Από την Σουηδία μας έρχονται οι Nale και με την δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, “Death, Skulls, Satan”, ένας τίτλος που με οδήγησε να πιστεύω ότι μάλλον έχω να κάνω με ένα black metal συγκρότημα. Το κουαρτέτο όμως, βρίσκεται πολύ μακριά από το συγκεκριμένο είδος, τουλάχιστον όπως αυτό αποδείχθηκε μετά τις ακροάσεις του “Death, Skulls, Satan”. Οι Σουηδοί υπάρχουν από το 2006, έχουν όμως κυκλοφορήσει μόλις έναν δίσκο, το ντεμπούτο τους “Ghost Road Blues”, το 2012, το οποίο δεν έχω ακούσει όμως.
Η μπάντα μέσα από το δελτίο τύπου, διατείνεται ότι παίζει ένα είδος metal μπλεγμένο με punk και rock ‘n’ roll. Η αντίδρασή μου σε αυτό όταν άκουσα τον melodic death metal οργασμό των δυο κομματιών που ανοίγουν το δίσκο, τα “Slither” και “Filth”, ήταν να γελάσω. Εντάξει, το δεύτερο έχει κάποιες πιο μοντέρνες καταβολές, αλλά άνετα ένας οπαδός του death metal θα μπορούσε να ακούσει αυτά τα δυο τραγούδια. Στο τρίτο κομμάτι όμως, η μπάντα κάνει στροφή 180° και με το “Dead Man’s Song” οι επιρροές από Pantera αλλά και ειδικά από τους Black Label Society αρχίζουν και γίνονται εμφανείς και ψάχνω το μπουκάλι με το Jack Daniels.
Στον ίδιο ρυθμό ακολουθούν και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, με μια μίξη southern metal / punk / κάποιες δόσεις hardcore, όπως μπορεί κανείς να ακούσει στα“Exit” και “Drive”, ενώ κάποιες πιο thrashστιγμές μπορούν να ακουστούν στο “Smasher”. Μια άλλη πάλι όψη της μπάντας, είναι το τραγούδι, “The Black”, το οποίο σφύζει από τα grooves και ήχους από μοντέρνο metal, ενώ το αργό του tempo, δίνει μια άλλη διάσταση στη μουσική των Nale, η οποία συνήθως κατακλύζεται από γρήγορες στιγμές.
Η αλήθεια είναι ότι η μπάντα έχει εντρυφήσει πολύ στα riff του Dimebag Darell αλλά και του Zakk Wylde, κάνοντας αισθητή την παρουσία του southern. Οι επιρροές της μπάντας ποικίλουν από τους Pantera, τους Haunted, τους Black Label Society και φτάνουν στον Danko Jones και τους Velvet Revolver. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση των Nale στο “Death, Skulls, Satan”, απλά η εναλλαγή των στυλ της μουσικής σε μια τόσο μεγάλη βεντάλια, κάπου με μπερδεύει και με ξενερώνει. Όταν ακούω τραγούδια μπόμπες, όπως τα “Slither” και “The Black”, που απλά σε παραπέμπουν σε ένα μοντέρνο είδος melodic death metal και ακολουθούν rockabilly riffs, ε κάπου το πράγμα σπάει. Παρόλα αυτά, ένα αυτί που δεν έχει πρόβλημα σε αυτές τις εναλλαγές, θα μπορέσει να εκτιμήσει αρκετά πράγματα στο “Death, Skulls, Satan”.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
