Θα μπορούσα να αρχίσω να ξετυλίγω διθυραμβικούς παιάνες για το μεγαλείο και την ιστορία αυτής της μπάντας αλλά όταν έχεις έναν ζωντανό θρύλο της μουσικής μας που το όνομα του είναι συνώνυμο με το καυτό ατσάλι, τότε τα πολλά λόγια είναι φτώχια! Mark “the Shark” Shelton λοιπόν, κυρίες και κύριοι να μας μιλάει για το τελευταίο του άλμπουμ και όχι μόνο!
Γεια σου Mark, πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σου δώσω συγχαρητήρια για την τελευταία σου κυκλοφορία, το ‘Playground of the Damned’. Πως νοιώθεις για αυτό και τι ιδιαίτερο υπήρχε για σένα σε αυτό το άλμπουμ;
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος με τα αποτελέσματα του Playground of the Damned. Αναλογιζόμενος το πόσο μας πήρε να γράψουμε το άλμπουμ και όλα τα προβλήματα που η μπάντα αντιμετώπισε με τα μέλη εκείνη την περίοδο, πιστεύω βγήκε πολύ καλά Τα ιδιαίτερα τραγούδια του άλμπουμ για μένα είναι τα τραγούδια από το 1 ως το 8 χαχαχα. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω κάποιο αγαπημένο. Είναι πάντα δύσκολο να διαλέγω αγαπημένα κομμάτια. Μ’ αρέσει πολύ η καλλιτεχνική προσέγγιση του Grindhouse αλλά είμαι και πολύ μεροληπτικός σε κομμάτια όπως το Abattoir de la Mort και το Art of War. Το Fires of Asshurbanipal έχει μία ιδιαίτερη θέση για μένα επειδή είναι μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες τρόμου του Robert E. Howard. Το ομότιτλο είναι επίσης ιδιαίτερο γιατί έγραψα ένα μέρος με slide guitar πράγμα που έχω ξανακάνει μία μόνο φορά στο Resurrection του Atlantis Rising. Διάολε μου αρέσουν όλα τα κομμάτια.
Είσαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα; Όλα έγιναν όπως ήθελες ή πιστεύεις ότι υπήρχε ακόμα χώρος για κάποιες αλλαγές;
Πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση αλλά από την άλλη δεν μπορείς να πασχίζεις για την τελειότητα καθώς τότε πολύ πιθανόν να μην τελειώσεις τίποτα. Μαθαίνουμε από κάθε άλμπουμ που γράφουμε και ηχογραφούμε. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα και πιστεύω ότι οι παραγωγές από την Midgard Sound Labs βελτιώνονται με κάθε δουλεία. Όταν το άλμπουμ πρωτοβγήκε κάποιες κριτικές δεν ήταν και τόσο θετικές αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι άκουγαν ένα κακό ριπάρισμα του LP που ανέβηκε στο internet αμέσως με το που βγήκε, πράγμα που έγινε λίγες εβδομάδες πριν βγει καν το CD. Οπότε αντί αυτοί να κάνουν κριτική στο κανονικό προϊόν, έκαναν σε ένα ριπάρισμα πολύ χαμηλής ποιότητας. Απλά αυτό δείχνει πως το ελεύθερο ψηφιακό κατέβασμα και τα bootlegs στο internet μπορεί να βλάψουν μία μπάντα. Τώρα οι περισσότεροι από αυτούς παίρνουν πίσω τα λεγόμενα τους αφού άκουσαν το κανονικό CD ή LP.
Τι ανατροφοδότηση έχεις δεχτεί μέχρι τώρα; Κάποιες διαφορές στα κοινά από Αμερική και Ευρώπη (ως συνήθως); Κάποια σύγκριση με παλαιότερα άλμπουμ;
Τα περισσότερα σχόλια είναι θετικά. Φαίνεται να πηγαίνει αρκετά καλά και σε Αμερική και σε Ευρώπη. Ακούω από πολλούς να λένε για το δίσκο ότι είναι πολύ σκοτεινός από ότι συνήθως, όπως τα Mystification ή Out of the Abyss. Και από την άλλη κάποιοι λένε ότι είναι κάπως πιο retro και ταξιδεύει ηχητικά στις μέρες των Open The Gates, The Deluge και Mystification. Είμαι χαρούμενος και μόνο που αρέσει σε όλους. Αυτό που βλέπω είναι να αρέσουν σε όλους διαφορετικά τραγούδια και όχι ένα τραγούδι να δεσπόζει υποσκιάζοντας τα υπόλοιπα.
