Είναι πάρα πολύ δύσκολο τη σημερινή εποχή να ξεχωρίσει μια μπάντα που παίζει melodic death. Θες γιατί το ιδίωμα υπάρχει πάνω από 20 χρόνια (με διάφορες μορφές) και δείχνει να έχει τερματίσει η εξέλιξή του, θες γιατί υπάρχουν πάρα πολλές μπάντες εκεί έξω και ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, θες γιατί δεν έχουν βρεθεί καινούριοι ηγέτες που να δείξουν το δρόμο για τις νεότερες μπάντες με αποτέλεσμα να υπάρχουν δύο-τρία βασικά ρεύματα τα οποία ακολουθούνται; Ότι και να διαλέξεις, μέσα θα πέσεις. Πολλές φορές ακούμε τίμιες και ποιοτικές μπάντες, που όμως στερούνται χαρακτήρα και των οποίων οι δουλειές θα μπορούσαν ν’ ανήκουν σε οποιαδήποτε άλλη μπάντα του είδους. Ευτυχώς, κάτι παρόμοιο ισχύει ελάχιστα όσο αφορά το ντεμπούτο της Γαλλικής one man’s band, τους Psychocalypse. Οι 11 συνθέσεις που περιέχει το “Crying Moon”, δεν διεκδικούν oscar πρωτοτυπίας, παρόλα αυτά είναι αρκετά ευδιάκριτο το προσωπικό στίγμα της μπάντας, γεγονός αρκετά ελπιδοφόρο για το μέλλον καθώς πρόκειται για την πρώτη του δουλειά. Χωρίς χτυπητά αναμασήματα, το άλμπουμ ακολουθεί τις νεότερες μπάντες του ιδιώματος όπως οι Kalmah και οι Insomnium αλλά και Black Sun Aeon στα πιο αργόσυρτα σημεία, ενώ εγώ προσωπικά συνάντησα και Rotting Christ της Century Media περιόδου, Nightfall όσο αφορά τη χροιά της φωνής και Septic Flesh κυρίως στο θέμα της ενορχήστρωσης. Επίσης παρατήρησα πως ενώ συνθετικά είναι αρκετά μοντέρνος δίσκος, στο κομμάτι του ήχου, η προσέγγιση είναι λίγο old school πλησιάζοντας τον ήχο των αρχών της χιλιετίας, πράγμα που δε με χάλασε. Ο δίσκος δεν έχει κάποια hits, ακούγεται στρωτά και συνολικά με προσωπική μου αδυναμία το “Apocalodia” με τις δισολίες της αρχής και το πιάνο. Έχουμε λοιπόν στα χέρια μας έναν αρκετά καλό δίσκο, του οποίου όμως το μεγαλύτερο προτέρημα είναι τα μηνύματα αισιοδοξίας που αφήνει σχετικά με την μελλοντική εξέλιξη της μπάντας. Ελπίζω μόνο η απόφαση του Psychotic να προσλάβει μόνιμα μέλη στην μπάντα να μην αλλοιώσει τον χαρακτήρα της.
7.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
