Οι Peosphoros είναι μία μπάντα αποτελούμενη από τρία άτομα, καταγόμενη από το Λονδίνο, που κάνει την εμφάνισή της στη metal σκηνή και μάλιστα στο μουσικό είδους του black metal, μέσα από την πρώτη της κυκλοφορία με τίτλο “Pink Metal”. Αυτό το οποίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτή την κυκλοφορία και γενικά στο συγκρότημα δεν είναι η μουσική του, η οποία μάλλον δεν αξίζει καν να σχολιαστεί, αλλά η θεματική με την οποία ασχολείται. Ως εκ τούτου, η συγκεκριμένη κριτική μάλλον θα έχει έναν άλλον χαρακτήρα από την κλασική μουσική κριτική.
Η μπάντα αυτοαποκαλείται ως μία ‘politically correct Trans LGBTQMN Pink Metal’, η οποία αντιτίθεται στο black metal, αλλά που έχει εμπνευστεί από αυτό για να ντύσει μουσικά τους politically incorrect στίχους της. Αυτή η μουσική επένδυση χαρακτηρίζεται από κάτι κραυγές, καθαρά φωνητικά, από μονολόγους και διαλόγους, από κοφτές κιθάρες, σε γρήγορους και αργούς ρυθμούς, και γενικά μία μίξη ήχων που προέρχεται από τη black, doom, thrash, death σκηνή. Στοιχεία όλων αυτών των μουσικών στυλ οδηγούν στη δημιουργία ενός τύπου extreme metal, το οποίο μάλλον στόχο έχει να χλευάσει τη συγκεκριμένη κουλτούρα, παρά να εγκαθιδρυθεί ως νέο μουσικό είδος.
Σε στιχουργικό επίπεδο, ο δίσκος αποτελεί μία αντανάκλαση κοινωνιολογικών θεμάτων της σημερινής εποχής, κάτι το οποίο φαίνεται και από τους τίτλους των κομματιών. Καθώς το κίνημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αποκτά καθημερινά νέες διαστάσεις, και καθώς ζητήματα φεμινισμού και σεξισμού δεν έχουν φύγει ποτέ από το προσκήνιο, οι Peosphoros δίνουν μία ακόμα αφορμή να εμπλακεί κανείς σε μία συζήτηση που αφορά δικαιώματα μειοψηφίας, ζητήματα που άπτονται της queer φεμινιστικής θεωρίας, της υπεροχής της λευκής φυλής (“We hail the aryan race”), της σεξουαλικής επίθεσης (“Child porn must be legalized”), του φονταμενταλισμού (“Isis got everything right / White cultural genocide”). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η μπάντα δε φαίνεται να υιοθετεί μία συγκεκριμένη στάση, καθώς ευθύνες για την υφιστάμενη κατάσταση σε όλα τα παραπάνω θέματα επιρρίπτονται σε όλα τα εμπλεκόμενα μέλη. Υπό το πρίσμα αυτό, η μπάντα μάλλον στοχεύει στο να προβληματίσει τους ακροατές σχετικά με τα προαναφερθέντα ζητήματα.
Από μία άλλη οπτική, το album των Λονδρέζων μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μία προσπάθεια χλευασμού της υπο-κουλτούρας που έχει δημιουργηθεί στο πεδίο του φεμινισμού, της queer θεωρίας, του φασισμού και των σεξουαλικής κακοποίησης. Υπό το πρίσμα αυτό, αποτελεί μάλλον μία προσπάθεια να καταδειχθεί η ματαιότητα, ή ακόμα και η γελοιότητα, της ενασχόλησης με τα ζητήματα αυτά το 2018: “Black metal is part of the white genocide / Can‘t you see? / Why is it called black? / Corpsepaint? What is corpse paint for? / To hide the color of the skin”.
Σε κάθε περίπτωση, το “Pink Metal” αποτελεί έναν από τους δίσκους της χρονιάς, που είτε θα διασκεδάσει, είτε θα προβληματίσει. Πάντως, σίγουρα είναι αρκετά προβοκατόρικος και ανεξάρτητα από την οπτική που κάποιος υιοθετεί, οφείλει να παραδεχτεί τη δημιουργικότητα της μπάντας, την πρωτοτυπία με την οποία φέρει ποικίλα θέματα και πάλι στο προσκήνιο, καθώς και την μουσική (;) και στιχουργική της καινοτομία. Ο βαθμός αντανακλά όλα τα υπόλοιπα πλην της μουσικής.
8.5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
