Jello Biafra and the Guantanamo School Of Medicine, Deus Ex Machina, NoMind
16-10-2012, Fuzz Club, Αθήνα
Τρίτη 16 Οκτωβρίου απόγευμα και….είναι ώρα για live! Η αγαπητή διοργανώτρια συνιστώσα των Playfalse και Hard Times, κατάφερε να κλείσει σήμερα στο Fuzz Club, μια βραδιά γεμάτη από τους punk – rock ήχους των: Jello Biafra and Τhe Guantanamo School Of Medicine, Deus Ex Machina και No Mind. Αν και δεν είμαι βαμμένος οπαδός των συγκεκριμένων μπαντών, μου ανατέθηκε να γράψω το report της βραδιάς κι εγώ το είδα σαν ευκαιρία για να έρθω λίγο πιο κοντά με το συγκεκριμένο είδος μουσικής και καλλιτέχνες. Οπότε η προσμονή μου για τη σημερινή μέρα, ήταν σε υψηλά επίπεδα μιας και αν το σκεφτείς καλύτερα, τελικά…“It’s all about music!”. Τηρώντας το χρονοδιάγραμμα, ήμουν έξω από το μαγαζί λίγο μετά τις οχτώ – ώρα που υποτίθεται θ’ άνοιγαν οι πόρτες για το κοινό…και καλά! Τα πάντα ήταν κλειστά και ζήτημα αν υπήρχαν είκοσι άτομα απ’ έξω! Αναγκαστικά, θα περιμέναμε με για καμιά ώρα περίπου ακόμα, μιας και απ’ ό, τι πληροφορήθηκα, τα soundcheck είχαν καθυστερήσει κατά πολύ. Κατά τις εννέα η κατάσταση είχε αλλάξει δραματικά, μιας και γινόταν χαμός από κόσμο και κάπου εκεί άνοιξαν και οι πόρτες.
Τη βραδιά ανοίγουν οι NoMind, που έως τώρα δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Underground punk / rock μπάντα και σχετικά πρόσφατα, σχηματισμένη. Αποτελούνται από τους: Σωτήρης Θεοχάρης (φωνητικά, κιθάρα), Γιώργος “GeoBeo” (κιθάρα, φωνητικά), Δημήτρης Αράπογλου (μπάσο, φωνή), Γιώργος Χλωρός (τύμπανα). Αυτή την στιγμή ηχογραφούν τον πρώτο τους δίσκο, σε παραγωγή του Νίκου Σπυρόπουλου (Σπυριδούλα). Ίσα που πρόλαβα να μπω στο πρώτο κομμάτι τους, μιας και άρχιζαν να παίζουν στις 21:25 (λίγο αργότερα από την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες, δηλαδή). Άνετοι, κεφάτοι, ορεξάτοι, δεμένοι και χαρούμενοι θα έλεγε κανείς, μιας και το ν’ ανοίξουν για ένα τέτοιο live, νομίζω είναι μεγάλη ευκαιρία. Η μουσική τους μου θύμισε την επιθετικότητα punk μπαντών από Νότια Αμερική, αλλά παράλληλα συνδυάζονταν και με τις μελωδικές γραμμές του Αγγλικού rock. Δυστυχώς ο κόσμος ήταν σχετικά στατικός έως τότε, πέρα από τις δυο πρώτες σειρές όπου οι πιο φανατικοί επιδόθηκαν σε ένα σχετικά διακριτικό headbanging. Ευχαρίστησαν τον κόσμο και κατά τις 22:00 ολοκλήρωσαν το set τους, μετά από μια πολύ καλή εμφάνιση.
