Αν και δεν είμαι μεγάλος οπαδός της dark ambient σκηνής, μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο πραγματικά το απόλαυσα. Οι HaatE έρχονται από την Ιταλία και είναι one man band. Το EP απαρτίζεται από 3 κομμάτια και είναι η πρώτη κυκλοφορία της μπάντας, που θα βγει σε περιορισμένο αριθμό 50 κομματιών. Ξεκινώντας λοιπόν, έχουμε το “As the Moon Painted Her Grief (Part 1)”. 13 λεπτά κομμάτι για αρχή, νομίζω ότι είναι πολύ καλά. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το “Hlidskjalf” του φίλτατου Burzum, κυρίως λόγω της “μονότονης” μελωδίας των πλήκτρων. Αμέσως μετά, άρχισε να γίνεται ελάχιστα epic όλο το σκηνικό, με αποτέλεσμα να ψάχνομαι ανάμεσα σε Summoning, Pazuzu και άλλα παρεμφερή ακούσματα. Μπορεί να ήταν ιδέα μου, αλλά όταν ένα κομμάτι ή album ή οτιδήποτε μου δημιουργεί εικόνες, τότε πραγματικά πιστεύω ότι έχει πετύχει τον σκοπό του. Κάπου στη μέση του κομματιού, υπάρχει μια μικρή δόση black metal φωνητικών, ίσα ίσα για να προσθέσουν το κατιτίς τους στην όλη ατμόσφαιρα. Κάποιοι θα αναρωτιέστε… “Μα καλά ρε φίλε… 13 λεπτά ambient μουσικής δεν είναι βαρετό;”. Μπορεί και να είναι σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά με αυτό το EP, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά, ότι δεν βαρέθηκα ούτε δευτερόλεπτο! Το δεύτερο κομμάτι είναι το “Crystal”, αυτή τη φορά 10λεπτο. Αυτή τη φορά κινούμαστε σε πιο μελαγχολικές καταστάσεις. Φλάουτο, πλήκτρα σε επαναλαμβανόμενες μελωδίες και κάπου στο 2:40 για πρώτη φορά στο EP, ακούγονται τύμπανα. Blast beat, χωρίς γυρίσματα, χωρίς σκασίματα στα πιατίνια… Μονότονο όπως και οι μελωδίες των πλήκτρων με μόνο το φλάουτο να κάνει την διαφορά, αλλά πάντα με την θλίψη και την μελαγχολία να κυριαρχούν. Τα τύμπανα σταματούν όσο απότομα ξεκίνησαν γύρω στο πέμπτο λεπτό του κομματιού και μένουμε με κάποια choirs και ensembles για λίγο. Από εκεί και μέχρι το 9ο λεπτό το κλίμα αλλάζει, αφού αρχίζουν και μπαίνουν κάποιες λίγο πιο sci-fi μελωδίες στα πλήκτρα (δεν ξέρω πως αλλιώς να τα χαρακτηρίσω) και ξανά στο 9ο λεπτό και μέχρι το τέλος του κομματιού μπαίνουν τύμπανα, αργά αυτή τη φορά για να διατηρήσουν το κλίμα της θλίψης. Το τελευταίο κομμάτι, λέγεται “As the Moon Painted Her Grief (Part 2)”, επίσης στα 10 λεπτά. Εδώ πάμε πραγματικά σε epic σκηνικά. Το κομμάτι από την αρχή θυμίζει απίστευτα πολύ Summoning, αλλά χωρίς να είναι αντιγραφή ή κάτι τέτοιο. Αργές μελωδίες, πάντα επαναλαμβανόμενες, αλλά το τονίζω ξανά, ενώ υπάρχει αρκετή μονοτονία, δεν γίνεται βαρετό σε καμία περίπτωση. Δεν ξέρω αν έχει λογική αυτό, αλλά συμβαίνει! Περίπου στο όγδοο λεπτό, τα πλήκτρα εξαφανίζονται και μένουν κάποια τύμπανα με κάποιους απόκοσμους ήχους μόνο, μέχρι το τέλος του κομματιού, που αρχίζουν ήχοι βροχής και τα τύμπανα γίνονται όλο και πιο αργά, σαν χτύποι καρδιάς που σταματάει. Ίσως υπάρχει κάποιο υπονοούμενο εδώ, αλλά αυτό το γνωρίζει μόνο ο δημιουργός λογικά. Γενικά σαν κυκλοφορία, είναι από τα καλά του είδους, τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ αν και όπως είπα στην αρχή, δεν ήμουν ποτέ φανατικός οπαδός της dark ambient. Όσοι είστε του είδους, θα σας έλεγα να το έχετε σοβαρά υπόψιν και θέλω να πιστεύω ότι θα ξανακούσουμε σύντομα από τους HaatE. Εγώ πάντως, απέκτησα μια ακόμα αγαπημένη μπάντα.
8/10
Νίκος Manheim
