κάθε δίσκο τους, με αποκορύφωμα το κλείσιμο με το “For the God Below”, όπου πραγματικά απογείωσαν τον αρκετό κόσμο που ήρθε να τους δει.

Paradise Lost 16:15 – 17:05
Δεν φύγαμε από το Marquee (που άρχισε να γίνεται ο αγαπημένος μας χώρος, όχι μόνο για να καλυφθούμε από τη βροχή), αφού μετά από λίγο ανέβηκαν στην σκηνή οι Paradise Lost. Δυστυχώς, δεν θα βλέπαμε όλη τους την εμφάνιση, αφού στα μέσα αυτής, έπρεπε να μεταφερθούμε στην κύρια σκηνή για τους Testament. Οι Άγγλοι απλά βγήκαν και θέρισαν τον πολύ κόσμο που ήρθε να τους τιμήσει. Με τον αέρα της πολύ μεγάλης μπάντας και με ένα ήχο κρύσταλλο, οι Paradise Lost, απλά άρχισαν να παίζουν το “No Hope in Sight” από το τελευταίο τους δίσκο “The Plague Within” και επικράτησε το αδιαχώρητο. Φοβερός ο Holmes και στα καθαρά του αλλά και στα growls του. Ο πανικός επικράτησε στο “As I Die” το οποίο ήταν και το τελευταίο κομμάτι που είδαμε από την εμφάνισή τους, δυστυχώς, Αν θα έλεγα κάτι, είναι ότι άργησα να τους δω 20 χρόνια… είναι μια πραγματικά μεγάλη live μπαντα.

Testament 16:50 – 17:40
Όσο και αν μου άρεσε η παρουσία των Paradise Lost, σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνα χαμένη την ευκαιρία να δω τους αγαπημένους μου Testament. Πολύ σωστά, οι thrashers βρισκόντουσαν στην πρώτη κύρια σκηνή του φεστιβάλ. Μόλις όμως φτάνουμε μπροστά από τη σκηνή, οι ουρανοί ανοίγουν και πάλι, με αποτέλεσμα το “Over The Wall” να το παρακολουθήσουμε με τα πολλαπλά αδιάβροχα που είχαμε φορέσει. Από εκεί και πέρα, τι να πω;;; Ένα εκπληκτικό setlist για το λίγο χρόνο που είχαν οι Testament, παρουσιάζοντας κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία και δίνοντας βάρος στους παλιούς ύμνους που μας χάρισαν απλόχερα: “Into The Pit”, “D.N.R.”, “Practise What You Preach” , “3 Days Of Darkness”. Ο Chuck Billy σε μεγάλα κέφια, ενώ την παράσταση έκλεψαν ο Steve DiGiorgio στο μπάσο και ο Gene Hoglan στα τύμπανα, με τις καταπληκτικές τεχνικές τους ικανότητες. Οι Eric Petterson και Alex Skolnick, ήταν στα γνωστά τους υψηλά στάνταρ. Το μόνο πρόβλημα με την εμφάνιση των Testament ήταν δυστυχώς ο ήχος τους, ο οποίος δεν ήταν ικανοποιητικός αφού αρκετές φορές ‘μπούκωναν τα πάντα’, με αποτέλεσμα να ακούγεται ένας βόμβος παρά μουσική. Τουλάχιστον, δεν υπήρχε συνεχώς αυτό το πρόβλημα και έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε μια μεγάλη Thrash μπάντα. Ανυπομονώ να τους δω ξανά και στην Ελλάδα πλέον, στα τέλη του Αυγούστου, όπου το moto μπύρα και thrash θα έχει την πρωτοκαθεδρία του.

