Heavy By The Sea 2014: Deftones, Ghost, Behemoth, Nighstalker, Planet Of Zeus, Tardive Dyskinesia, Revenge Of The Giant Face

Heavy By The Sea 2014: Deftones, Ghost, Behemoth, Nighstalker, Planet Of Zeus, Tardive Dyskinesia, Revenge Of The Giant Face

Πλατεία Νερού, Ολυμπιακό Πόλο Φαλήρου, Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Το φετινό καλοκαίρι στην Ελλάδα προβλεπόταν εξ’ αρχής πως θα ήταν το φτωχότερο των τελευταίων ετών. Ελάχιστα club shows μπορούσαν να σώσουν το παιχνίδι και σχεδόν κανένα φεστιβάλ. Το Heavy By The Sea φέτος κλήθηκε να κάνει τη διαφορά και να κερδίσει το στοίχημα που το ίδιο έβαλε με τον εαυτό του, με την περσινή εμφάνιση μεγαθηρίων. Άραγε όμως θα τα κατάφερνε, δεδομένου ότι το billing ήταν το πλέον ποικιλόμορφο, με μπάντες από πολλά και διαφορετικά ιδιώματα του metal;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρώτοι θα εμφανίζονταν στο Red Stage (η μικρή σκηνή) οι Revenge Of The Giant Face. Επρόκειτο για μια hardcore μπάντα από την Αθήνα, η οποία κέρδισε το διαγωνισμό “Red Bull Bedroom Jam Greece 2014” εξασφαλίζοντάς έτσι την είσοδό της στο εν λόγω φεστιβάλ. Αν και εμφανίστηκαν στις 17:00, ώρα βασανιστική για συγκρότημα που επιθυμεί να αποδώσει ζωντανά στην Ελλάδα σε περίοδο Καλοκαιριού, έδειξαν πως ήταν προβαρισμένοι και δεμένοι, παρουσιάζοντας πέντε κομμάτια, εκ των οποίων τα δύο (συγκεκριμένα τα τελευταία) αποτελούν καινούριο υλικό. Τα υπόλοιπα τρία ήταν τα: “Absence”, “The Leap”, “Returning Home”. Αρκετά επικοινωνιακοί, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν τα πρώτα mosh pits μέσα στον λίγο κόσμο που ήταν την στιγμή εκείνη παρών.

Γύρω στις 17:30 ήταν που ανέβηκαν στο main stage οι Tardive Dyskinesia. Οι Αθηναίοι progressive/post metallers, με κλάσεις ανώτερο ήχο, στην κάτι-παραπάνω-από-μισή-ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, ζέσταναν ακόμη περαιτέρω το όλο και αυξανόμενο κοινό, θέτοντας με τον τρόπο αυτό τα θεμέλια για το τι θα επακολουθούσε στην συνέχεια. Με περίσσεια ενέργεια και σωστές επιλογές κομματιών (“Prehistoric Man”, “We, The Cancer”, “Noone Cares” μεταξύ άλλων) έκαναν για άλλη μια φορά τη δήλωσή τους. Έχουν έρθει για να μείνουν.

18:15 η ώρα και μένουμε στο χώρο του Main Stage, καθώς η ανυπομονησία μεγαλώνει, αφού σειρά έχουν οι Planet Of Zeus. Μια μπάντα η οποία κάθε κυκλοφορία της αποτελεί γεγονός και κάθε live της γιορτή. Μέσα σε τρία τέταρτα τα έκαναν όλα άνω κάτω. Ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος, όπως επίσης αψεγάδιαστη ήταν και η απόδοση της μπάντας. Τίμησαν το υλικό ολάκερης της δισκογραφικής τους πορείας, με highlights να αποτελούν τα “Macho Libre”, “Burn This City Down”, “Vigilante” και “Woke Up Dead”. Το southern/stoner metal τους ήταν άριστο από πλευράς εκτέλεσης/ερμηνείας και αποδείχτηκε -για άλλη μια φορά- πως το εγχώριο metal κοιτάει στα μάτια και δείχνει τα δόντια του στη διεθνή σκηνή.

