Σίγουρα το συναυλιακό γεγονός του μήνα, μαζί και με τη συναυλία που γίνεται στο τέλος του Μαΐου, αλλά δεν έχει καμία σχέση ως προς το μουσικό είδος και ύφος! Σίγουρα μία πολύ καλή ευκαιρία επίσης, καθώς και ξεχωριστή για το κοινό του garage ήχου – όχι βέβαια ότι ακούσαμε μόνο αυτό το είδος – το οποίο θεωρώ ότι είναι αρκετά μεγάλο, παρόλο που αυτό δε φάνηκε κυρίως στην αρχή και στις πρώτες στιγμές, μόλις μπήκα στο χώρο του Κυττάρου.
Το συναυλιακό event ξεκίνησε περίπου την ώρα που ήταν προγραμματισμένο και στη σκηνή βγήκαν οι Wrinkled Suits οι οποίοι σχηματίστηκαν το 2015, το ένα από τα δύο εγχώρια σχήματα που θα ανοίγανε τη βραδιά. Χωρίς καμία διάθεση για πλάκα, ο κόσμος ήταν μετά βίας 20-25 άτομα και πραγματικά δε καταλαβαίνω γιατί αυτοί που είναι να έρθουν και που θεωρούνται, ας πούμε, το κοινό του ήχου, δε βρίσκονται εκεί από την αρχή, ώστε να στηρίξουν τα εγχώρια σχήματα, αλλά και να ανακλύψουν νέες μουσικές. Anyway, το συγκρότημα είχε τρομερή διάθεση παρόλο που ο χώρος στην ουσία ήταν άδειος. Μας παρουσίασαν τραγούδια από το ντεμπούτο τους “Suck The Gun” που κυκλοφόρησε μόλις λίγο καιρό πριν. Ο ήχος τους θυμίζει αρκετά εποχές 60s με πιο χαρακτηριστικό το κομμάτι “I Got You Know” που ακούστηκε δεύτερο. Εννοείται ότι ξεδιπλώνεται σε μπόλικους δυνατούς rock n’roll ρυθμούς, στο γενικότερο κλίμα της βραδιάς, αλλά και με αρκετά punk στοιχεία, κυρίως από την πρώτη εποχή του. Πολύ χαρακτηριστική η rock n’ roll «αλητεία» και το feeling που έβγαλαν, με τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Κωνσταντίνο Κύρτση να κινεί τα νήματα ώστε να μας ανεβάσει τη διάθεση και να μας αφήσει συνολικά ευχαριστημένους. Ξεχώρισε επίσης η σκηνική παρουσία του συγκροτήματος με τη μαύρη τους «παλαιά» ενδυμασία, οι φαβορίτες του τραγουδιστή που θύμισαν κάτι από Lemmy (όπως και κάποια στοιχεία της μουσικής τους!), αλλά και τα τελευταία τους κομμάτια. Πολύ δυνατή η εμφάνισή τους, νομίζω έχασαν όσοι δε τους είδαν και άκουσαν.
Wrinkled Suits setlist: D.I.E. /I Got You Now/ Don’t Bother/ Little Girl/ Risky Business/ Suck The Gun/ Gutter/ Fight Tonight
Όχι πολλά λεπτά αργότερα και σχεδόν αμέσως, ήταν η ώρα των επίσης δικών μας Dr. Awkward And The Screws. Η προσέλευση του κόσμου δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου και ευτυχώς που αργότερα γέμισε τουλάχιστον ο μισός χώρος του Κυττάρου. Το σχήμα εκτέλεσε τραγούδια από το φρέσκο φετινό ομώνυμο Ep τους. Ξεκίνησαν με ένα δεμένο τραγούδι που μου φάνηκε ιδανικό για αρχή, το “Screwdriver”, στο οποίο o μπασίστας έκανε backing vocals. Μάλιστα κατάφερα να ξεχωρίσω τους στίχους “what you got is what you get” στο πρώτο του λεπτό. Η μουσική τους σαφώς και είχε πολύ περισσότερo ψυχεδελικά στοιχεία, από psychedelic rock, αλλά σαφώς κοίταζε επίσης και στα blues των ’70s. Στην αρχή της εμφάνισής τους ήμουν πιο ενθουσιασμένος, όπως και στις πιο hard rock στιγμές τους προς το τέλος, με το συγκεκριμένο πιο hard rock κομμάτι (δεν έχω ιδέα ποιος ήταν ο τίτλος) να χώνει όπως ήταν λογικό πιο πολύ, με τα φωνητικά να είναι πιο μπάσα στην αρχή. Σίγουρα βρήκα ενδιαφέροντα και ωραία αρκετά riff-άκια. Η αλήθεια είναι ότι κάπου μετά τη μέση τους έχασα κάπως τις περισσότερες φορές και με κούρασαν λίγο. Νομίζω ότι αυτό ισχύει και για τον υπόλοιπο κόσμο και σε αυτό πιθανόν να ευθύνονται τα αρκετά και διαφορετικά στοιχεία που είχαν στα τραγούδια τους, όπως π.χ. κάποια stoner ξεσπάσματα σε κάποια σημεία. Όλο αυτό μάλλον δε ταίριαζε τόσο πολύ και απόλυτα στο ύφος της βραδιάς. Η μπάντα δεν είχε τη σχετική άνεση των κινήσεων στη σκηνή, καθώς ο χώρος που έπαιζαν τους στένευε, τους περιόριζε αρκετά. Ακόμα, ο τραγουδιστής, παρόλο που γενικά τα πήγε αρκετά καλά, έβγαζε αρκετές φορές μία αμηχανία η οποία φαινόταν πότε με τις κινήσεις και πότε με το λόγο. Το “Walking” πάντως ήταν από τα κομμάτια που σίγουρα ξεχώρισαν και που θα συνιστούσα να τσεκάρετε με την πρώτη ευκαιρία.
