Καταρχάς, το γεγονός ότι έχω την ευκαιρία να γράψω κάτι για υλικό των Paradise Lost, είναι για εμένα κάτι ευχάριστο, καθώς οι Shadowkings αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα εδώ και πολλά χρόνια και ένα από αυτά που έχω ασχοληθεί με ό,τι έχουν κυκλοφορήσει. Ευχάριστο λοιπόν το γεγονός, ακόμα και όταν πρόκειται για την επανακυκλοφορία του “Host”, ενός αμφιλεγόμενου άλμπουμ, του πιο «περίεργου» στην καριέρα των Βρετανών. Γενικά, θεωρώ το άλμπουμ μία «λογική» στροφή στον ήχο τους, μετά από την ηχητική αλλαγή που επέφερε το “One Second” αλλά σε καμία περίπτωση «φυσιολογική». Κατά πολλούς έχει χαρακτηριστεί σαν δίσκος που θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει οι Depeche Mode, πράγμα στο οποίο συμφωνώ.
Στα της επανακυκλοφορίας τώρα, πιστεύω ότι γενικά δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, καθώς ούτε bonus υλικό έχει, ούτε κάτι άλλο που να τραβάει την προσοχή, εκτός από την αλλαγή του χρώματος από μπλε σε μία πιο πράσινη απόχρωση! Ίσως ένας σκοπός που εξυπηρετεί είναι να θυμηθεί αυτός που ήδη έχει ακούσει το άλμπουμ στο παρελθόν, τι ακριβώς παίζει αλλά και ποια κομμάτια ήταν και είναι αυτά που του αρέσουν. Και τέτοια κομμάτια, έστω και λίγα, υπάρχουν στο δίσκο. Κάτι τέτοιο έγινε και με εμένα, αφού το άκουγα και θυμήθηκα πόσο μου αρέσουν τα synths στο “Nothing Sacred”. Το ίδιο ισχύει και για το διάσημο και γνώριμο σε όλους “So Much Is Lost” αλλά και για το “In All Honesty”, που και αυτό για κάποιο λόγο, κυρίως των φωνητικών γραμμώ και του refrain, μου αρέσει αρκετά. Το τελευταίο είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της τότε μεγάλης αλλαγής που είχαν κάνει οι Paradise Lost.
Από εκεί και πέρα, στη remastered αυτή έκδοση, αυτοί που έχουν ακούσει το άλμπουμ και στο παρελθόν, δεν πρόκειται να βρούνε τρανταχτές και ξεκάθαρες διαφορές στον ήχο. Για να εντοπίσεις αυτές τις μικρές και λεπτομερείς διαφορές, χρειάζεται να κάτσεις και να ακούσεις «στα καπάκια» τα κομμάτια πρώτα από την αρχική έκδοση και μετά από εδώ, κάτι το οποίο δοκίμασα, με το σίγουρο συμπέρασμα να είναι ότι ο ήχος είναι λίγο πιο καθαρός. Από εκεί και πέρα και ψάχνοντας να βρώ κάποιο ακόμα νοήμα στην επανακυκλοφορία και στο ερώτημα «γιατί αυτό και όχι κάποιο άλλο», σίγουρα ο καθένας έχει την ευκαιρία εκτός από το να «ξεθάψει» και να θυμηθεί το άλμπουμ (αν το είχε ακούσει στο παρελθόν), να εμπεδώσει κάποια στοιχεία που του άρεσαν από αυτό. Κάτι τέτοιο μπορείς να πεις και για στοιχεία που συναντάμε πιο σπάνια, όπως τα γυναικεία φωνητικά (“It’s Too Late”) και κάποια πιο ορχηστρικά μέρη (“Harbour”), ενώ το ίδιο ισχύει αν θες να «κρατήσεις»/θυμηθείς την τέρμα ηλεκτρονική μουσική σε κομμάτια όπως το “Wreck”.
Γενικά είμαι της άποψης, ότι εάν είσαι κολλημένος οπαδός και γουστάρεις τέρμα μία μπάντα, να ψάχνεις το κάθε άλμπουμ που βγάζει και τότε είναι πολύ πιθανόν να βρείς κάτι που σου αρέσει, ακόμα και αν δεν έχει καμία σχέση με ό,τι άλλο έχει βγάλει αυτή η μπάντα. Κάτι τέτοιο έγινε με εμένα και το “Host” και η αλήθεια είναι ότι μετά από καιρό και στην πορεία, ακούγοντας τραγούδια σαν το “Behind The Grey”, εκτίμησα τον εν λόγω, σε γενικές γραμμές καταθλιπτικό δίσκο, παραπάνω. Όσο δύσκολο κι αν είναι να ακολουθήσεις το άλμπουμ μετά τα τρία πρώτα κομμάτια και να ασχοληθείς για να τον ανακαλύψεις περισσότερο. Όσον αφορά το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο είναι το δεύτερο με backing γυναικεία φωνητικά, πραγματικά μου αρέσει και για εμένα αποτελεί ένα υπέροχο, πολύ ωραίο κλείσιμο.
Πάντως, ανεξάρτητα με το νόημα που βρίσκει κανείς στην επανακυκλοφορία, σίγουρα δε μπορεί να τους προσάψει κανείς ότι βγάζουν επανακυκλοφορίες και όχι κάτι καινούριο, αφού ο τελευταίος δίσκος βγήκε μόλις το φθινόπωρο! Κλείνοντας (όντως!), είναι κατανοητές οι αντιδράσεις και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε την εποχή που βγήκε, αν αναλογιστείς το πότε, ποια εποχή κυκλοφόρησε το άλμπουμ. Όπως και να το κάνεις, είναι ο δεύτερος δίσκος μετά το μνημειώδες και αριστουργηματικό “Draconian Times”, βγαίνοντας μόλις εννέα χρόνια μετά! Οπότε ναι, τότε πρέπει να ήταν πολύ “too much” και πολύ περίεργο σκηνικό! Ίσως και αυτός να είναι ένας επιπλέον λόγος που οι Paradise Lost του δίνουν μία ευκαιρία μέσα από αυτή την επανακυκλοφορία. Θεωρώ πάντως, ότι ίσως να έκανε λίγο καλό στο δίσκο, εάν είχε λίγο λιγότερα κομμάτια και αν λείπανε μερικά. Όπως και να έχει, αν δεν είσαι κολλημένος μεταλλάς που δε δέχεται τέτοιες αλλαγές και να ακούσει κάτι που δεν έχει καθόλου άμεση σχέση με το metal, αν σκέφτεσαι με λίγο πιο ανοιχτό μυαλό και ακούς και άλλες μουσικές, μπορείς να του δώσεις μία (ακόμα) ευκαιρία. Αν είσαι, τότε καλύτερα άστο. Έτσι κι αλλιώς, κάπου θα έχεις ακούσει, κυρίως το πρώτο, ίσως και τα δύο επόμενα τραγούδια.
6/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