Bullet For My Valentine 18:50 – 19:50
Μια μπάντα η οποία μου άρεσε πάρα πολύ στο παρελθόν. Κάπου μέσα στα χρόνια τους έχασα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποιούν πλέον. Στο Mainstage 1 και μετά τους Testament, οι Bullet For My Valentine έχουν αρκετό κόσμο και ένα ήχο πραγματικά κρύσταλλο. Τους βγάζω το καπέλο, γιατί στο λίγο χρόνο που είχαν κατάφεραν να παίξουν ένα ισορρροπημένο set, από όλους τους δίσκους τους, αφήνοντας όμως έξω ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από το “The Poison”, το “All The Things I Hate. Τουλάχιστον υπήρχαν τα “Tear’s Don’t Fall” και “Waking The Demon” προς το τέλος του set, στα οποία έγινε στην κυριολεξία πανικός. Πολύ καλή μπάντα, με την ίδια ενέργεια που τους θυμάμαι στο Sonisphere στην Αθήνα με τους Big Four, και τον Jamie Mathias (μπάσο) να έχει πλέον πιο ενεργητικό ρόλο στα φωνητικά. Αν και δεν μπορώ να πω ότι είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες, σίγουρα ευχαριστήθηκα την απόδοσή τους.

Satyricon 19:20 – 20:20
Πίσω το Marquee  για να παρακολουθήσουμε τους Satyricon, μια ιστορική black metal μπάντα, κάτι το οποίο φαινόταν και από το ότι το Marquee ήταν ασφυχτικά γεμάτο. Αν και δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει η μουσική τους, ήταν μια απόλαυση να τους βλέπεις στη σκηνή. Με ένα φοβερό stage και light show και με έναν πολύ καθαρό ήχο, κατάφερα να τους ευχαριστηθώ, ειδικά στα μικρά ατμοσφαιρικά τους μέρη. Raw black metal και τα μυαλά στα κάγκελα, με ένα set list το οποίο βασίστηκε στο “Nemesis Divina”, αφού έπαιξαν 7 κομμάτια από το δίσκο αυτό, που μάλλον είναι και ο καλύτερός τους. Αν σας αρέσουν και αν ποτέ έχετε την ευκαιρία να τους δείτε live, απλά μην τους χάσετε.

Ghost 20:00 – 21:00
Η ώρα περνούσε και σιγά σιγά τα μεγάλα ονόματα άρχισαν να βγαίνουν στις κύριες σκηνές. Πρώτο από αυτά, οι Ghost. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσουν, αλλά κάθισα να τους δω για να καταλάβω και εγώ για ποιο λόγο γίνεται χαμός με αυτή τη μπάντα. Στο MainStage 2, οι Ghost είχαν μαζέψει πάρα πολύ κόσμο, αλλά από εκεί και πέρα… πραγματικά δεν μου άρεσε τίποτα. Με ένα μέτριο ήχο, μου θύμισαν μια μίξη 70s κλασσικού hard rock και King Diamond, προσπαθώντας να βάλουν την σκηνική παρουσία πάνω από την μουσική, χωρίς να καταφέρνουν ούτε αυτό. Μέτριος ήχος και έμεινα να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάνουν τόσο μεγάλη θραύση σαν όνομα.  Δεν κάθισα να ασχοληθώ και πολύ αφού αμέσως μετά μεταφερθήκαμε στην πρώτη σκηνή…

Slayer 21:10 – 22:25
Οι βασιλιάδες του Thrash metal έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν ήξερα τι να περιμένω από τους Slayer χωρίς τον Hanneman, αλλά όλοι οι φόβοι έφυγαν με τις πρώτες νότες του “Repentless”. Οι Slayer δικαίως θεωρούνται ως ίσως η κορυφαία thrash metal μπάντα στον πλανήτη, αφού η ενέργεια που έβγαζαν ήταν εξωπραγματική. Ο Arraya ήταν πραγματικά άψογος και η φωνή του δεν είχε κανένα ψεγάδι, λες και δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από την αρχή της μπάντας. Ο Gary Holt έχει δέσει απίστευτα με όλη την μπάντα και πραγματικά δίνει ρέστα στη σκηνή. Χωρίς εξωπραγματικά Light και stage shows, οι Slayer απλά ανατίναξαν το Graspop και τους πάνω από 10.000 που μαζεύτηκαν για να τους δουν στην πρώτη σκηνή. Με ένα απόλυτα ισορροπημένο setlist, παρουσίασαν αρκετά καινούργια αλλά και αρκετά παλιά κλασσικά κομμάτια, όπως τα “War Ensemble”, “Dean Skin Mask”, “South Of Heaven”, “Black Magic”, “Reign In Blood”… κλείνοντας με το “Angel Of Death” και με την Heineken μπλούζα του Hanneman να προβάλεται στο video wall αλλαγμένη με το όνομά του και την ημερομηνία θανάτου του. Ο πανικός που επικράτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισή τους, απλά αποδεικνύει το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Slayer. Ελπίζω να τους δούμε και πάλι σύντομα στην Ελλάδα…

