Παρασκευή, 27 Μαρτίου
Fuzz Live Music Club
Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος, Αθήνα
Άλλη μια μουντή και βροχερή Παρασκευή δώσαμε ένα μεταλλικό ραντεβού στο Fuzz Club για τη συναυλία που περίμενε αρκετός κόσμος από τη στιγμή που ανακοινώθηκε. Το μενού περιελάμβανε Epica και Jaded Star τη χτεσινή βραδιά και για να πω την αλήθεια, παρόλο που τους headliners τους είχα δει το 2010 και δεν μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση, βρήκα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για τη συναυλία. Οι λόγοι δύο και ξεκάθαροι. Ο πρώτος ήταν το αρκετά καλό τελευταίο album που θα έφερναν μαζί τους οι Epica, το “The Quantum Enigma” και θα μας το παρουσίαζαν. Διαβάζοντας επίσης και την συνέντευξη του Mark Janssen (στο Γιώργο Μακρίδη) λέγοντας πόσο αγαπάει την Ελλάδα και πόσο θέλει να ευχαριστήσει τους οπαδούς τους, η όρεξη άνοιξε περισσότερο. Ο δεύτερος λόγος ήταν το support act, οι Jaded Star, η σχεδόν ελληνική, σχεδόν “σούπερ μπάντα” που αποτελείται από την απίθανη φωνή της Maxi Nil (x-Elysion, x-Vision Of Atlantis) και τον αγαπημένο μου Έλληνα κιθαρίστα Κώστα Βρετό (Wardrum), που με έκαναν πολύ περίεργο να δω τι και πως ακριβώς παίζουν, αφού έχουν κάνει ένα αρκετά μεγάλο σούσουρο γύρω από το όνομά τους τον τελευταίο καιρό.
Φτάνοντας αρκετά νωρίς στο Fuzz, ήταν εμφανές ότι ο κόσμος θα γέμιζε το χώρο, αφού κατά τις 19:50 η ουρά για την είσοδο έφτανε ήδη μέχρι και το τέλος του άλλου τετραγώνου, δείχνοντας την ανυπομονησία του κόσμου για τη συναυλία. Χωρίς πολλές καθυστερήσεις και κατά τις 20:20 άνοιξαν οι πόρτες και ο κόσμος μέχρι τις 21:00, είχε σχεδόν όντως γεμίσει το Fuzz, που είχε όμως ακόμη κάποια κενά “πηγαδάκια”. Κάπου εκεί αρχίζει και η σύντομη εισαγωγή που προμήνυε την είσοδο των Jaded Star στη σκηνή. Και σαν Άγγλοι στο ραντεβού τους, η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή με το “Stars”, ένα τραγούδι που έσκασε μύτη στο Youtube δύο ημέρες πριν τη συναυλία και μου είχε ανοίξει αρκετά την όρεξη. Οι Jaded Star δέχονται το πολύ ένθερμο καλωσόρισμα από τον κόσμο και προσπαθούν να ανταποδώσουν. Ο ήχος όμως ήταν πραγματικά πολύ κακός. Τα φωνητικά της Maxi ήταν πολύ ψηλά, τα τύμπανα και τα samplers επίσης, με αποτέλεσμα να χάνεται εντελώς η κιθάρα του Βρετού. Δυστυχώς η Maxi, μάλλον λόγω ενός προβλήματος, δεν ήταν σε πολύ καλή βραδιά, αφού αρκετά λαθάκια ακούστηκαν, ειδικά στις ψιλές της. Αλλά μόνο και μόνο που έκανε την προσπάθεια, της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Ευτυχώς τα πράγματα καλυτέρευσαν, μόνο όσον αφορά τη φωνή της Maxi, η οποία ανέβηκε αρκετά στη συνέχεια. Δυστυχώς η συμπαθητική τραγουδίστρια μας προλόγισε μόνο μερικά τραγούδια από το setlist τους, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σας δώσω τίτλους τραγουδιών. Κάπως έτσι λοιπόν περνάνε και τα επόμενα δύο κομμάτια φτάνοντας στο “In The End Of Time” όπου η Maxi μας καλωσορίζει και μας ανακοινώνει ότι είναι η πρώτη συναυλία των Jaded Star στην Ελλάδα. Γενικά η μπάντα, έχοντας σαν βασική επιρροή τους Lacuna Coil, παίζει ένας είδος rock / metal με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία. Υπάρχουν κάποιες καλές ιδέες αλλά φτάνοντας στο πέμπτο κομμάτι απλά δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα, παρά μια φωνή και τα τύμπανα με αρκετούς μικροφωνισμούς να ταλαιπωρούν τα αυτιά μας και απλά να λέω “ήμαρτον” προς τον ηχολήπτη. Προς το τέλος του set τους, ο ήχος καλυτερεύει μπορώντας να διακρίνουμε το party-song “Wake Up” που μας ανεβάζει αρκετά και το πολύ καλό τελευταίο κομμάτι “Keep On Fighting” που είναι αρκετά μελωδικό, rockaρει όμορφα και είναι μάλλον το καλύτερο που άκουσα από τους Jaded Star κατά τη διάρκεια του set τους.
