Ανταποκρίσεις

Grave Digger, Marauder, Terra Incognita

Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου, ΚΥΤΤΑΡΟ CLUB, Αθήνα

Δεύτερη σερί βραδιά στο Κύτταρο και με φόρα από το βράδυ της Παρασκευής και το έπος που ακολούθησε (τι θα πει ποιών;;), είχα την ευκαιρία να καλύψω ένα συναυλιακό κενό, καθώς δεν είχα την τύχη στο παρελθόν σε προηγούμενες εμφανίσεις στη χώρα μας να δω μία κλασική και αρκετά αγαπημένη μπάντα όπως είναι οι Γερμανοί Grave Digger.

Λίγο ο κακός καιρός και η βροχή, λίγο και η όχι τόσο εύκολη εύρεση θέσης για παρκάρισμα, οπότε δεν πρόλαβα τους Terra Incognitaμε τον Ελληνοαμερικάνο τραγουδιστή Billy Vass – από την αρχή. Όπως και να έχει, ο ήχος δεν έμοιαζε να έχει προβλήματα, η μπάντα ήταν γεμάτη ενέργεια δείχνωντας διάθεση και πάρα πολύ επικοινωνιακοί με τον κόσμο, ο οποίος ήταν ζεστός και ανταποκρίθηκε. Ακούστηκαν τρία κομμάτια από το ντεμπούτο τους Barren Land του 2011 (All I Know, Efialtes και Terra Incognita) και άλλα πέντε, όπως ήταν και αναμενόμενο, από το περσινό, δεύτερό τους άλμπουμ “Fragments of a Ruined Mind” (“My Emptiness”, “Conqueror”, “My Ruined Mind”, “The Midnight Lies” και “Sign with Blood”), κυκλοφορία της Symmetric Records του Μπάμπη Κατσιώνη. Αρκετές μελωδίες, αλλά και το επικό στοιχείο συνολικά στον ήχο τους. Ψάχνωντας, έμαθα ότι ξεκίνησαν με το “My Emptiness”, το οποίο το άκουσα και είναι ιδανικό κομμάτι για να ξεκινάνε. Εκτός από αυτό που μου άρεσε αρκετά, ξεχώρισα κάπως το “Conqueror” και σίγουρα το “The Midnight Lies”, για το οποίο φέτος γυρίστηκε και video clip. Η μπάντα ήδη έχει κάνει κάποια βήματα και σίγουρα σημαντικό που άνοιξαν για τους Grave Digger, αλλά και τους Omen πριν λίγο καιρό. Μένει να δούμε τι έπεται στη συνέχεια και ίσως να συνεχίσουν να μας απασχολούν ευχάριστα.

Ακολούθησαν οι Marauder, ακόμη ένα εγχώριο συγκρότημα και μάλιστα με ιστορία. Μία ιστορία η οποία έγινε γνωστή με το κλασικό και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους, το “1821” (2000), που επίσης για άλλη μία φορά τίμησαν, παίζοντας από εκεί τέσσερα τραγούδια. Για να πω την αλήθεια κάπου τους έχω χάσει γενικά και με έχουν μπερδέψει οι αρκετές αλλαγές στο line up τους, από την αρχή της καριέρας τους μέχρι σήμερα. Για να είμαι ειλικρινής, την τελευταία φορά που τους είχα ξαναδεί, ως support στους Accept πριν λίγα χρόνια, πρέπει να ήταν με άλλον τραγουδιστή. Οι τόσες πολλές αλλαγές σε line up ποτέ δε μου άρεσαν και ειδικά στη θέση πίσω από το μικρόφωνο, οπότε λογικό να μπερδευτείς, να έχεις χάσει λίγο τη μπάλα και να μη θες να ασχοληθείς και τόσο. Στα φωνητικά λοιπόν πλέον, ο Νίκος Αντωνογιαννάκης, τον οποίο σίγουρα αρκετοί θα θυμόνταν, καθώς είχε εμφανιστεί με τους Omen πολύ πρόσφατα! Ο ήχος μου φάνηκε να είναι αρκετά καλός. Ίσως λόγω και του χρόνου, δεν εκπροσωπήθηκε κανένα άλλο άλμπουμ του συγκροτήματος πλην του “1821” και του τελευταίου τους Bullethead (2016). Σίγουρα είναι και θέμα επιλογών αλλά πολύ πιθανόν οι Marauder να το πήγαν στις ασφαλείς και σίγουρες λύσεις. Βασικά μου φάνηκε ότι το πήγαν στα εντελώς σίγουρα και σαν μία εμφάνιση γρήγορη και λίγο «άντε να τελειώνουμε»…! Νομίζω το εξηγώ κάπως, παρακάτω. Σαν να έχουν επαναπαυτεί στο “1821”, ενώ έχουν και άλλες καλές κυκλοφορίες. Δε γίνεται να έχουν άλλους τέσσερεις δίσκους και να μην ακούμε τίποτα από εκεί.