Σε αντίθεση με άλλες μπάντες, οι Manilla Road στέκουν περήφανοι μέσα στις δεκαετίες έχοντας παράγει έναν τόσο μεγάλο όγκο μουσικής (και πολύ τρομερό μπορώ να πω). Από πού πηγάζει αυτή η δημιουργικότητα γενικά και ειδικότερα σε αυτό το άλμπουμ;
Η ευλογημένη κατάρα της μούσας είναι αυτό που είναι φίλε μου. Είναι το κάλεσμα μου στη ζωή να δημιουργήσω αυτό το είδος μουσικής, για να τιμήσω τα ανδραγαθήματα των ηρώων και τους αρχαίους μύθους των παππούδων μας. Συν του να διασκεδάζω λίγο δημιουργώντας και τις δικές μου ιστορίες επίσης. Πραγματικά νοιώθω ότι για αυτό γεννήθηκα και θα συνεχίσω να το κάνω όσο κάποιος θα υπάρχει που να θέλει να ακούσει. Η έμπνευση για όλες μας της δουλειές, συμπεριλαμβανομένου και του Playground, αποτελείται από τις εμπειρίες μας και τη λογοτεχνία, την τέχνη και τις ταινίες που απολαμβάνω σε καθημερινή βάση. Είμαι επίσης λάτρης και της κλασσικής λογοτεχνίας και ακόμα διαβάζω όσο περισσότερο μου επιτρέπει ο χρόνος.
Όσον αφορά τη μουσική του ‘Playground of the Damned’ παρατήρησα κάποιες ομοιότητες με το ‘Voyager’ αλλά όμως και κάποιες πολύ βαριές αναφορές στο παρελθόν των 80’s και τελικώς κάποιο νεωτερίζων υλικό που εισήχθηκε και κινείται ελαφρώς προς πιο Progressive μονοπάτια. Εσύ πως θα το περιέγραφες καλύτερα και τι ήχο είχε στο μυαλό σου να πετύχεις σε αυτήν την κυκλοφορία;
Λοιπόν το πέτυχες ακριβώς. Θα συμφωνήσω με την αναλογία σου. Ζήσαμε πολύ περίεργες στιγμές σαν μπάντα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και αυτό φάνηκε μέσα από τη μουσική. Όσο για την εισαγωγή νέου υλικού, πάντα πειραματίζομαι με το να αναμιγνύω διάφορα είδη μουσικής με το Metal. Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες 3 δεκαετίες οι Manilla Road έχουν περάσει από όλα τα είδη του Metal και ίσως να ήταν και πρωτοπόροι σε κάνα δυο επίσης. Πάντα ήθελα εξάλλου να είμαι αυτός που βρίσκει τη ‘χαμένη συγχορδία’.
Συνολικά τι έχει να προσφέρει αυτός ο δίσκος σε έναν πιστό οπαδό των Manilla Road και τι σε ένα πιο ‘casual’ ακροατή (εάν υφίσταται ένας τέτοιος όρος);
Πιστεύω ότι ένας οπαδός των Manilla θα ευχαριστηθεί αυτό το project καθώς έχει κάποια κλασσικά στοιχεία αλλά την ίδια στιγμή πατάει και σε άλλα μουσικά ‘χωράφια’, όπως και κάθε fan των Manilla θα περίμενε από εμάς. Όσο για τον casual ακροατή, όπως το θέτεις, ποτέ δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το τι θα τραβήξει ή θα απωθήσει κάποιον που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική μας. Δεν είμαι σίγουρος ότι το Playground θα είναι ένα άλμπουμ με το οποίο θα διάλεγα να εισάγω κάποιον για πρώτη φορά στη μουσική των Manilla. Πιστεύω ότι θα προτιμούσα να ακούσουν καλύτερα κάτι από το The Deluge ή το Gates of Fire. To Playground είναι σκοτεινό και συναισθηματικό, όχι αναγκαστικά το καλύτερο συνολικά παράδειγμα για το τι έχει να δώσει η μπάντα.