Κάπου εκεί οι Jaded Star μας αποχαιρέτησαν αφήνοντάς με, με πολύ ανάμικτα συναισθήματα. Η μπάντα προσπάθησε, ήταν ενεργητική πάνω στη σκηνή, σοβαρή και με πολύ ένθερμη υποστήριξη από τον κόσμο. Ο ήχος όχι μόνο δεν τους βοήθησε όμως, αλλά τους πήγε αρκετά βήματα πίσω στην προσπάθεια τους. Ίσως ήταν οι μεγάλες προσδοκίες που είχα για αυτούς; Δεν ξέρω· πάντως και τα σχόλια που άκουσα από τους παρευρισκόμενους κοντά μου, δεν ήταν και τα καλύτερα. Περιμένω με ανυπομονησία πάντως την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους δίσκου “Memories From The Future” τις 26 Απριλίου, αφού άκουσα κάποια πολύ καλά και ενδιαφέροντα σημεία και ελπίζω να τους δω πάλι με πολύ καλύτερο ήχο.
Αλλά είχε έρθει η ώρα για το κυρίως πιάτο με τους Epica και την ανυπομονησία να χτυπάει κόκκινο για ορισμένους. Ο χώρος είχε γεμίσει αρκετά αλλά όχι ασφυκτικά με πολλές θηλυκές και συνάμα ωραίες παρουσίες στο κοινό, που έκαναν την αναμονή πιο ευχάριστη. Ακριβώς στις 22:15 (όπως είχε ανακοινωθεί) τα φώτα πέφτουν και οι πρώτες νότες του “Originem” παίζουν από τα ηχεία κάνοντας τον κόσμο σχεδόν να παραληρεί φωνάζοντας το όνομα Epica αρκετές φορές. Η μπάντα κάνει την εμφάνιση της σιγά σιγά στη σκηνή και το “The Second Stone” μας χτυπάει στα μούτρα χωρίς έλεος. Περιττό να πούμε τι έγινε με την εμφάνιση της γλυκιάς Simone στη σκηνή. Για τους κουτσομπόληδες, η όμορφη τραγουδίστρια παραμένει όμορφη μετά τη γέννα της, με ελάχιστα κιλάκια παραπάνω στα πόδια και στη μέση. Ας πούμε ότι δεν θα μπορούσε να γυρίσει ένα video clip σαν το “Storm The Sorrow” με εκείνο το κολασμένο άσπρο κολλάν. Το μόνο σίγουρο είναι όμως ότι παραμένει μια ΦΟ-ΒΕ-ΡΗ τραγουδίστρια και front woman, κάτι που απέδειξε καθόλη τη διάρκεια του set. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι οι Epica ήρθαν με τρελά κέφια και ξεκούραστοι, αφού η συναυλία ήταν και η πρώτη για την Ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Ο κόσμος τρελαίνεται εντελώς, η Simone στη συνέχεια μας καλησπερίζει στα ελληνικά και χωρίς πολλές ανάσες περνάμε στο καταπληκτικό “The Essence of Silence” όπου ο Mark Janssen κάνει επίσης καταπληκτική δουλειά στα death / black φωνητικά του. Η καινούργια προσθήκη στη μπάντα του Rob Van Der Loo στο μπάσο, φαίνεται ιδανική, αφού σοβαρός, στιβαρός με τον ήχο του και κινητικός έχει δέσει απόλυτα με τους υπόλοιπους. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ο κόσμος, ενώ αρκετά θερμός, δεν είναι καθόλου κινητικός. Για να πω την κακία μου, μου θύμισε κάπως συναυλία των (μην παρεξηγούμαστε ΘΕΩΝ) Dream Theater η όλη φάση. Η ώρα είχε φτάσει για το πρώτο hit της μπάντας, το “Unleashed” που παραδόξως δεν ξυπνάει τον κόσμο. Οι Epica όμως επαγγελματίες παραδίδουν μαθήματα επί σκηνής, με άμεση επικοινωνία με τον κόσμο. Στα καπάκια, άλλο ένα ταξίδι στο πρόσφατο παρελθόν τους με το “Storm The Sorrow” που με λύπη μου παρατηρώ ότι τα κινητά που τραβάνε βίντεο είναι περισσότερα από τα σηκωμένα χέρια στο χώρο.