Nightwish 22:35 – 23:50
Μετά τον καταιγισμό των Slayer ήρθε και η ώρα να δω μια μπάντα που ήταν στα απωθημένα μου… αφού πραγματικά δεν γνωρίζω αν θα τους δούμε ποτέ ξανά στην Ελλάδα. Μπορεί να ήταν απωθημένο, αλλά η απογοήτευση του “Endless Forms Most Beautiful”, δεν με άφησε να τους ευχαριστηθώ όσο ήθελα. Ξεκινώντας με κομμάτια από τον τελευταίο άθλιο δίσκο τους, με έπιασαν τα χασμουρητά και μόνο το φανταστικό stage show ήταν αυτό που με κράταγε ξύπνιο… άντε και το “Storytime” που μπήκε εμβόλιμο. Ευτυχώς οι Nightwish δεν ξέχασαν το παρελθόν τους και τα κλασσικά τους κομμάτια υπήρχαν στο set: “Ever Dream”, “I Want My Tears Back”, “Nemo”, “Ghost Love Score” (υπερβολικά υπερεκτιμημένο κομμάτι) και φυσικά το κλείσιμο με το “Last Ride Of The Day”. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα μια μεγάλη μπάντα, αλλά εμμένω στην άποψή μου ότι, οι Nightwish είναι μια μπάντα που έχει δημιουργηθεί και έχει μεγαλοποιηθεί από την εταιρεία τους και τα media.  Ο κόσμος που τους είδε ήταν πολύς και έβλεπα χαρούμενα πρόσωπα γύρω μου, πράγμα που επιβεβαίωνε ότι οι Nightwish είτε το αξίζουν είτε όχι, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Πυροτεχνήματα, φωτιές, video wall έφτιαξαν μαζί με τους Nightwish μια όμορφη και ζεστή ατμόσφαιρα που χρειαζόταν με την βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει πάλι. Η εμπειρία ήταν θετική και μόνο εντυπωσιασμένος μπορεί να μείνει κάποιος από τις φωνητικές και όχι μόνο ικανότητες της πανύψηλης Floor Jansen. Αλλά η ανυπομονησία είχε ήδη αρχίσει από πολύ νωρίς να μεγαλώνει μέσα μου…

