Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Prayer κυκλοφόρησαν τον τελευταίο δίσκο τους, συγκεκριμένα το 2012 με το “Danger In The Dark”, ενώ έκαναν το ντεμπούτο τους με το “Wrong Address” το 2005.
Φαίνεται πως ο Φιλανδός Tapani Tikkanen, τραγουδιστής, ρυθμικός κιθαρίστας και βασικός συνθέτης των κομματιών του συγκροτήματος προτιμά να μιλήσει μέσω της μουσικής του όταν έχει πραγματικά κάτι να πει και όχι να βγάλει κάτι έτσι απλά για να ακούγεται το όνομα των Prayer και πιστεύω πως δικαιώνεται με την κυκλοφορία του “Silent Soldiers”, έστω και μετά από τόσο καιρό, κάλιο αργά, παρά ποτέ.
Αν και το ύφος τους ανήκει στο melodic rock/AOR, οι Prayer δεν φαίνεται να αρκούνται στα τυπικά ραδιοφωνικά hit. Τι εννοώ;
Τα περισσότερα κομμάτια που γνωρίζουν επιτυχία, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είτε γιατί όντως έχουν κάτι λίγο να δώσουν, είτε γιατί μας τα έχουν επιβάλλει με το “στανιό”, παρατηρούμε πως από την αρχή ως το τέλος είναι το ίδιο ακριβώς, δεν υπάρχει δυναμική, έχουν “beat-o-ποιηθεί”, “κονσερβοποιηθεί” και φροντίζουν όλοι να αντιγράφουν την “συνταγή” της υποτιθέμενης επιτυχίας κουράζοντας με μια επίπεδη κυμματομορφή τα αφτάκια μας. Αυτά είναι τα λεγόμενα κομμάτια “Flatline”.
Κάτι τέτοιο βέβαια ΔΕΝ συμβαίνει στη περίπτωση των Prayer που ενώ έχουν “χτυπητά” και ευκολομνημόνευτα ρεφρέν, μελωδίες σε πλήκτρα και ανήσυχες κιθάρες, καταφέρνουν μέσα στα τρισήμιση λεπτών κατά μέσο όρο σε διάρκεια κομμάτια του δίσκου (εκτός από το “Mystery Island” που διαρκεί δεκατέσσερα ολόκληρα λεπτά και βάλε), να έχουν δυναμική, ποικιλία, εναλλαγές, ό,τι χρειάζεται για να παίξει κάποιος με την διάθεση, την ψυχολογία του ακροατή, να τον ανεβάσει και να τον ηρεμήσει όποτε χρειάζεται, χωρίς να γίνονται κουραστικοί.
Μειονέκτημα θα μπορούσα να πω κατά το 1/3 την παραγωγή, που πιστεύω πως το τελικό mix και mastering αδικεί το “Silent Soldiers” λόγω κάποιων εκνευριστικών μερικές φορές συχνοτήτων, κάνοντας το δύσκολο να το ακούσεις ολόκληρο με την μία και αδικώντας κομμάτια όπως “Silent Treatment”, “King Of The Hill, Fires Of The Heart”, “Get Me Out Of Here”, “Ten Days Of Hell” (μερικά από τα αγαπημένα μου) και γενικότερα όλο τον δίσκο, που θα προτιμούσα, για το είδος τουλάχιστον, τα πράγματα να είναι πιο ευδιάκριτα και ίσως όχι τόσο ψηφιακά… Λίγη “ζεστούλα” και θα ήταν τέλειο…
7/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
