O Nicke Andersson επιστρέφει με την παρέα του και μας χαρίζει μια κυκλοφορία η οποία πιστεύω ότι θα μας κάνει να θυμηθούμε την παλιά καλή εποχή του rock. Όλος ο δίσκος έχει μια pop rock διάθεση και μπορώ να πω ότι ακούγεται και πάρα πολύ ευχάριστα. Σε πολλά σημεία θυμήθηκα τους Bob Dylan, Bettye Swann, Starfighters, Powder Monkeys αλλά και πολλούς άλλους καλλιτέχνες εκείνης της περιόδου. Τα τραγούδια είναι μικρά σε διάρκεια και με αρκετές μελωδίες και στις κιθάρες αλλά και στην φωνή οι οποίες δεν σε κουράζουνε καθόλου. Μάλιστα τα ρεφραίν θα σε προκαλέσουν να τα σιγοτραγουδήσεις ακόμα και άμα δεν ξέρεις το κομμάτι. Σε ορισμένα τραγούδια μπορώ να πω ότι διέκρινα και ένα punk στοιχείο και αυτό είναι το καλό της υπόθεσης επειδή μια τέτοια αλλαγή πάντα μετράει σε έναν τέτοιο δίσκο έτσι ώστε ο ακροατής να μην κουραστεί. Μέσα σε όλο το rock στοιχείο χρειάζεται πιστεύω και ένα ή δύο τραγούδια με ανεβασμένες ταχύτητες. Είναι μια ευχάριστη αλλαγή. Γενικά πιστεύω ότι ο δίσκος είναι αρκετά καλός για τους φαν του punk-rock. Πάντα όσο και να περάσει η εποχή τέτοια τραγούδια θα ακούγονται πάντα. Τσεκάρετε τον δίσκο. Δεν θα το μετανιώσετε.
7/10
Άκης Μυστιλόγλου