Από τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου, μπορώ να πω ότι ξεχώρισαν τα Metal Warriors και The Fall, με χαρακτηριστικά στοιχεία τα bridge ή refrain και τον επικό τόνο που ξεχωρίζει κυρίως σε αυτά τα σημεία. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για το επίσης πρόσφατο Son Of Thunder που ακολούθησε. Η μπάντα έκλεισε με το μάλλον καθιερωμένο και από τα πιο γνωστά “The Return Of The Warrior” με τον κόσμο να δείχνει τη συμμετοχή του και κινητικότητα μόνο μπροστά μπροστά στο κάγκελο και ο επίλογος δώθηκε με το κλασικό “The Greek Revolution Beginsκαι το κοινό με πιο θερμές αντιδράσεις και χειροκροτήματα που έτσι κι αλλιώς ήτνα αναμενόμενα. Κρατάω τις καλές στιγμές από το Bullethead, όσο καλό και να είναι το “1821”, θεωρώ υπερβολικό να παίξουν τέσσερα κομμάτι από εκεί και τίποτε άλλο και γενικά δεν εντυπωσιάστηκα από αυτή την εμφάνιση. Θεωρώ ότι, για εμένα προσωπικά, χρειάζεται να δουν την όλη φάση λίγο πιο σοβαρά και για να «ανέβουν», αν μπορώ να το πω έτσι, να μην υπάρξουν άλλες αλλαγές στο line up τους, γιατί είναι λες και βλέπω διαφορετική μπαντα, διαφορετικούς Marauder κάθε φορά (τους έχω δει 3-4 φορές) και αυτό δε κολλάει και πολύ καλά.

Marauder setlist: God’s Will/Free Like an Eagle/Metal Warriors/The Fall/Son of Thunder/The Return of the Warrior/The Greek Revolution Begins

Η ώρα λοιπόν για Grave Digger είχε φτάσει. Λίγο χάζεμα στο internet και σε στίχους του ιστορικού γερμανικού συγκροτήματος και τα λεπτά που χρειαζόταν να περάσουν, έφυγαν γρήγορα, ώστε να πάει 22:25 και να σβήσουν τα φώτα. Για να το περιγράψω απλά, με το που ξεκίνησε το intro του Tunes Of War” (1996), “The Brave και βγήκε ο Chris Boltendahl και η υπόλοιπη παρέα υπό τους ήχους του Scotland United, οτιδήποτε μπορεί να σκέφτεσαι ή να σε απασχολεί εκείνη τη στιγμή, το ξεχνάς τελείως. Κάπως έτσι ένιωσα. Τα χρόνια μπορεί να έχουν περάσει και αυτό να φαίνεται λίγο, αλλά ο Chris συνεχίζει να τραγουδάει σαν βάρβαρος ο τύπος! Σαν να μην έχει περάσει μέρα. Ένα θεματάκι ίσως είχε στις χαμηλές και στα πιο «καθαρά» φωνητικά, χωρίς αυτό να είναι παράλογο. Στα βασικά φωνητικά που κάνει και στην κλασική χαρακτηριστική φωνή και τη χροιά που έχει, ήταν αψεγάδιαστος. Από κοντά βέβαια και το υπόλοιπο συγκρότημα, με περίσσια όρεξη, με τον Chris σε κάποια φάση να μας υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα είναι από τους αγαπημένους τους προορισμούς και από τα αγαπημένα τους μέρη, ενώ πιο μετά μας παρουσίασε και τον νέο ντράμερ  Marcus Kniep (παίζει και τα πλήκτρα στο συγκρότημα από το 2014). Λίγο περίεργο, αλλά η μπάντα δεν έπαιξε τίποτα από τον καινούριο δίσκο “The Living Dead”, πράγμα που δεν είναι καθόλου δεδομένο σε μία συναυλία, αλλά τους το αναγνωρίζω γιατί έπρεπε να δωθεί χώρος και έχουν πάρα πολύ υλικό. Έτσι κι έγινε και η μπάντα έκανε μία βουτιά και στο πρόσφατο παρελθόν της, πηγαίνοντας πίσω σε όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους μέχρι και το 2009 και το Ballads of a Hangman”. Μάλιστα, από το The Clans Will Rise Again του 2010, έπαιξαν τρία κομμάτια, δείχνωντας πόσο πιστεύουν αυτό το δίσκο. Σαφώς και η καλύτερη στιγμή από εκεί ήταν η κομματάρα-έπος “Ηighland Farewell, από τα καλύτερα κιόλας κομμάτια που έχουν γράψει τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος έδειξε κάτι παραπάνω από ζεστός στα πιο πρόσφατα κομμάτια και ότι ευχαριστιόταν την κάθε στιγμή, με πολλούς από μπροστά κυρίως, να το δείχνουν όλο αυτό.