Μετάβαση στο Red Stage, για δεύτερη και τελευταία φορά για άλλη μια stoner metal/rock μπάντα, τους Nightstalker. Προγραμματισμένοι να παίξουν για σχεδόν 50 λεπτά, ο Αργύρης και η παρέα του έδωσαν στο κοινό (που ακόμα σύρρεε στο χώρο) μια μικρή γεύση του τι συνέβη στο εορταστικό τους show για τα 25 χρόνια της μπάντας, πριν από λίγο καιρό. Μοναδική ένσταση ο ήχος, ο οποίος θα μπορούσε οπωσδήποτε να ήταν καλύτερος. Τα όποια παράπονα έδωσαν σύντομα όμως τη θέση τους στο ασταμάτητο headbanging καθώς από τα ηχεία ακουγόντουσαν οι γνώριμοι ήχοι πολλών αγαπημένων στο κοινό κομματιών, μεταξύ των οποίων τα “Dead Rock Commandos”, “Baby, God Is Dead” και “Children Of The Sun”, που έκλεισε και την εμφάνισή τους. Τόσο οι εδώ κύριοι όσο και οι άνωθεν είχαν μια άπταιστη χημεία με τους εκατέρωθεν fans, “βγάζοντας” προς τα έξω ένα πολύ εγκάρδιο και φιλικό/θετικό vibe.

Γύρω στις 20:15 γνωρίζαμε όλοι πως είχε φτάσει η ώρα. Οι Behemoth βρίσκονταν για πρώτη φορά εμπρός από ελληνικό κοινό μετά το 2010 και οι προσδοκίες ήταν, όπως είναι φυσιολογικό, υψηλές. Βέβαια, το να βλέπεις μια από τις μεγαλύτερες black/death metal μπάντες τέτοια ώρα της ημέρας μόνο αρνητικό μπορεί να είναι. Οι Πολωνοί δεν πτοήθηκαν όμως. Ο Nergal ήταν σε άριστη φόρμα, δείχνοντας πως η ιστορία με την ασθένειά του ανήκει οριστικά (;) στο παρελθόν και για μία ολόκληρη ώρα δημιούργησαν ένα χάος κάτω από τη σκηνή με τα mosh pits και τα crowd surfing να πηγαίνουν σύννεφο. Τίμησαν υλικό από το (θεσπέσιο) “The Satanist”, τα “Evangelion”, “The Apostasy” και “Demigod”, φτάνοντας μέχρι τα “Thelema. 6” και “Satanica”. Highlights αποτέλεσαν αναμφισβήτητα τα “Christians To The Lions”, “Slaves Shall Serve”, “Ora Pro Nobis Lucifer” και “Ο Father, O Satan, O Sun!”, μεταξύ άλλων. Αξιοσημείωτο είναι πως βγήκαν οι νικητές της βραδιάς όσον αφορά τον παράγοντα της σκηνικής παρουσίας, ενώ διέθεταν και πολύ καλό (θα μπορούσε να ήταν ολίγον τι καλύτερος) ήχο. Έφτασαν και ξεπέρασαν, κατά τον γράφοντα, τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί, δικαιώνοντας όσους παρευρέθησαν στο φεστιβάλ για χάρη τους.

Γύρω στα 20 λεπτά μετά και με την ώρα να έχει φτάσει 21:30 τα πάντα είναι στημένα για την εμφάνιση των Ghost. Η heavy metal/rock μπάντα-φαινόμενο από τη Σουηδία, στην μία ώρα που είχε στη διάθεσή της, είχε ως αποστολή να υπερβεί τους naysayers της. Και όχι απλά επικράτησε έναντι αυτών. Τους νίκησε κατά κράτος. Με τη βοήθεια της ώρας, μιας και είχε νυχτώσει για τα καλά, και με μισό σκαλί κάτω από τους Behemoth από πλευράς σκηνικής παρουσίας, ο Papa Emeritus II και τα 5 Nameless Ghouls τίμησαν και τις δύο full-length κυκλοφορίες τους, ενώ οι δυνατότερες στιγμές τους ήταν τα “Per Aspera Ad Inferi”, “Ritual”, η διασκευή στο “If You Have Ghosts” του Roky Erickson και φυσικά τα “Year Zero” και “Μοnstrance Clock” που ολοκλήρωσαν την εμφάνιση της, ίσως πιο “soft” για το χθεσινό κοινό, μπάντας. Ο Papa Emeritus II ήταν αρκετά επικοινωνιακός με το κοινό, αν και σε κάποια σημεία, σε ορισμένα κομμάτια, φάνηκε μια αδυναμία στη φωνή του. Ο ήχος πολύ καλύτερος από την προηγούμενη μπάντα, ενώ η απόδοση μεγαλεπήβολη και άρτια τεχνικά.

