Μπορεί τα “Ready To Strike” και “Thrill Of A Lifetime” να θεωρούνται κειμήλια από εμάς τους βαμμένους glam metal οπαδούς με την ποζέρικη καρδιά. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να τρώμε στη μάπα κάθε μετριότητα ή αρπαχτή που μας πλασάρει ο Carmine Appice και κατά προέκταση και οι King Kobra. Στέκομαι περισσότερο στις δύο τελευταίες κυκλοφορίες που είχα την ατυχία να ακούσω, οι οποίες με έκαναν να απορήσω ποιος είναι πλέον ο λόγος ύπαρξης αυτής της μπάντας. Η απάντηση λοιπόν είναι η αποδοτικότητά και η αξιοπρέπειά τους στο σανίδι.
Ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους στα πλαίσια του Sweden Rock Festival 2016, τη Μέκκα του ποζερά για πολλούς, αυτό το live album παρουσιάζει τη δύναμη που δε μπόρεσαν να αιχμαλωτίσουν σε κανένα studio album από το reunion του 2010 και μετά. Με το setlist είναι σχετικά πετσοκομμένο, αφήνοντας απ’ έξω μερικά από τα καλύτερα hits της καριέρας τους όπως τα “Dancing With Desire“, “Dream On“, “Feel The Heat” (για πάντα έπος!), “Only The Strong Will Survive“, αλλά και το ανθεμικό “Never Say Die” του Iron Eagle, θα έλεγε κάποιος ότι αυτή η εμφάνιση ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Πόσες επικίνδυνες καταστάσεις να σώσει άλλωστε το “Hunger” από μόνο του; Ευτυχώς όμως η εμπειρία του rock γερόλυκου έχει τον τελευταίο λόγο εδώ. Αν και η μικρή του διάρκεια (για τα live δεδομένα) δεν αντικατοπτρίζει πλήρως την απόδοση της μπάντας, ωστόσο ανεβάζει κατά πολύ εκείνα τα μετριότατα “Tear Down The Walls“, “Knock ‘Em Dead” και “Turn Up The Good (Times)” από τις τελευταίες τους δουλειές. Βέβαια δεν θα έπρεπε να ζητάμε πολλά καθώς πρόκειται για festival. Και αν δεις τι ονόματα έπαιζαν τότε, θα καταλάβεις πως ο ρόλος των King Kobra ήταν καθαρά συμπληρωματικός. Στα μείον του δίσκου σίγουρα συγκαταλέγω τον αχρείαστα υπερβολικό αριθμό των τριών διασκευών πάνω στα “Highway Star” των Deep Purple, “Heaven And Hell” των Black Sabbath αλλά και την απαράδεκτη εκτέλεση στο “Wild Child” των W.A.S.P., αν και το τελευταίο έγινε μάλλον λόγω Johnny Rod. Η φωνή του Paul Shortino ακούγεται φθαρμένη και κουρασμένη και απέχει έτη φωτός από τις Rough Cutt εποχές, αλλά είναι αρκετά τίμια. Βέβαια όταν μιλάμε για το μικρόφωνο των King Kobra, η σκέψη μας πάντα θα πηγαίνει στο Mark (ή Marcie, διαλέξτε εσείς) Free και τις ανατριχιαστικές ψιλές των ’80s. Το όλο αποτέλεσμα πάντως προσφέρει μία ευχάριστη ωρίτσα παλιού, καλού hard rock χωρίς υπερπαραγωγές και καλλιτεχνικές φανφάρες.
Με μια πρόχειρη σκέψη ίσως και να είναι η καλύτερη κυκλοφορία των King Kobra με το τρέχον line-up. Από την άλλη όμως, όταν ξέρεις πως ο φεστιβαλικός σου χρόνος είναι περιορισμένος, η πιο ορθή επιλογή που μπορείς να κάνεις είναι να παρουσιάσεις ένα ωραίο ποτ πουρί με τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφικής σου πορείας. Και για να είμαστε ειλικρινής, λείπουν πολλά από αυτά.
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