Υπάρχει κάποιο βασικό λυρικό θέμα στο άλμπουμ και τι σε ώθησε να γράψεις γι’αυτό;
Όχι δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο θέμα στο Playground of the Damned. Υπάρχει βέβαια μία σύνδεση κάποιων κομματιών με το Grindhouse (είδος κινηματογράφου). Και ο λόγος που γράφω σχετικά με αυτό το θέμα είναι απλά επειδή είναι τρομερό.
Πες μας κάποια λόγια για τα μέλη της μπάντας. Επίσης νομίζω ότι υπάρχει ένα μάτσο νέοι μπασίστες που εμφανίζονται σε αυτήν την κυκλοφορία. Τι παίζει με αυτούς; Θα είναι κάποιος από αυτούς στα live με τη μπάντα?
Αυτή τη στιγμή ο Joshua Castillo είναι ο μπασίστας για τις ζωντανές εμφανίσεις των Manilla Road αλλά υπήρχαν δύο άλλοι μπασίστες που εμφανίστηκαν στο Playground. Ο Vince Golman που ήταν στα live μαζί μας για δύο χρόνια όσο γράφαμε το Playground και είχε ηχογραφήσει δύο κομμάτια για το άλμπουμ, συγκεκριμένα το Brethren of the Hammer και το Art of War. Παρουσίασε όμως κάποια προβλήματα υγείας τα οποία τον κράτησαν μακριά από το στούντιο και τις ζωντανές εμφανίσεις, οπότε πήραμε τον E.C. Hellwell για να τελειώσει το άλμπουμ μαζί μας στο στούντιο. Ο Ernie δούλευε μαζί μου σε ένα νέο project που λέγεται Hellwell όπως και να’χει, οπότε αυτό μας βγήκε μια χαρά εκείνη τη περίοδο. Αλλά ο Ernie δεν μπορούσε να περιοδεύσει μαζί μας και γι’ αυτό φέραμε τον Josh Castillo σαν πιο μόνιμη αλλαγή. Θα είναι στο καινούριο Manilla το οποίο δουλεύουμε τώρα. Ο Josh επίσης εμφανίζεται σε ένα κομμάτι στο νέο Hellwell το οποίο θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες.
Πως τα παιδιά της μπάντας συνέβαλλαν στο γράψιμο των κομματιών του ‘Playground of the Damned’;
Συνήθως εγώ γράφω όλη τη μουσική και βοηθούν στην ενορχήστρωση κάποιες φορές αλλά το μεγαλύτερο μέρος μουσικής και στίχων γίνεται από εμένα. Παίρνω και πολλές ιδέες από των τεχνικό μας Dr. Doom στο Midgard Sound Labs. Είναι βαθιά μυημένος στις τέχνες και τη λογοτεχνία από την οποία συγκινούμαι και εγώ.
Που το ηχογραφήσατε και πως ήταν το περιβάλλον;
Από το Atlantis Rising έχουμε κάνει όλες μας τις δουλειές στο στούντιο μου το Midgard Sound Labs εδώ στη Wichita του Kansas. Φτιάξαμε αυτό το στούντιο από την αρχή με τον ιδρώτα και το αίμα μας και συνεχίζουμε να το αναβαθμίζουμε και να διευρύνουμε τις ικανότητες του τα τελευταία 12 χρόνια. Το περιβάλλον είναι τρομερό επειδή είναι το ίδιο μου το σπίτι. Μπορούμε να ηρεμίσουμε και να είμαστε ελεύθεροι από τα προβλήματα χρόνου που υπάρχουν όταν πληρώνεις σε στούντιο άλλων. Δεν χρειάζεται να συμβιβαστείς με κάτι που δεν έχεις. Μπορείς πάντα να επιστρέψεις και να διορθώσεις ότι θες ή να ξυπνήσεις μες στη μέση της νύχτας με μία ιδέα και να τρέξεις κάτω στο υπόγειο και να γράψεις τα riffs πριν τα ξεχάσεις. Είναι ένα τρομερό μέρος για να ηχογραφείς.