Το τελευταίο κενό-διάλλειμα κράτησε 20 λεπτά παραπάνω από το πλάνο της διοργανώτριας εταιρείας, κάτι που δυστυχώς είναι αναμενόμενο για τα ελληνικά δεδομένα. Ακριβώς 23:20 ανέβηκαν για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή οι headliners Deftones. Εδώ πρέπει να κάνω μια μικρή παρένθεση. Αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με το alternative metal σε ικανοποιητικό βαθμό, το συγκρότημα αυτό ενδέχεται να του φανεί αδιάφορο έως και εκνευριστικό. Για τους μυημένους όμως -που πιθανολογείται πως κυμάνθηκαν χθες στους περίπου 2000+, το οποίο υποδηλώνει μια σχετικά μικρή προσέλευση- η αναμονή 20 χρόνων απέδωσε καρπούς. Ένας γεμάτος ενέργεια frontman, που αλώνιζε την σκηνή και είχε εξαιρετική επαφή με τον κόσμο, σε συνδυασμό με την αψεγάδιαστη τεχνική απόδοση ολάκερης της μπάντας και τον μακράν καλύτερο ήχο για το βράδυ αυτό, αποτέλεσαν σημαντικούς παράγοντες που συνέβαλαν και με το παραπάνω στην καλύτερη δυνατή εκτέλεση των 18 κομματιών που ακούστηκαν, από το εναρκτήριο “Diamond Eyes” μέχρι και το “Headup” που έκλεισε το main set. Οι καλύτερες στιγμές ήταν στα “Change (In The House Of Flies)”, “My Own Summer (Shove It)”, “Be Quiet and Drive (Far Away)” και “Tempest”. Κατά τη διάρκεια του encore δε, γίναμε μάρτυρες συναυλιακού οργασμού τόσο από πλευράς μπάντας όσο και από πλευράς κοινού, κυρίως στα “Root” και “7 Words”, με το οποίο και έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ. Παρατηρώντας κανείς την setlist τους θα παρατηρήσει πως έγινε ιδιαίτερη μνεία στο “Koi No Yokan” του ’12, όπως και στο ντεμπούτο τους, “Adrenaline”, κομμάτια του οποίου αποτέλεσαν και ολόκληρο το encore. Από την άλλη, το “Saturday Night Wrist” και το ομώνυμο “Deftones” έμειναν εξ’ολοκλήρου απ’έξω. Αν και δεν μπορώ να πω πως είμαι fan της μουσικής των Deftones, τους αναγνωρίζω και με το παραπάνω ότι υπήρξαν στιγμές που ακούστηκαν καλύτεροι live απ’ ότι στις studio εκτελέσεις. Συνοπτικά, οφείλω να πω πως στα 100 περίπου λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους θριάμβευσαν επάνω στην σκηνή. Η set list τους διαμορφώθηκε ως εξής:

Diamond Eyes / Be Quiet and Drive (Far Away) / My Own Summer (Shove It) / Lhabia / Tempest / Swerve City / Feiticeira / Digital Bath / Poltergeist / Rosemary / Rocket Skates / Change (In the House of Flies) / Around The Fur / Headup / Encore: Bored / Engine No. 9 / Root / 7 Words

Για να απαντήσω στην ερώτηση της εισαγωγής, λοιπόν. Όχι το Heavy By The Sea, δεν φιλοξένησε τα μεγαθήρια που όλοι επιθυμούσαν, τόλμησε όμως κάτι το διαφορετικό. Όχι, δεν ξεπέρασε τη περσινή του επιτυχία, στάθηκε όμως στο ύψος των περιστάσεων. Όχι, δεν αποτέλεσε το γεγονός της χρονιάς, σίγουρα όμως αποτέλεσε το γεγονός του Καλοκαιριού.

Θοδωρής Κρητικός
[email protected]