Στην αρχή του set τους, η πρώτη, μεγάλη έκπληξη, έγινε όταν ο Chris μας ενημέρωσε ότι θα παίξουν κάτι από το δί-σκα-ρο Knights Of The Cross” (1998) και αυτό ήταν, προς έκπληξη και άλλων από ότι φάνηκε, το “The Curse of Jacques”! Από τις εντονότερες στιγμές του live για εμένα, χωρίς καμία υπερβολή, είχε σηκωθεί η τρίχα! Σε φάση, πόσα θες να μας τρελάνεις; Οπωσδήποτε μπορούσε να είναι λίγο καλύτερος στις χαμηλές, αλλά δε μας νοιάζει. Γουστάρουμε το στοιχείο της έκπληξης και προσωπικά λατρεύω αυτόν το δίσκο, θεωρώντας ότι δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι. Το Tunes Of War προφανώς και συνέχισε να έχει την τιμητική του, με το κλασικό The Dark Of The Sun, που όλοι αναμέναμε, αλλά και το The Bruce (The Lion King)”. Μπορεί να μην τρελάθηκα κιόλας, ο ήχος γενικά να ήθελε βελτίωση από πριν, αλλά αυτό το “i rule forevermore” στους στίχους νομίζω ότι μας έμεινε αρκετά. Συνεχίζοντας κλασικά, Knights Of The Crossκαι χαμός σε όλο το Κύτταρο, πιστεύω το κομμάτι με την καλύτερη, υψηλότερη και ισχυρότερη απόδοση της βραδιάς, εκτελεσμένο ακριβώς όπως έπρεπε, γ@μησε! Στη συνέχεια ακολούθησε το Tattooed Rider” (“Return of the Reaper” – 2014) ως φόρος τιμής στον μεγάλο Lemmy, με τον Chris στην αρχή να μιμείται τον αείμνηστο καλλιτέχνη και τον τρόπο που τραγούδαγε με το μικρόφωνο ψηλά. Το Season Of The Witch το βρήκα πολύ καλή επιλογή στο setlist τους, ενώ άλλη μία μεγάλη στιγμή, η οποία επιθυμούσα πολύ να έρθει χωρίς να ξέρω βέβαια αν θα το παίξουν, ήταν το Morgane Le Fay, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια και από τα καλύτερα του δίσκου Excalibur (1999) και της μπάντας γενικότερα! Δεν μπορούσα να κρύψω τη χαρά και την ικανοποίησή μου, καθώς τα headbanging έδιναν και έπαιρναν! Ξεκάθαρα ένας από τους λόγους που ήθελα να δω τους Γερμανούς, σίγουρα πάντως η απόδοσή του Boltendahl στα πιο χαμηλά σημεία και προς το τέλος που επαναλαμβάνεται το refrain θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερη. Από εκεί και πέρα, φυσικά και δεν έλειψε το αναμενόμενο Excaliburπου νωρίτερα είχε ζητηθεί από πολλούς και τραγουδήθηκε σχεδόν από όλους τους παρευρισκόμενους. Οδεύοντας προς το τέλος, οι πρώτοι ήχοι του Rebellion (The Clans Are Marching)” ακούστηκαν από την κιθάρα του AxelIronfingerRitt για να ακολουθήσει ο καθιερωμένος χαμός. Ένα κομμάτι που έχουμε ακούσει παντού, να και η στιγμή που το ακούσαμε live, όσοι τους βλέπαμε για πρώτη φορά. Για να πω την αλήθεια κάτι δεν μου άρεσε εδώ και περίμενα αρκετά καλύτερη απόδοση και ήχο. Το Healed By Metal, από τον περσινό ομώνυμο δίσκο, στην αρχή του encore, το βρήκα κάπως περιττό (πόση Judas Priest επιρροή πια;) και θα προτιμούσα ότιδήποτε άλλο, κάπως πιο προφανές. Ακολούθησε άλλο ένα classic, το Lionheartβεβαίως βεβαίως που επίσης είχε ζητηθεί πιο πριν κατα τη διάρκεια της εμφάνισης των Grave Digger. Πηγαίνοντας πάρα πολύ πίσω, 34 χρόνια για την ακρίβεια, καλύτερος επίλογος απο τον ύμνο Heavy Metal Breakdownαπό το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας δε θα μπορούσε να υπάρχει, ένας από τους ύμνους που περίμενα και ήθελα πολύ να ακουστεί, οπότε ικανοποιητικότατο το τέλος. Μάτια περιμέναμε να συνεχίσουν με επιπλέον υλικό, καθώς αμέσως μετά έκαναν την καθιερωμένη υπόκλιση και μας χαιρέτησαν.