Ποιος ήταν υπεύθυνος για την παραγωγή, το mix και το master; Έχεις συνεργαστεί μαζί τους ξανά στο παρελθόν;
Η παραγωγή και το mix γίνεται συνήθως από εμένα. Ο βοηθός μου ο Dr. Doom (Derek Brubaker) εμπλέκεται και αυτός πολύ στην όλη. Συνήθως θα πάω τα τελευταία mix από τα κομμάτια για το τελικό master. Αλλά η όλη διαδικασία μπορεί να πάει στραβά αν γίνει κακή δουλεία κατά την τελική επεξεργασία πριν γίνει η εγγραφή. Στην περίπτωση του Voyager η κυκλοφορία του CD πιο μπάσα από τα master που έχουμε εδώ. Πρόκειται για μια περίπτωση που έγινε μια μικρή αλλαγή στο Equalizer κατά την εγγραφή του master. Άλλαξε τελείως τον ήχο προς το χειρότερο.
Ήσασταν εντάξει με τη Shadow Kingdom Records; Πως άρχισε η συνεργασία σας; Κάτι σχετικά με την τωρινή σας δισκογραφική, τη High Roller Records;
Στην πραγματικότητα δουλεύουμε ταυτόχρονα και με τη Shadow Kingdom και τη High Roller. Ο ιδιοκτήτης της Shadow Kingdom είναι καλός μου φίλος και ήμουν εκεί όταν είχε την ιδέα να φτιάξει την εταιρία. Έχει αρχίσει να έχει τύχη με τις διανομές εδώ στις Η.Π.Α. Η High Roller μας κάνει την παραγωγή και τη διανομή των LP και στο μέλλον θα αρχίσει να κάνει διανομή CD στην Ευρώπη αλλά εμείς θα συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε με τη Shadow Kingdom εδώ στις Η.Π.Α. όσον αφορά το ψηφιακό μας υλικό. Και δε θα μπορούσα να ξεχάσω να αναφέρω ότι είμαστε ακόμα στη Rockadrome Records με το Mark of the Beast και στη Sentinel Steel Records με το Mystification. Μιας και το έφερε η κουβέντα το Mystification θα βγει σε LP από την High Roller Records πολύ σύντομα. Βλέπεις όλες αυτές οι δισκογραφικές συνεργάζονται μαζί μας και μεταξύ τους για να το φέρουν όλο αυτό εις πέρας. Είναι πραγματικά μια αδελφότητα του Metal μεταξύ φίλων και ανταγωνιστών. Είναι ο τρόπος που το underground μπορεί να κυριαρχήσει. Να συναδελφωθεί, να προσαρμοστεί, να αυτοσχεδιάσει και να ανταπεξέλθει.
Κάτι σχετικό με το εξώφυλλο; Ποιος ήταν υπεύθυνος για αυτό και μήπως συνδέεται νοηματικά με κάποιο στίχο από κάποιο κομμάτι;
Ο Marcus Vesper από τη Germany το έφτιαξε. Αυτός είχε κάνει και το εξώφυλλο του Voyager. Είναι πολύ καλός καλλιτέχνης και φίλος επίσης. Το εξώφυλλο του Playground είναι σαν κολάζ πολλών στοιχείων της μπάντας και του άλμπουμ. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι απλά τρομερό!
Τώρα κάτι σχετικά με εσένα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά που σε ορίζουν ως μουσικό και ως τραγουδοποιό και ποιος ή τι θεωρείς ότι είναι η βασική σου επιρροή μουσικά και στιχουργικά. Ποιες μπάντες άκουγες παλιά και τι ακούς τώρα; Κάποια νέα κυκλοφορία που θα ήθελες να προτείνεις;
Εκπαιδεύτηκα μουσικά από πολύ μικρή ηλικία γιατί η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια μουσικής. Άρχισε με πιάνο και με τα χρόνια έμαθα και άλλα όργανα όπως τρομπέτα, εμφώνιο, ντραμς και κρουστά ορχήστρας. Μοιραία έμαθα μπάσο και εξάχορδη κιθάρα. Από τα 4 έως τα 5 μου έκανα μαθήματα φωνητικής. Οπότε οι αρχικές μου μουσικές επιρροές είναι η κλασσική μουσική, η jazz και η country. Η country εξαιτίας του τόπου όπου μεγάλωσα. Το πρώτο rock άλμπουμ που αγόρασα ήταν το Meet The Beatles και η πρώτη rock συναυλία που είδα ποτέ ήταν των Black Sabbath στην περιοδεία του Paranoid. Αυτό με σημάδεψε και τότε ήταν που συνειδητοποίησα το κάλεσμά μου για το σκληρό ήχο. Πάντα μελετούσα ιστορία, μύθους και θρύλους. Αυτό καθοδηγεί και το μεγαλύτερο μου στιχουργικό περιεχόμενο. Σπούδαζα ανθρωπολογία στο πανεπιστήμιο εδώ στη Wichita και εδώ μου δημιουργήθηκαν τόσο έντονες ερευνητικές συνήθειες. Όσο για τη μουσικό μέρος της έμπνευσης, επηρεαζόμουν από ότι άκουγα. Ακόμα και τα πράγματα που δεν μου άρεσαν θα με επηρέαζαν στο να μην κάνω κάτι ποτέ σε ένα κομμάτι. Αλλά εάν πρέπει να ονοματίσω κάποιους καλλιτέχνες που με καθοδήγησαν μουσικά στο στυλ που έχω τότε θα πρέπει να αναφέρω ονόματα όπως: Hendrix, Page, Schenker, Gilmore, Iommi, Lifeson και ακόμα και King. Φίλε η λίστα θα μπορούσε να τραβήξει από τον Johnny Winter ως τον Piggy. Οι Protest The Hero είναι μια πραγματικά καλή math metal band σήμερα and είμαι πολύ επηρεασμένος με τους Orchid και τους Argus αυτή τη στιγμή.