Με μεγάλη μου χαρά το επόμενο τραγούδι προερχόταν από την δισκάρα “The Divine Conspiracy” και ήταν το πρώτο επικό της βραδιάς. Το “Fools of Damnation” μας ταξιδεύει με τις oriental μελωδίες του και τα σκληρά του μέρη και ο κόσμος επιτέλους αρχίζει και συμμετέχει ενεργά με τα πρώτα mosh να κάνουν δειλά την εμφάνιση τους. Και κάπως έτσι συνεχίζουμε με τα “Natural Corruption”, “Sensorium”,(το οποίο διάλεξε ο κόσμος έναντι του “The Last Crusade”), “The Obsessive Devotion” και το “Victims of Contingency” όπου η μπάντα μού δίνει πλέον την εντύπωση ότι έχει τη στόφα πολύ μεγάλου γκρουπ. Σε αυτή τη φάση είναι έτοιμοι να παίξουν και μας ανακοινώνουν το πιο αναγνωρίσιμο ίσως κομμάτι της μπάντας, το “Cry for the Moon” στο οποίο γίνεται ο σχετικός χαμός με τον κόσμο να καλύπτει τη μπάντα στο ρεφρέν και με την παρότρυνση της Simone να τραγουδήσουμε μαζί της. Στη συνέχεια έχουμε ένα πολύ καλό drum solo από το “τέρας” της μπάντας (όπως τον χαρακτήρισε μετά ο Mark Janssen), τον Ariën Van Weesenbeek με τον οποίο το κοινό έπαιξε αρκετά κατά τη διάρκεια του solo του. Το τέλος του κανονικού set έρχεται με άλλο ένα επικό κομμάτι, το “Design Your Universe” στο οποίο ο κόσμος έχει πλέον ξυπνήσει για τα καλά και συμμετέχει πολύ ενεργά. Χωρίς πολλές καθυστερήσεις ο Coen Janssen κάνει την εμφάνιση του πάλι στη σκηνή, μας ευχαριστεί για την τιμή που τους κάναμε, συνεχίζει με κάποιες άλλες ποζεριές και με το παράξενο σε σχήμα keyboard του ξεκινάει τις πρώτες νότες του “Sancta Terra” στο οποίο και ακολουθούν και οι υπόλοιποι σε μια πιο jazz ανάλαφρη έκδοσή του μέχρι το κομμάτι να μπει κανονικά. Προς το τέλος του κομματιού οι Mark, Coen, Isaac και Rob κατεβαίνουν να παίξουν κάτω από τη σκηνή και πίσω από τα κάγκελα της πρώτης σειράς, κάτι που ενθουσίασε προφανώς τον κόσμο. Το encore ολοκληρώνεται με τα “Unchain Utopia” (ίσως το καλύτερο κομμάτι από τον τελευταίο δίσκο) και το επικό “Consign to Oblivion” το οποίο απλά μας αποτελειώνει.
Οι Epica κάθονται αρκετή ώρα στη σκηνή μετά το τέλος του set τους, αποδεικνύοντας ότι γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουν και το πόσο αγαπάνε το κόσμο τους. Μπαντάρα με όλη την έννοια της λέξης, έχουν κατά την προσωπική μου άποψη πάρει τα σκήπτρα της ποιοτικότερης συμφωνικής metal μπάντας στην Ευρώπη, και μετά τις συνεχείς πατάτες κυκλοφορίες των Nightwish έχουν μεγάλη ευκαιρία να πάρουν τα σκήπτρα και από αυτούς και τους το εύχομαι ολόψυχα. Οι Epica έδειχναν να γουστάρουν κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόντουσαν στη σκηνή και ίσως θα μπορούσαν να κάνουν λιγότερες ποζεριές, άλλα αυτό είναι κάτι αμελητέο. Ο κόσμος τους ευχαριστήθηκε, οι ίδιοι το ευχαριστήθηκαν, τι άλλο να περιμένεις από μια συναυλία; Ίσως την επόμενη επίσκεψη τους με ένα ακόμη αξιόλογο δίσκο.
SETLIST: Originem (Intro), The Second Stone, The Essence of Silence, Unleashed, Storm The Sorrow, Fools Of Damnation, Natural Corruption, Sensorium, The Obsessive Devotion, Victims Of Contingency, Cry For The Moon, Drum Solo, Design Your Universe.
Encore: Sancta Terra, Unchain Utopia, Consign To Oblivion.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