Συνολικά, ένα καλό live, αλλά σε καμία περίπτωση στο top της λίστας με τις συναυλίες που έχω δει. Επίσης πιστεύω για κάποιο λόγο, χωρίς να τους έχω ξαναδεί και πολλοί πιθανόν να συμφωνήσουν μαζί μου, ότι οι Γερμανοί έχουν κάνει και καλύτερες εμφανίσεις στη χώρα μας. Ίσως το συγκεκριμένο live ξεχαστεί γρήγορα, αυτή την αίσθηση μου άφησε. Ο χρόνος φάνηκε ότι πέρασε πολύ γρήγορα και σίγουρα σε αυτό συνέβαλε το ότι δεν έπαιξαν πολύ παραπάνω από μιάμισι ώρα, αφού ελάχιστα μετά τις 12:00, η συναυλία είχε τελειώσει. Αυτό σίγουρα συγκαταλέγεται στα αρνητικά, γιατί προφανώς και μπορούσαν να παίξουν λίγο παραπάνω και να ακούγαμε κάτι από το Heart Of Darkness” (1995), το The Reaper από τον ομώνυμο δίσκο του 1993, το The Last Supper, γιατί όχι το Keep On Rocking (το χοντραίνω, τι λέω εγώ τώρα ε;) ή εν πάσει περιπτώση ότιδήποτε άλλο επιπλέον. Για παράδειγμα, αν αντί του Healed By Metalακούγαμε κάτι από τα παραπάνω ή π.χ. The Grave Dancerή Circle Of Witchesθα ήταν αρκετά καλύτερο το αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν είναι παράλογο να ζητάμε κάποια τραγούδια παραπάνω για να κλείσουν κοντά δύωρο και όχι μόλις λίγο παραπάνω από μιάμισι ώρα… Εκτιμώ το γεγονός ότι πέραν από τα προφανή κλασικά, τιμήσανε το πρόσφατο υλικό τους μέχρι κάποια περίοδο και μου αρέσει όταν μια μπάντα το κάνει αυτό. Αν και σίγουρα μπορούσαν να κόψουν λίγα και επιλεγμένα πρόσφατα για να βάλουν κάποια που έλειψαν, όπως βεβαίως μπορούσαν να παίξουν παραπάνω και να γεμίσει ακόμα περισσότερο το setlist, ναι, το ξαναλέω! Πάντως αυτό που ήθελα να πάρω από αυτή τη συναυλία το πήρα – κι ας μπορούσε να γίνει σε μεγαλύτερο βαθμό – και νομίζω το ίδιο θα ισχύει και για τους περισσότερους παρευρισκόμενους. Και σε αυτό ευθύνονται οι κορυφές και προσωπικά μιλώντας οι καλύτερες/αγαπημένες μου στιγμές The Curse of Jacques”, “Knights Of The Cross”, “Morgane Le Fayκαι Heavy Metal Breakdownπου με έκαναν να θυμηθώ (όπως και το προηγούμενο βράδυ) γιατί λατρεύω/αγαπάω αυτή τη μουσική. Until next time λοιπόν!

Grave Digger setlist: Intro-The Brave/Scotland United/Lawbreaker/The Clans Will Rise Again/Ballad of a Hangman/The Curse of Jacques/The Dark of the Sun/Execution/The Bruce (The Lion King)/Knights of the Cross/Tattooed Rider/Season of the Witch/Highland Farewell/Morgane le Fay/Excalibur/Rebellion (The Clans Are Marching)/encore: Healed by Metal/Lionheart/Heavy Metal Breakdown

Κείμενο/Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός

Greekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X