Τώρα πίσω στα τέλη των 70’s πως νοιώθατε να είστε η μόνη metal μπάντα σε ολόκληρο το Kansas (με ηχογραφήσεις); Ακόμη και οι Stygian Shore, που ήταν επίσης πρωτοπόροι για τη σκηνή του Kansas (εάν υπήρχε κάποια), βγήκαν πολλά χρόνια μετά από εσάς. Κάτι σχετικό με τη rock σκηνή του Kansas τότε; Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες; Κάποια τοπική μπάντα που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης;
Ήταν πολύ τρομερό να είσαι στο υψηλότερο βάθρο. Υπήρχαν λίγες μπάντες στην περιοχή μας που προσπαθούσαν να παίξουν rock τότε. Οι Image και οι The Danger Brothers μου έρχονται στο μυαλό τώρα. Κανένας από τους δύο κατάφερε κάτι αλλά ήταν ωραίο να βλέπεις κάποιον από την περιοχή μας να προσπαθεί. Η μόνη άλλη μπάντα που βγήκε από τη Wichita και άξιζε ήταν οι Dead Orchestra. Έκαναν κάποια πραγματικά καλά heavy thrash άλμπουμ που πραγματικά γουστάρω. Αλλά ουσιαστικά ηγούμασταν της αγέλης του Heavy Metal εδώ και ακόμα και σήμερα.
Πίσω στο 2011 και στο καινούριο σου άλμπουμ, ποια είναι τα σχέδια σας για την προώθηση του; Παγκόσμιες περιοδείες; Κάποιο video clip ίσως (σε κάποια κομμάτια άνετα θα πήγαινε κάποιο);
Πήραμε μέρος στο Hammer of Doom λίγους μήνες πριν και μετά θα περιοδεύουμε στη Σκανδιναβία το 2012 με μια εμφάνιση στο Λονδίνο νομίζω. Είμαστε first liners στο Warriors of Metal στο Ohio μαζί με Helstar και επίσης θα είμαστε στο Up The Hammers στην Αθήνα φέτος. Εκτός αυτών ο Neudi θα δουλεύει μαζί μας στο στούντιο τέλη Ιούνη με αρχές Ιούλη γράφοντας τα drums για το καινούριο Manilla.
Λίγο καιρό πριν ανακοινώθηκε ότι θα παίξετε Ελλάδα! Ανυπομονώ να δω και να ακούσω τι εκπλήξεις θα έχετε για το ελληνικό κοινό αυτή τη φορά. Και σίγουρα δεν ανυπομονώ μόνο εγώ καθώς όπως έχεις καταλάβει εδώ κάτω είμαστε λίγο είμαστε λίγο εξαρτημένοι με Manilla. Κάτι που θα ήθελες να συζητήσεις πάνω σε αυτό;
Μιλούσα με το διοργανωτή του Up the Hammers και πιστεύω ότι θα κάνουμε ένα σπέσιαλ show όπου θα παίξουμε ολόκληρο κάποιο από τα άλμπουμ μας και πολύ πιθανό το Open the Gates. Επίσης θα παίξουμε και πολλά από τα υπόλοιπα μας κομμάτια οπότε πιθανό να είναι ένα πραγματικά μεγάλο show. Ελπίζω να είστε προετοιμασμένοι.
