Neurosis, Universe 217, Agnes Vein
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014, Fuzz Club, Αθήνα
Άλλο ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο βρήκε το τέλος του. Και μιλάμε για χρόνιο απωθημένο πολλών. Κάθε φορά που ακούγαμε ότι θα ανακοινωθεί μεγάλο όνομα πάντα με σταυρωμένα δάχτυλα ελπίζαμε για Neurosis.
Έφτασε επιτέλους η ώρα να δούμε τους μεγάλους και πρωτοπόρους της σκληρής και πειραματικής σκηνής. Αν και αρχικά είχαν ανακοινωθεί οι Corrections House του πολυπράγμων Scott Kelly, ακύρωσαν λόγω αλλαγής πλάνων. Όπως και να έχει δύο μπαντάρες της ελληνικής σκηνής Universe 217 και Agnes Vein, κλήθηκαν για να γεμίσουν το κενό και τα κατάφεραν και με το παραπάνω.
Χωρίς να αργούν ούτε λεπτό, Άγγλοι στο ραντεβού τους, οι τρεις Θεσσαλονικείς ανέβηκαν ευλαβικά στην σκηνή και μας γέμισαν με doom, post και black ήχους μπροστά σε ένα μισογεμάτο (ή μισοάδειο) Fuzz. Με κομμάτια φυσικά από το πολύ καλό τελευταίο δίσκο τους “Soulship” αλλά και από το ντεμπούτο τους “Duality”, έκαναν μια εξαιρετική αρχή και προθέρμανση για το τι θα επακολουθούσε. Στιβαρός ήχος, δεμένη σαν μπάντα και συνθέσεις πολύ ενδιαφέρουσες μας κράτησαν συντροφιά για περίπου μισή ώρα.
Επόμενοι ήταν οι Αθηναίοι Universe 217, οι οποίοι δεν σταματούν να με εκπλήσσουν. Τι παίζουν σε μπαράκια τύπου Mo Better (RIP), τι παίζουν σε μεγάλους χώρους όπως το Gagarin ή το Fuzz, είναι το ίδιο καθηλωτικοί. Ο ήχος συνέχιζε να είναι πολύ καλός και ογκώδης και με την Τάνια πάλι να σε στέλνει με τις μελωδίες και τα ξεσπάσματα της. Η γυναίκα έχει τόσο δυνατή φωνή που δεν χρειάζεται μικρόφωνο (βλ. “She” και όχι μόνο). Αφού μας παρουσίασαν τραγούδια από όλη τη δισκογραφία, καθώς και καινούρια, έκλεισαν με το “Swallow” και μας καληνύχτισαν για να δώσουν πάσα στους μεγάλους.
Ήταν κοντά στις 22.30 και αφού το πρόγραμμα είχε τηρηθεί ευλαβικά, έκαναν σεμνά την εμφάνιση τους οι πέντε από το Oakland της California. Ο κόσμος πλέον είχε κατακλύσει τον χώρο, ενώ είχαν ανοίξει και τους εξώστες. “A Sun that Never Sets” και όλο το club σείεται. Ακόμα μερικοί δεν μπορούν να το πιστέψουν. Οι φωνές των Scott Kelly και του Steve Von Till αγέραστες με το πέρασμα του χρόνου. Ο ήχος εκκωφαντικός, ισοπεδωτικός, βίαζε τα αυτιά μας γλυκά και εμείς θέλαμε κι άλλο. Δεν νομίζω να έχω ξανακούσει τόσο καλό ήχο σε κλειστό χώρο και ιδιαίτερα στο Fuzz. Νομίζω πως εκείνη την μέρα δεν υπήρχε κανένα παράπονο για τον ήχο. Βέβαια υπήρχε και ένα «έκτο μέλος» πίσω στην κονσόλα που στήθηκε ειδικά για την περίσταση. Ένας τυπάς βγαλμένος από τη δεκαετία του 60, χίπης με μια στολή jumpsuit, και με patches από Neurosis, Sleep και Om. Μεγάλος τυπάς, κοπανιόταν μαζί με την μπάντα, είχε χύσει ιδρώτα για την μπάντα, ενώ πείραζε τον ήχο καθ’ όλη τη διάρκεια του show. Δύναμη, πάθος, ιδρώτας, τσιγάρα, ψυχή και πολλές άλλες λέξεις μπορούν να περιγράψουν αυτήν την επιδραστική μπάντα και τον ήχο της. Νομίζω πως ζωντανά αποδίδονται πολύ καλύτερα τα κομμάτια τους. Μας άφησαν για το τέλος το καλύτερο και αυτό που όλοι περιμέναμε, “Stones From The Sky”, και χωρίς πολλά ροκσταριλίκια, encore και ιστορίες κατέβηκαν από την σκηνή “like sirs” και ενώ μας είχαν ταξιδέψει για 2 ώρες. Πολλοί από το κοινό είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα, τα σαγόνια στο πάτωμα. Συνάντησα άτομα που δεν μπορούσαν καν να περιγράψουν αυτό που μόλις είχαν δει, άτομα που είπαν ότι ενώ έχουν μεγάλη συναυλιακή εμπειρία, τέτοιο πράγμα δεν έχουν ξαναζήσει. Μια νύχτα που θα την θυμόμαστε για πολύ καιρό.
ΥΓ: Το εισιτήριο στην Γερμανία το προηγούμενο βράδυ γιατί είχε 15 ευρώ;
SET LIST: A Sun that Never Sets/Locust Star/At the Well/Distill (Watching the Swarm)/The Tide/Water Is Not Enough/My Heart For Deliverance/Bleeding the Pigs/The Doorway/Stones From the Sky
Τένια Λάρδα
[email protected]