Setlist: Life Before Death / NoMind / Who The Fuck Are You? / Choke On Your Money And Die / Braindead / I.M.F. / Steal Back Your Life / Lose Control / The End Of Love / Occupy The World
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, τη σκυτάλη παίρνουν οι Deus Ex Machina, λίγο μετά τις 22:00 και αφού προηγήθηκε σχετικό πολιτικό μήνυμα / ανακοίνωση (το οποίο συνοδεύθηκε από – κλασσικά – ανάλογα συνθήματα) από τα ηχεία. Ένα από τα ιστορικότερα συγκροτήματα της εγχώριας punk / rock / alternative σκηνής, με αρκετή ιστορία πίσω τους, μπάντα που επίσης δεν είχα παρακολουθήσει ζωντανά, έως σήμερα. Δημιουργήθηκαν το 1989, στην Αθήνα, από τις στάχτες του punk συγκροτήματος Αδιέξοδο. Πιο βαρύς ήχος και ρυθμικός (σε πολλά σημεία) από τους προηγούμενους, το οποίο προσωπικά δεν μπορώ να τον παρομοιάσω με αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού. Έχουν τον δικό τους ήχο. Τέλος. Το κοινό συμμετέχει στην όλη φάση πολύ περισσότερο πλέον, η ατμόσφαιρα έχει ήδη ζεσταθεί και ένα επαναστατικό feeling, Αθήνας (κέντρο) και δεκαετίας αρχές ’90, γεμίζει την αίθουσα. Προσωπικά, πέρασα απρόσμενα καλά, ειδικά στο πρώτο μισό του set τους. Ο Σταύρος είναι σε πολύ καλή φόρμα κι ερμηνεύει τα κομμάτια έτσι όπως τους αρμόζει, κατεβαίνει στο pit και τραγουδάει παρέα με τον κόσμο, ενώ στα «διαλείμματα» του δεν διστάσει να επιδοθεί σε stage diving / crowd surfing! Λίγο πριν τις έντεκα ευχαριστούν τον κόσμο κι αποχωρούν μέσα σε χειροκροτήματα από τους παρευρισκόμενους οπαδούς. Οι Deus Ex Machina, είναι από τα μακροβιότερα ενεργά συγκροτήματα στην Ελλάδα, καθώς έχουν ήδη συμπληρώσει είκοσι ένα χρόνια αδιάλειπτης πορείας και συνεχίζουν. Αυτό τον καιρό ετοιμάζουν καινούριο υλικό για το νέο τους άλμπουμ, το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά, και δουλεύουν πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ που θα αφορά στην μέχρι τώρα πορεία τους. Η τωρινή σύνθεση της μπάντας: Σταύρος X (φωνή), Δημήτρης Σπυρόπουλος (κιθάρα), Δημήτρης Μάνθος (μπάσο), Tolik (κιθάρα), Κώστας Πέτρου (τύμπανα).
Setlist: Fight / Different / Crime (νέο κομμάτι) / Lovesong / Liberation (νέο κομμάτι) / Execute / Wired (νέο κομμάτι) / Insight / Streets On Fire
Φαντάζομαι, πολλοί θα ξέρετε ότι ο Jello Biafra, είναι ο πρώην μπροστάρης των Dead Kennedys, ενώ οι Αμερικάνοι Guantanamo School Of Medicine (η τωρινή σύνθεση των οποίων περιλαμβάνει τους: Ralph Spight – κιθάρα, Kimo Ball – κιθάρα, Andrew Weiss – μπάσο και Paul Della Peppe – τύμπανα) είναι η μπάντα που συνεργάζεται πλέον (έχει συνεργαστεί επίσης με D.O.A., Melvins, Ministry, Revolting Cocks, Offspring, Nomeansno, Body Count, Sepultura), από το 2008. Πολιτικοποιημένη φιγούρα με στίχους που αγγίζουν πάντα κοινωνικοπολιτικά θέματα και δικαιοσύνη και μουσική που ελίσσεται ανάμεσα σε punk / rock και rock’n’roll. Σήμερα λοιπόν και μετά τις προαναφερθείσες μπάντες, ο κύριος Biafra και η ομάδα του θ’ ανέβαινε στη σκηνή του Fuzz Club και όλα αυτά, λίγο πριν τις 23:30. Το μαγαζί είχε απροσδόκητα γεμίσει, μιας και οι οπαδοί του έδωσαν το τρανταχτό παρόν και η διεύθυνση άνοιξε μέχρι και τον εξώστη. Μετά από ένα instrumental intro «καλώς σας βρήκαμε», οι Jello Biafra and the Guantanamo School Of Medicine, δίνουν το εναρκτήριο λάκτισμα για μια συνέχεια με πολύ μουσική και χoρό…και κοινωνικοπολιτικά μηνύματα! Ο Biafra, παρ’ ολη την ωριμότητα της ηλικίας του, ήταν άκρως κινητικός, κεφάτος, ενεργητικός και δεν κάθισε ακίνητος, ούτε λεπτό! Βγήκε