Θα ήθελα να ακούσω δύο λόγια σου σχετικά με το αριστούργημα που ακούει στο όνομα ‘Art of War’. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια Manilla Road για μένα! Όντας εννοιολογικά τέλειο θα μπορούσε άνετα να είναι μια ιστορία για το γιο ενός πολεμιστή και η μουσική παράλληλα είναι ότι πρέπει να είναι. Και μιας και το έφερε η κουβέντα θα ήθελα να σε ρωτήσω τι έρχεται πρώτο σε εσένα, στίχοι ή μουσική; Και όταν γράφεις και όταν ακούς.
Θα απαντήσω λίγο με διαφορετική σειρά εδώ. Όταν πρόκειται να γράψω μουσική σχεδόν πάντα δημιουργώ τη μουσική πρώτα και μετά γράφω τους στίχους. Οι μελωδίες και η ίδια η μουσική κάποιες φορές έρχονται ταυτόχρονα αλλά σχεδόν πάντα γράφω τους στίχους στο τέλος. Όταν ακούω μουσική πρώτα πάλι προσέχω τη μουσική. Πιστεύω αυτό γίνεται γιατί η μουσική δε βασίζεται σε κάποια γλώσσα για να επικοινωνήσεις μαζί της. Άμα η μουσική μπορεί να σου πει την ιστορία μόνη της τότε οι στίχοι θα είναι ένα ‘φύσημα απαλού αγέρα στα μαλλιά σου’. Όσον αφορά το Art of War πραγματικά μ’ αρέσουν οι στίχοι σε αυτό το τραγούδι. Πιστεύω ότι είναι το καλύτερο στιχουργικά μέσα στο δίσκο. Εκτιμώ τα καλά σου λόγια για το τραγούδι. Είναι σαν μια υπενθύμιση να διδάξουμε τους γιούς μας να είναι άντρες.
Και μια τελευταία ερώτηση. Μετά από τόσα δύσκολα χρόνια που κρατάς αληθινή όχι μόνο την πίστη στο Metal αλλά και στον άνθρωπο μέσα από τη γνώση, τη σοφία και τη δημιουργικότητα σου… Mark ‘the Shark’ Shelton, τι είναι το καλύτερο στη ζωή;
Το μότο μου ήταν πάντα το να προσαρμόζεσαι, να αυτοσχεδιάζεις και να ανταπεξέρχεσαι. Φαίνεται να είναι μια φιλοσοφία που δούλεψε για μένα ως τώρα στη ζωή μου… Θα πρέπει να πω το να νοιώθω την αγάπη και το πάθος των οπαδών των Manilla Road που έχουν μια ατελείωτη πίστη στη μπάντα, που γίνεται η ζωτική ενέργεια της ίδιας της ζωής. Βάση αυτού πιστεύω ότι όλοι φτιάχνουμε τη Μαγεία των Manilla Road. Και αυτή η Μαγεία είναι το καλύτερο στη ζωή.
Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη, ήταν κάτι παραπάνω από τιμή μου! Ανυπομονώ να τα ξαναπούμε σύντομα. Τις καλύτερες ευχές μου!
Ευχαριστώ που κάθισες να φτιάξεις τις ερωτήσεις. Ήταν πολύ καλές και πολύ ευχάριστες στο να τις απαντήσω. Ευχαριστώ για την υποστήριξη σου στους Manilla Road είθε οι Θεοί του Φωτός να σε καθοδηγούν. Up The Hammers & Down The Nails Shark
Γιώργος Βασιλειάδης
Band Members
Mark “The Shark” Shelton: Κιθάρες
Bryan “Hellroadie” Patrick: Φωνή
Josh Castillo: Μπάσο
Andreas Neudreth: Τύμπανα
Discography
Invasion – 1980
Metal – 1982
Crystal Logic – 1983
Open the Gates – 1985
Deluge – 1986
Mystification – 1987
Out of the Abyss – 1988
The Courts of Chaos – 1990
The Circus Maximus – 1992
Atlantis Rising – 2001
Spiral Castle – 2002
Mark of the Beast – 2002
Gates of Fire – 2005
Voyager – 2008
Playground of the Damned – 2011
