Πριν δύο χρόνια είχα παρουσιάσει το ντεμπούτο EP των Immolated Moth με τίτλο “This Broken Mind”. Το ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι το εντελώς διαφορετικό μουσικά, δεν θα το έλεγα. Το ότι όμως έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση η οποία σίγουρα δεν είναι συνηθισμένη, είναι σίγουρο. Ο άνθρωπος πίσω από τους Immolated Moth, είναι ο Thom Bleasdale, ο οποίος πάσχει από ινομυαλγία. Μπορείτε να ανατρέξετε στην κριτική του “This Broken Mind” για να δείτε τι ακριβώς είναι αυτή η ασθένεια.
Το κλειδί σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ο Bleasdale, ο οποίος προσπάθησε δύο χρόνια τώρα να πάρει όλες τις κριτικές που έγιναν στο “This Broken Mind” και ηχογράφησε όσες περισσότερες φορές μπορούσε το ντεμπούτο του “Pain”, έτσι ώστε να είναι ικανοποιημένος και να το φέρει στο καλύτερο δυναμό σημείο που μπορούσε. Όλα αυτά, παίρνοντας υπόψη και την πολύ μικρή ικανότητα κινητικότητάς που έχει, λόγω της ασθένειάς του.
Ακούγοντας τον δίσκο αρκετές φορές, μπορώ να πω ότι το “Pain” δείχνει σημάδια μεγάλης βελτίωσης μουσικά αλλά και ηχητικά από το “This Broken Mind”. Μιλάμε φυσικά για έναν death metal δίσκο, με πολλές doom metal εκφάνσεις και αρκετή sludgy αισθητική. Οι επιρροές του Bleasdale, παραμένουν οι Venom, Celtic Frost και Hellhammer, ενώ γενικά οι ταχύτητες του “Pain”, έχουν ανέβει αισθητά. Τραγούδια σαν τα “Suffer in Peace” και “Anger”, δίνουν τον τόνο και το κλίμα του δίσκου, που είναι κτηνώδες, βάρβαρο, μαύρο και καταστροφικό.
Νομίζω, όμως, εκεί που όντως βλέπω μια τρομερή βελτίωση, είναι στα τραγούδια που ο Bleasdale πάει σε πιο ατμοσφαιρικούς και doom metal δρόμους, δηλαδή στα τραγούδια “The Bloody Hunter” και “Extinction”, όπου και κάποιες μικρές suicidal depressive επιρροές κάνουν και την εμφάνισή τους. Όλα αυτά με την πολύ βρώμικη και sludgy παραγωγή, δίνουν αυτό το αποτέλεσμα που μάλλον επεδίωκε ο Bleasdale.
Από εκεί και πέρα όμως, όταν συγκρίνεις το “Pain” γενικά με την σκηνή του death metal και όλες τις κυκλοφορίες, καταλήγεις στο ότι μάλλον o Bleasdale δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Ο δίσκος διαρκεί μία ώρα και πραγματικά το να καταφέρω να τον ακούσω όλον, απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια. Υπάρχουν αρκετά λάθη στα παιξίματα, σε μετρήματα των τυμπάνων και γενικά μόνο ως demo θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η δουλειά.
Πάρνωνας ως δεδομένο ότι ο Bleasdale είναι ένα πολύ άτυχο παιδί και ότι η κατάστασή του θα του επιτρέψει να κάνει το πολύ έναν δίσκο ακόμη, μέχρι η ασθένειά του να τον ρίξει εντελώς κατάκοιτο, θα έλεγα ότι το “Pain” έχει πολλές πιθανότητες να αρέσει στους οπαδούς του κλασσικού death metal, που αναζητούν μεγάλες δόσεις πόνου και βρωμιάς στη μουσική. Προσωπικά, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα και πάρα πολλές συγκινήσεις στο δίσκο, αλλά δεδομένης της κατάστασης, μπορώ να πω ότι θαυμάζω τον Bleasdale και του εύχομαι να έχει τη δυνατότητα να κυκλοφορήσει παραπάνω από έναν δίσκο στο μέλλον.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