Με καθυστέρηση περίπου ενός μισαώρου, είχε έρθει πλέον η μεγάλη στιγμή, για την πρώτη εμφάνιση των Imperial State Electric επί ελληνικού εδάφους. Φυσικά και τα περισσότερα βλέματα έπεσαν στον περιβόητο Nicke Andersson, ο οποίος ίδρυσε το σχήμα μετά τη διάλυση των Hellacopters το 2008, αρχικά με τη σκέψη ενός απλού solo project, αν και τελικά εξελίχθηκαν ένα από τα βασικά του συγκροτήματα γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Αρκετός κόσμος βέβαια θα τον θυμάται και από την ιστορική του πορεία με τους επίσης ιστορικούς Entombed, στο είδος που ονομάσητκε death n’roll! Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, σε όλα του τα groups, έχει παίξει σχεδόν ότι όργανο χρειαζόταν στα συγκεκριμένα είδη, κάνωντας μαζί και φωνητικά! Τι να πει κανείς για αυτόν τον άνθρωπο που μόλις στα 45 του χρόνια, ξέρει να χειρίζεται μια χαρά κιθάρα, μπάσο και τύμπανα! Για όλους αυτούς τους λόγους, η συγκεκριμένη συναυλία κρίνεται πιο ξεχωριστή, αλλά φυσικά και γιατί σίγουρα δεν έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε συχνά τέτοιες συναυλίες.
Η προσέλευση του κόσμου, αισθητά βελτιωμένη σε σχέση με το χάλι που επικρατούσε πιο πριν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το Κύτταρο είχε ικανοποιητικό αριθμό κόσμου, πρέπει να γέμισε περίπου το μισό, η ελάχιστα παραπάνω. Το συγκρότημα ξεκίνησε ιδανικά και πολύ δυνατά με το “It Ain’t What You think” με τον κόσμο ήδη να αρχίζει να ζεσταίνεται, κάτι που έγινε παραπάνω με το “Empire Of Fire”, με το οποίο το κοινό ανέβηκε. Αυτό ήταν και το πρώτο κομμάτι με όμορφη συνεργασία των δύο κιθαριστών στα φωνητικά, κάτι που ξεχώρισα και μου άρεσε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του live. Ακολούθησαν μερικά από τα πιο γνωστά και πιο ωραία κομμάτια του συγκροτήματος όπως το “Over And Over Again” αλλά και τα πιο φρέσκα, από το τελευταίο και πιο πρόσφατο άλμπουμ “All Through The Night”, το ομώνυμο «τσαχπίνικο» κομμάτι και φυσικά το φοβερό και (επίσης) πανέμορφο “Anywhere Loud”, για το οποίο ο Nicke μας είπε ότι είναι ένα τραγούδι για «δυνατή μουσική και ηλεκτρικές κιθάρες»! Φυσικά και τα δύο αυτά τραγούδια ξεχώρισαν και μπορούν να θεωρηθούν από τα highlights. Θα ήθελα να ακούσω και το “All Over My Head” από τον προηγούμενο δίσκο “Honk Machine” (2015), που θεωρώ ότι ανήκει στην κατηγορία των κορυφαίων, αλλά δυστυχώς δε το εκτέλεσαν. Το “Faustian Bargains” ήταν αυτό που χρησιμοποιήθηκαν περισσότερα εφφέ, ενώ ακολούθησαν και καταπληκτικά solo, για να συνεχίσουν με το “Just Let Me Know”, με τον έτερο κιθαρίστα Tobias Egge να έχει πιο ενεργό ρόλο στα φωνητικά και να κερδίζει και αυτός τις εντυπώσεις όντας πολύ καλός και εκεί. Και αυτό μία ακόμη πολύ δυνατή και ξεχωριστή στιγμή. Αρκετός χαμούλης σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια της μπάντας και ανεβαστικό θα έλεγα, το “A Holiday From My Vacation”, εκεί όπου είδαμε και τον μπασίστα Dolf de Borst να τραγουδάει, καθώς και αυτός κάνει backing vocals. Στο “Deja Vu” είχαμε άλλη μία πραγματικά πολύ ωραία συνεργασία με τους δύο κιθαρίστες να τραγουδάνε και συνολικά μία καταπληκτική απόδοση, με τα δύο «ταυράκια» να μας μιλάνε και να δίνουν ρέστα! Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές η εκτέλεση του “Get Off The Boo-Hoo Train” στο οποίο (αν θυμάμαι καλά) τραγούδαγαν και οι δύο κιθαρίστες αλλά και το μπάσο, και οι τρεις ανέβηκαν πιο ψηλά! Φοβερή στιγμή, άλλη μία βεβαίως βεβαίως (!) και το “Uh Huh”, που οδήγησε τον κόσμο σε πιο χορευτικούς ρυθμούς αλλά και σε παραπάνω χαμό γενικότερα, για να αυξηθεί και αυτός με τη σειρά του σε ίσως ένα από τα πιο γνωστά, αλλά και πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια των Imperial State Electric, το “Reptile Brain”. Σε αυτό τη μία κιθάρα και τη φωνή ανέλαβε ο Tobias Egge, με τον Nicke Andersson να παίρνει το ρόλο του μπασίστα. Είπαμε, πολύ ταλέντο, ο τύπος έχει παίξει και ξέρει να παίζει άψογα και τα τρία βασικά μουσικά όργανα! Η ισοπεδωτική εμφάνισή τους έκλεισε με δύο διασκευές, όχι σε κάποια σύνθεση των Hellacopters, όπως πιθανόν πολλοί θα περιμένανε, αλλά με το “Born To Be Wild” των Steppenwolf και το “ This Is Rock ‘n’ Roll” των The Kids (πιστεύω ο τίτλος του τα λέει όλα για το συγκεκριμένο live), στο οποίο ο μπασίστας Dolf de Borst πρέπει να πω ότι έδωσε ρέστα στη φωνή, λίγο πριν ανέβει πάνω στον ενισχυτή, για να κλείσουν θριαμβευτικά, «σπάζωντάς» τα και με όσο πιο rock n’roll «συμπεριφορά», feeling και ένταση γίνεται, με το “Throwing Stones”!
Τελικά, το κοινό που παρευρέθηκε στο Κύτταρο, πήρε και μάλιστα και με το παραπάνω αυτό που ήθελε, πράγμα που φάνηκε από τις αντιδράσεις και το πόσο καλή ατμόσφαιρα υπήρχε, ακριβώς ένα rock n’roll πάρτυ! Κάτι που δεν έγραψα στην αρχή, ακούσαμε διάφορες μουσικές και στοιχεία, περνώντας από όλα τα στάδια και τις φάσεις της μπάντας. Αυτό από την αρχή έκανε την εν λόγω συναυλία σαφώς πιο ενδιαφέρουσα, γνωρίζοντας ότι δε θα ακούσεις κάτι μονότονο και θα υπάρχει ποικιλία. Ποικιλία επίσης υπήρχε και στους ρόλους του κάθε μουσικού και στις συνεργασίες που είχανε, κάτι το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ και με ευχαρίστησε ιδιαίτερα! Ακόμα και τα backing vocals έκαναν εξαιρετική δουλειά στις φωνές. Σίγουρα τα έγραψα με το δικό μου τρόπο, όπως ο καθένας άλλωστε, ίσως και να μακρυγόρησα, αλλά πραγματικά, εάν με ρωτήσει κανείς πώς είναι μία καλή rock n’roll συναυλία, που να σου εκτοξεύσει τη διάθεση, εύκολα μπορώ να βάλω ως παράδειγμα και απάντηση αυτή τη βραδιά! Αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια στο Nicke Andersson, για όλη του τη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, εννοείται στους υπόλοιπους μουσικούς που μας προσέφεραν ένα φανταστικό live και φυσικά στη διοργάνωση που τους έφερε στη χώρα μας για πρώτη φορά. Μακάρι να μας ξαναεπισκεφτούν στο μέλλον λοιπόν!
Imperial State Electric setlist:
- It Ain’t What You think
- Empire Of Fire
- Guard Down
- All Through The Night
- Over And Over Again
- Anywhere Loud
- Faustian Bargains
- Just Let Me Know
- Down In The Bunker
- A Holiday From My Vacation
- Deja Vu
- Remove Your Doubt
- Redemption’s Gone
- Leave It Alone
- Get Off The Boo-Hoo Train
- Uh Huh
- Reptile Brain
Encore:
- Drum solo – Let Me Throw My Life Away
- Born To Be Wild (Steppenwolf)
- This Is Rock ‘n’ Roll (The Kids)
- Throwing Stones
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
