Λοιπόν καθίστε καλά στις θέσεις σας γιατί έχουμε σημαντική ανακοίνωση. Η κριτική που θα ακολουθήσει αφορά τη κορυφαία σύγχρονη thrash metal μπάντα της Γερμανίας. Αν νομίζετε ότι πάλι αυτός ο ηλίθιος ενθουσιάστηκε και άρχισε τις μαλακίες, ακούστε το δίσκο και.. ελάτε να με βρείτε στο moshpit. Ένα από τα αγαπημένα θέματα της thrash metal στιχουργικής ήταν ο, πάντοτε υπαρκτός, κίνδυνος του Πυρηνικού Ολέθρου. Κάποιοι θα βιαστούν να τους χαρακτηρίσουν παρωχημένους, εγώ πάντως σε όσους ξέχασαν απλά να υπενθυμίσω το τι συνέβη προ τριετίας σχεδόν στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας και τι φόβο προκάλεσε η πιθανότητα να ταξιδέψει η ραδιενέργεια από εκείνη την άκρη του κόσμου στα μέρη μας. Αυτοί εδώ οι Γερμανοί (από την Κολωνία) παίρνουν το όνομά τους από το χωριουδάκι που βρισκόταν δίπλα στο πυρηνικό σταθμό του Τσέρνομπιλ στην Ουκρανία και θεματολογικά αναλύουν κυρίως το θέμα αυτής της τεράστιας για την Ανθρωπότητα απειλής. Μουσικά τώρα, η μπάντα δείχνει να έρχεται κατευθείαν από τη δεκαετία του ’80. Σε ένα είδος που η τακτική που θα ακολουθήσεις είναι πάνω κάτω προκαθορισμένη όπως και τα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσεις, ενώ από την άλλη τα άκρα του εξερευνήθηκαν και οδήγησαν στη δημιουργία άλλων ειδών, είναι εμφανές ότι όσα έχεις να κάνεις είναι μετρημένα και άρα δεδομένα και απλά έγκειται στην ικανότητα, σκέψη και βέβαια προτιμήσεις σου το πως θα επεξεργαστείς τα υπάρχοντα στοιχεία για να παίξεις σωστά αυτό το είδος. Από αυτή την άποψη αυτά εδώ τα παλικάρια δεν ανακαλύπτουν το τροχό αλλά σίγουρα μας δίνουν ωραίους συνδυασμούς μεταξύ ήχων που τα χρόνια που βρισκόταν στο απόγειό τους, έπρεπε να διαλέξεις με πια σκηνή είσαι. Το thrash metal που ακούμε εδώ έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό τη λυσσαλέα ταχύτητα και ορμητικότητα των Kreator εποχής από “Pleasure to Kill” μέχρι βαριά “Comma of Souls”, έχει όλες εκείνες τις πικρές μελωδίες των Slayer στα πιο αργά σημεία (ξέρετε εποχής “South of Heaven” και “Seasons of the Abyss”) ενώ σε σημεία δεν διστάζουν να πάνε ένα βήμα παραπέρα τις ταχύτητες blast-άροντας. Σε κάποια mid tempo σημεία ίσως σας θυμίσουν και Megadeth της θρυλικής μεσαίας (άρα thrash ακόμα) περιόδου. Αν και όπως έχω πει και παλιότερα ότι καταντάει κουραστικό να αναφέρεις συνέχεια το τι μπορεί να σου θυμίζει κάθε τι νέο που ακούς, εδώ προσπερνάω αυτή την άποψή μου ακριβώς για το γεγονός ότι πρόκειται για thrash metal αδερφέ! Εκτελεστικά οι τύποι είναι αψεγάδιαστοι, πράγμα που με τη σειρά του βοηθάει τους ανθρώπους να αποδώσουν με ακρίβεια όλες τις ιδέες του και να μην φοβούνται να παίξουν γρήγορα και συγχρόνως τεχνικότατα. Τέλος τα solos! Αυτό είναι το thrash, τι να το κάνω άμα δεν έχει solos; Εξαιρετικά παιγμένα και από τους δύο κιθαρίστες, άλλοτε σκοπό έχουν τη δημιουργία έντασης άλλοτε πάλι απλά λειτουργούν σαν μελωδικά διαλείμματα μέσα στη μουσική καταιγίδα. Μπορεί να μην είναι το μεγάλο όνομα σε σχέση με άλλους πολυδιαφημισμένους συναδέλφους τους, πιστέψτε με όμως (ακούστε και το δίσκο εννοείται), ότι δύσκολα θα βρεθεί μπάντα φέτος να τους ξεπεράσει. Άξιοι!
8.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
