Οι Illnulla αποτελούνται από δύο άτομα, τον Cris και τον Al, οι οποίοι είναι και μέλη των My Dark Sin. Η μουσική τους κινείται μεταξύ black και death metal και έχει, όπως λένε, thrash στοιχεία. Δημιουργήθηκαν το 2011 και το 2012 κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομώνυμο album τους, ε και τι να κάνουμε, πάτησα και εγώ play (αν και την τελευταία φορά που είδα δελτίο τύπου από την InfektionPR, δεν μου βγήκε σε καλό – Βλέπε Gulaggh -)! Βλέπω πρώτο κομμάτι “Lupo” και λέω απευθείας, ότι τίποτα που λέγεται “Lupo” δεν μπορεί να είναι πολύ άσχημο ή πολύ απογοητευτικό! Σε γενικές γραμμές είχα δίκιο, μόνο που αυτά τα “σσσσ-σσσσσ-σσσσσ” που επαναλαμβάνονται συνεχώς σε ένα σημείο του κομματιού, συγνώμη, όμως εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ακούγονται, θα μου ταίριαζαν σε ταινία της Sirina Entertainment… Όχι στο κομμάτι! Γενικότερα, αυτό που εντοπίζει το αυτί μας ακούγοντας το “Illnulla” είναι ένας πολύ cult και underground ήχος, classic black-ίζοντα φωνητικά, γρήγορα tempo, picking, την ταιριαστή στο είδος παραγωγή που δένει το πακέτο με σατέν κορδέλα, βάζει το κερασάκι στην τούρτα του black-o-death ή όπως θέλετε το λέτε..! Προσωπικά με κούρασε λίγο, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, μοιάζει κάπως με αποτυχημένη απόπειρα απομίμησης των Moonspell κατά τα 90ς σε συνδυασμό με μια πρέζα από κάθε black ή death μπάντα, την οποία τελικά δεν έμαθε ποτέ η μάνα της, πάλι κατά τα 90s έως και 2005. Πάντως ακούγεται δεν λέω, απλά δεν με ενθουσίασε το συγκεκριμένο album και όπως προείπα με ψιλοκούρασε. Κομμάτια που ξεχώρισα: “Bandiere bianche, rosse ginocchia”, “Avvilenti” και το πειραματικό “Non credo nel tuo dio”. Όσοι fans του είδους θέλουν, ας ρίξουν ένα τσεκάρισμα, σίγουρα κάποιοι θα το εκτιμήσουν περισσότερο από εμένα.
5/10
Ελένη Φιλιππούση
