Φαντάζομαι πως δεν υπήρχαν πολλοί που να περίμεναν με ανυπομονησία το καινούριο album του Ozzy στην προ Gus G εποχή. Ο “Madman” είχε πέσει αρκετά στη συνείδηση πολλών οπαδών μετά από κάποιες μάλλον άστοχες κινήσεις (σ.σ.: reality show στο MTV, διαμάχη με τον Iommi) και φαινόταν να θέλει πλέον να στηρίξει τη μεγάλη καριέρα του σε εκτός μουσικής πλαίσια, φυσικά με τις ευλογίες και καθοδήγηση της αντιπαθέστατης συζύγου του.
Με την φωνή του να έχει φθαρεί, με μέτρια και αδιάφορα άλμπουμ, μουσικά διαφαινόταν αδύνατον να προσφέρει κάτι φρέσκο. Με την έλευση του δικού μας Gus G αλλάξανε πολλά, τουλάχιστον στους εν Ελλάδι οπαδούς. Μετά λοιπόν από αμέτρητες αντιπαραθέσεις, με επίκεντρο τον Gus, κυκλοφορεί το – όπως εξελίχθηκε – αναμενόμενο “Scream”. Είτε αυτοί που φοράν τη φουστανέλα και αρχίζουν διθυράμβους είτε αυτοί που λόγω απροσδιορίστου κολλήματος ρίχνουν αναθέματα, έχουν ήδη προαποφασίσει αν θα τους αρέσει το “Scream” ή όχι.
Για τους υπόλοιπους μπορώ να πω πως είναι το καλύτερο της μετά “Ozzmosis” εποχής album του. Ο Gus εκτός από τις κιθαριστικές του ικανότητες, φέρνει και μια φρεσκάδα που χρειαζόταν ο Ozzy. Με σύγχρονο ήχο και συνθέσεις, το Scream έχει μερικά ωραία τραγούδια. Τα δυναμικά και άκρως συναυλιακά ”Let Me Hear You Scream” και ”Soul Sucker” σου καρφώνονται στο μυαλό με την πρώτη. Το ”Diggin’ Me Down” με την όμορφη εισαγωγή και το κοφτό ριφ στη συνέχεια, τα ”I Want It More”, ”Let It Die” και ”Latimer’s Mercy” στέκονται μια χαρά και δίνουν την απαραίτητη δυναμική, χωρίς να είναι αριστουργήματα. Υπάρχουν και αδύναμες στιγμές με κάποια μπαλαντοειδή κομμάτια αλλά γενικά είναι ένα αρκετά μεστό άλμπουμ.
Στο τέλος, κανείς δε περιμένει πια από τον Ozzy να βγάζει δίσκους ανάλογους του παρελθόντος, αλλά τουλάχιστον να στέκεται αξιοπρεπώς. Και με το “Scream” το καταφέρνει σχετικά εύκολα.
7/10
Γιώργος Τσινάνης
[email protected]
H αλήθεια είναι πως δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με την προσωπική δουλειά του Ozzy αλλά αυτή εδώ μου άρεσε αρκετά θα έλεγα. Σηματοδοτεί πολλές αλλαγές στο προσωπικό με πρώτη και καλύτερη την αντικατάσταση του Zakk Wylde από τον δικό μας Gus G. Η σύγκριση φυσικά είναι αναμενόμενη για το ποιός είναι καλύτερος και τα λοιπά, αλλά εγώ απλά θα πω πως ο Gus έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά, τα σόλο είναι αψεγάδιαστα, αν και μικρούτσικα, μπορεί να φτάνει αλλά δεν ξεπερνάει τον Zakk.
Στα του δίσκου τώρα. Τα περισότερα ριφ του δίσκου είναι απίστευτα και γενικότερα οι συνθέσεις δεν σε κάνουν να βαριέσαι, έχει αρκετές εναλλαγές, πιασάρικα ρεφρέν για το πόσο γαμάτος είναι ο “Double O” και όχι μόνο, τα όργανα και αυτά αψόγως παιγμένα με τον κυρίαρχο ρόλο της κιθάρας κυρίως, τώρα για την φωνή εντάξει, κλασσικός Ozzy αν και ακούγεται λίγο γερασμένος πια. To outro είναι απλά ότι έπρεπε για να κλείσει ο δίσκος και έχει τίτλο “I Love You All”.
Πιστεύω πως είναι ένας αρκετά καλός δίσκος με γαμάτα κομμάτια και θα μείνει για καιρό στο mp3 μου. Οι fans του Ozzy δεν νομίζω πως θα απογοητευτούν.
8/10
Tένια Λάρδα
[email protected]
