Oh. – Metallia (Self Financed)

Ο όρος “multi-instrumentalist” ποτέ δεν είχε συναντήσει ιδιαίτερη απήχηση στην Ελλάδα. Πρώτον γιατί δεν είναι για όλα τα αυτιά και, δεύτερον, απευθύνεται σε συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων με επικρατέστερη εκείνη των μουσικών. H Oh. (κατά κόσμον Olivia Hadjiioannou) ξεκίνησε το μουσικό της ταξίδι το 2013 και είναι όχι μόνο μία γνήσια λάτρης του βαριού progressive metal, αλλά και μία άκρως ταλαντούχα ψυχή που αρέσκεται στο να πειραματίζεται διαρκώς με τον ήχο της.

Το μεγάλο πλεονέκτημα που έχεις όταν αναλαμβάνεις κυριολεκτικά τα πάντα σε ένα δίσκο, είναι πως έχεις την πολυτέλεια να ηχογραφείς και να δοκιμάζεις πράγματα με οτιδήποτε σε εκφράζει και σου προσφέρει έμπνευση. Με αυτό ακριβώς έχει να κάνει και το “Metallia“. Πολυμορφικότητα. Ακούγοντάς το κατάλαβα πως κάθε τραγούδι μελοποιεί ξεχωριστά και μία διαφορετική ανθρώπινη διάθεση, όπως άλλωστε μαρτυρά και η αλλαγή ατμόσφαιρας από κομμάτι σε κομμάτι. Μουσικά θα συναντήσεις ευθείς αναφορές σε Jim Matheos (περισσότερο με O.S.I. παρά με Fates Warning) και στο Vai/Satriani διδυμάκι, ενώ οι υποσυνείδητες ‘70s prog επιρροές σε συνδυασμό με την κλασική μουσική γίνονται εμφανείς με μια πιο προσεκτική δεύτερη ακρόαση. Οπότε μιλάμε για ένα δίσκο που ξεφεύγει από τα «στεγανά» που ονομάζονται heavy metal και παίρνει την ελευθερία να ψαχτεί προς ένα πιο διαφορετικό μονοπάτι. Είτε αυτό λέγεται art rock, είτε απλά experimental.

Στα πολύ συν και η πολύ έντονη αίσθηση της κινηματογραφικότητας που προσδίδουν οι ενορχηστρώσεις και τα χορωδιακά μέρη (πάντα από την ίδια) κάνοντας το όλο εγχείρημα να λειτουργεί επιπλέον και σαν soundtrack κάποιας δυστοπικής sci-fi ταινίας, με λαμπρότερο παράδειγμα το “Resurrection“.

Τέλος, η μικρή του διάρκεια σου δίνει όλο το χρόνο που χρειάζεσαι ώστε να το καταλάβεις και να δεις πέρα από τα riffs που, στην ουσία, έρχονται σε δεύτερη μοίρα θυσιαζόμενα στο βωμό του συναισθήματος. Αυτό άλλωστε πρεσβεύει (ή  τουλάχιστον πρέσβευε) το progressive.

Προσωπικά θα θεωρούσα έγκλημα αν κάποιος περιόριζε το “Metallia” χαρακτηρίζοντάς το ως ένα progressive instrumental album, καθώς μόνο αυτό δεν είναι. Οι απανταχού μουσικοί θα έχουν ήδη χαιρετήσει την Oh. ως το νέο ανερχόμενο αστέρι της εγχώριας σκηνής. Οι υπόλοιποι απλοί ακροατές αλλά και σινεφίλ (γιατί όχι;) που θα επιλέξουν να το ακούσουν δε θα χάσουν, αρκεί να είναι συγκεντρωμένοι. Κι αυτό διότι δεν είναι από εκείνες τις δουλειές που τις ακούς απλά για να περάσει η ώρα.

7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]