Volbeat 00:00 – 01:30
Ένας από τους κύριους λόγους που επισκέφτηκα το Graspop, ήταν οι Δανοί Volbeat. Δεν ξέρω αν θα τους δούμε ποτέ στην Ελλάδα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τους χάσω στο απόγειο της καριέρας τους. Μπορεί το “Seal The Deal & Let’s Boogie” να είναι ένας μέτριος δίσκος, αλλά έχει κομμάτια που μπορούν να σε ξεσηκώσουν. Επιστρατεύοντας όλη μας την υπομονή και ότι αδιάβροχο είχαμε, αφού η βροχή έπεφτε πλέον αρκετά δυνατά, περιμέναμε υπομονετικά για ένα τέταρτο μέχρι το “Born To Raise Hell” να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα για το party που θα ακολουθούσε. Ποια βροχή, ποια κούραση… μόλις έπεσε η μεγάλη κουρτίνα που είχε απλωθεί κατά το μήκος της σκηνής, 30.000 και πλέον χιλιάδες κόσμου μεταφερθήκαμε σε μια Αμερικάνικη Highway, η οποία δεξιά και αριστερά ‘έφτυνε’ φωτιές και με το “The Devil’s Bleeding Crown” να είναι το πρώτο κομμάτι με το οποίο οι Volbeat ξεκίνησαν το party. Δεν νομίζω ότι η βροχή ενοχλούσε πλέον, αφού οι Volbeat έδιναν απλόχερα τεράστια ενέργεια και πολλά χαμόγελα σε όλους μας. Δεν υπάρχουν και πολλά λόγια με τα οποία θα μπορούσα να μεταφέρω το πόσο καλή Live μπάντα είναι οι Δανοί. O Poulsen ήταν πραγματικά απίστευτος φωνητικά ενώ ο Caggiano έχει αποδειχτεί λίρα εκατό για την μπάντα. Ο καινούργιος της παρέας,  Kaspar Boye Larsen, φάνηκε λες και έπαιζε μαζί τους χρόνια. Οι Volbeat ισορρόπησαν το set τους, παίζοντας τα καλύτερα κομμάτια από το “Seal The Deal & Let’s Boogie” χωρίς να ξεχνάνε το παρελθόν τους και τα κομμάτια που τους έφεραν στο σημείο που είναι αυτή τη στιγμή. “Lola Mondez”, “Guitar Gangsters And Cadillac Blood”, “A Warrior’s Call”, “Fallen”, “Heaven Nor Hell”, “The Lonesome Rider”, “Dead but Rising”, “Still Counting”, “The Mirror and the Ripper” αλλά και η έκπληξη του “Radio Girl” ήταν μερικά από τα κομμάτια τα οποία μας έκαναν επί μιάμιση ώρα να χτυπιόμαστε και πάνω από όλα να περνάμε καλά. Να μην ξεχάσω την εισαγωγή του “Sad Man’s Tongue”, στην οποία ο Poulsen έπαιξε με την ακουστική του κιθάρα το “Ring Of Fire” του Johny Cash και το οποίο όλος ο κόσμος τραγούδησε μαζί του.

Από εκεί και πέρα, το μόνο που έχω να πω είναι ότι το live που είδα από τους Volbeat είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα που έχω δει στη ζωή μου. Οι Δανοί είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα στο εξωτερικό και αυτό το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Το πόσος κόσμος περίμενε να τους δει υπό βροχή σε μια συναυλία η οποία ξεκινούσε στις 12 τα μεσάνυχτα και το πόση ενέργεια αλλά και το πόσο αλάνθαστοι ήταν σε ότι έκαναν πάνω στη σκηνή… απλά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το πόσο καλά πέρασα εκείνο το βράδυ. Θα τους δούμε ποτέ στην Ελλάδα; Άγνωστο αφού και το κασέ τους πρέπει να είναι πολύ υψηλό αλλά και ο Έλληνας μεταλλάς δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένος να βγάλει την παρωπίδα που αποτελείται από τους Iron Maiden, Judas Priest και Metallica.

Το τέλος της δεύτερης ημέρας ήταν απίθανο και παρόλο που έπρεπε να περπατήσουμε 1 ώρα για να βρεθούμε στα λεωφορεία (πραγματικά ΑΘΛΙΑ διοργάνωση από τους Βέλγους σε αυτό τον τομέα), το χαμόγελο υπήρχε. Η τρίτη ημέρα αναμενόταν και η πιο μεγάλη όσον αφορά στις μπάντες που θα βλέπαμε και ο πονοκέφαλος για το ποιους θα διαλέγαμε να δούμε είχε ήδη ξεκινήσει.