με μια περίεργη ενδυμασία που αποτελούνταν από ένα πανωφόρι σαν σατέν πιτζάμα και από κάτω πουκάμισο και t-shirt, το οποίο αφαιρέθηκε μαζί με τα υπόλοιπα – εννοείται – κατά τη διάρκεια του live! Μορφές όλοι…Ο δεξής κιθαρίστας αλά “RAMONES” στυλ και ο συνάδελφος του, που βοηθούσε ενίοτε στα φωνητικά. Ο διακριτικός drummer στο backround και πανήσυχος – ξυπόλητος μπασίστας, ενώ ο Biafra (πάλι) να κλέβει συνεχώς την παράσταση. Μετά και πριν από κάθε κομμάτι, αναλωνόταν σε πολιτικά λογύδρια (κάτι που νομίζω, κατάντησε κουραστικό σε κάποια φάση), όπως επίσης προλόγιζε ανάλογα το καθένα. Πέρα από την τραγουδιστική του ερμηνεία, συνόδευε το κάθε κομμάτι – κατά τη διάρκεια του – με «χορευτικά», αλλοπρόσαλλες κινήσεις, ένα είδος παντομίμας, θα έλεγε κανείς και μια γενική θεατρικότητα, αν θέλετε – για να μην σχολιάσω ΚΑΙ το stage dive που έκανε σε μια φάση…ΘΕΟΣ! Εννοείται ότι σε κάθε κομμάτι που είπαν από Dead Kennedys, γινόταν χαμός από κάτω (χορός, moshpit, stage diving), λες και ο κόσμος ήρθε διψώντας για ν’ ακούσει κομμάτια από εκείνη την εποχή. Όχι αδίκως βέβαια, αν και με τους Guantanamo School Of Medicine κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια, επίσης. Μην ξεχάσω ν’ αναφέρω τους καλοθελητές που γι’ ακόμα μια φορά ήρθαν σε τσακίρ κέφι και πετούσαν άδεια (ευτυχώς) μπουκαλάκια νερού και τενεκεδάκια μπύρας, στη σκηνή και τον Biafra – σε ρόλο «καθαρίστριας» – να τα μαζεύει και να τα πετάει με τη σειρά του, κάτω από την πλατφόρμα τους drumset…Λίγο μετά τις δώδεκα, αποχωρούν από τη σκηνή αφήνοντας ανοιχτούς τους ενισχυτές και με την σχετικό βουητό τους, να «στολίζει» το χώρο…ώσπου να επιστρέψουν αργότερα, για το encore. Άλλη μια διασκευή από Dead Kennedys, από κάτω ο κλασσικός χαμός και ο Biafra να χαμηλώνει το μικρόφωνο (το οποίο του έχει πέσει κάτω και τέσσερις – πέντε φορές) προς το κοινό, για να τραγουδήσει μαζί του! Πλησιάζει η ώρα για το τέλος (αμ δε!) και η βραδιά τείνει να κλείσει με τον Biafra γι’ ακόμα μια φορά, να παίρνει τον λόγο και να παρουσιάζει / συστήνει την μπάντα του, στο κοινό. Δεύτερο encore κύριες και κύριοι με το συνεχόμενο και ατελείωτο πολιτικό μανιφέστο να συνεχίζεται ακάθεκτο – συνοδεύοντας πάντα τα δυο τελευταία κομμάτια – και λίγους ν’ αποχωρούν…Ευτυχώς τελείωσε κάποια στιγμή και συνέχισαν, κλείνοντας (επιτέλους?) πανηγυρικά και κατά τι 01:00, με μια ακόμα διασκευή στο Holiday in Cambodia και όλο το κοινό να τραγουδάει μαζί τους. Κόλαση!
Setlist: Intro / Brown Lipstick Parade / John Dillinger / New Feudalism / Road Rage / Panic Land / Barackstar O’Bummer / California Uber Alles (Dead Kennedys cover) / Werewolves Of Wall Street / Nazi Punks Fuck Off (Dead Kennedys cover) / Hollywood Goof Disease / White People And The Damage Done / Chemical Warfare (Dead Kennedys cover) / Pets Eat Their Master // Encore 1: Kill the Poor (Dead Kennedys cover) / SHOCK-YOU-PY! // Encore 2: Police Truck (Fuck The Police) / Three Strikes / Holiday in Cambodia (Dead Kennedys cover)
Πέρα από την σχετική καθυστέρηση της έναρξης και τ’ ατελείωτα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, δε νομίζω να υπήρξε κάτι αρνητικό στο σύνολο της βραδιάς, αν και ο καθένας προφανώς κρίνει με τα δικά του κριτήρια. Οι μπάντες ήταν άψογες, ο ήχος / φωτισμός πολύ καλός και η διοργάνωση / τιμή εισιτηρίου πολύ λογική, επίσης. Νομίζω κοινώς, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, έφυγε απολύτως ικανοποιημένη. ‘till next time!
Άγγελος “Kilmistered”