Mainstage 1: Volbeat (00:00 – 01:30), Slayer (21:10 – 22:25), Bullet For My Valentine (18:50 – 19:50),     Testament (16:50 – 17:40), Skillet (14:55 – 15:40), Halestorm (13:10 – 13:50), Bliksem (11:30 – 12:10)

Mainstage 2: Nightwish (22:35 – 23:50), Ghost  (20:00 – 21:00), Dropkick Murphys (17:50 – 18:40), Killswitch Engage (15:50 – 16:40), Pennywise (14:00 – 14:45), Municipal Waste (12:20 – 13:00)

Marquee: Abbath (00:05 – 01:15), Gojira (22:25 – 23:25), Satyricon (19:20 – 20:20), Obituary (17:45 – 18:40), Paradise Lost (16:15 – 17:05), Shining (    14:45 – 15:35), God Dethroned (13:15 – 14:05), Secrets of the Moon (12:00 – 12:40)

Metal Dome: Rival Sons (21:15 – 22:30), Tesseract (19:15 – 20:05), Kadavar (17:30 – 18:15), Jean Beauvoir (15:45 – 16:30), Slaves (14:00 – 14:45), Collibus (12:20 – 13:00), The Shrine (11:15 – 11:55)

Jupiler Stage: Goe Vur In Den Otto (22:30 – 00:00), Anti-Flag (20:15 – 21:05), The Hickey Underworld (18:25 – 19:05), Beartooth (16:40 – 17:20), Skindred (14:55 – 15:35), Burning Down Alaska (13:10 – 13:50)

Ανταπόκριση -Κείμενο: Δημήτρης Σταύρος / Αλίκη Μαξούτογλου

 

Greekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

4 comments

Thodoris 25 Ιουλίου, 2016 at 2:55 μμ

Παιδιά τι ακριβώς σημαίνει αντικειμενική άποψη? Και τι σημαίνει ανταπόκριση? Σημαίνει να γράψει τις ώρες που βγήκαν τα συγκροτήματα? Αυτό είναι το calendar του festival. Ή σημαίνει να πει ότι όλοι ήταν τέλειοι και έσπειραν? Αυτό θα το έκανε αν πληρωνόταν από το festival για να πάει και του χρόνου. Τι είναι πιο αντικειμενικό από κάποιον που σου λέει ότι μάγκα εμένα δε μου αρέσουν οι Satyricon αλλά έπαιξαν γαμάτα και αξίζει να τους δεις. Από τη στιγμή που η ανταπόκριση γίνεται από άνθρωπο, η υποκειμενικότητα είναι αδιαπραγμάτευτη. Κανένας δε γίνεται να είναι απόλυτα αντικειμενικός, παρά μόνο να προσπαθεί.

Reply
Eiste_Blakes 24 Ιουλίου, 2016 at 1:24 μμ

δηλαδη ρε μαγκα, το αρθρο το εγραψες για να μας πεις ποια μουσικη σου αρεσει και ποια δεν σου αρεσει, που χασμουρηθηκες και που οχι, η για να γραψεις ανταποκριση απο το φεστιβαλ. δεν σ’αρεσε το ενα, δεν σ’ αρεσε το αλλο. χεστηκαμε δλδ τι σου αρεσει και τι οχι. ανταποκριση απο τα λιντλ.

Reply
Δημήτρης Σταύρος 24 Ιουλίου, 2016 at 2:13 μμ

Σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Την επόμενη χρονιά μπορείς να πας (με δικά σου έξοδα, όπως και εγώ) και να κάνεις εσύ την ανταπόκριση του φεστιβάλ…. α ναι… και με την ανωνυμία πολλά λέει κάποιος….

Reply
Alex 25 Ιουλίου, 2016 at 9:18 πμ

Το αν πηγες με δικα σου εξοδα ειναι κατι το οποιο δεν ενδιαφερει κανεναν και ειναι αποκλειστικα δικο σου προβλημα,απο κει και περα διαβαζοντας καποιος ενα αρθρο ανταποκρισης συναυλιας περιμενει να του μεταφερθει μια αντικειμενικη αποψη για το festival και οχι η αποψη του αρθρογραφου.

Reply

Leave a Comment

Leave a review

X