Μια από τις κατηγορίες του ακραίου ήχου με την οποία είμαι πάρα πολύ επιφυλακτικός είναι αυτή του symphonic black metal. Οι λόγοι για αυτό είναι δύο βασικά. Αφενός οι περισσότεροι στερούν την συμφωνική ορχήστρα από τον ακροατή, γιατί στη τελική το symphonic κάθεται πολύ ωραία σαν λέξη αντί, ας πούμε, της λέξης “πληκτρομπούκωμα”. Ο δεύτερος λόγος είναι πως όσοι κατάφεραν να είναι symphonic δεν με συγκινούν αναφορικά με την ακρότητα του ειδούς. Με άλλα λόγια αμβλύνουν, υπερβολικά για τα γούστα μου, τις γωνίες του. Από την άλλη η περίπτωση αυτών εδώ των κυρίων από την, χειμαζόμενη από εμφύλιο πόλεμο, Ουκρανία φαίνεται να με ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό. Απο την μία το καθαρά black metal κομμάτι ης μουσικής σαν καθ’ ύλην αρμόδιος μπορώ να σας πω ότι στέκεται μια χαρά και αυτοτελώς με τις επιρροές από Emperor, Dimmu Borgir να είναι οι βασικές, να μπλέκονται με το ονειρόκοσμο των Arcturus και να έχουν κάποιες σχεδόν καθαρές χροιές φωνητικών του εξαιρετικού τραγουδιστή τους που εμένα τουλάχιστον, αν και ψιλοάσχετο, μου θυμίζουν τον Arioch στους Funeral Mist. Απόρροια του παραπάνω είναι αυτό που τελικά παράγεται εδώ να δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη black metal πλευρά και με τρόπο μάλιστα τέτοιο, ώστε οι παραπάνω επιρροές να γίνονται εργαλείο για τη δημιουργία μουσικής με προσωπικότητα και όχι μια στυγνής αντιγραφής των παραπάνω μεγάλων από κάθε άποψη καλλιτεχνών του χώρου. Αναφορικά με το κλασικό μέρος της υπόθεσης αρχικά έχω να πω ότι επιβεβαιώνεται πάλι οι άποψη μου πως από εκείνη τη μεριά της Ευρώπης οι άνθρωποι πραγματικά νιώθουν από κλασική μουσική. Δεν αρκούνται προφανώς σε “πληκτρομπουκώματα” και τα όργανα που χρησιμοποιούν είναι, φαντάζομαι, αληθινά. Κυριολεκτικά πεθαίνω για το θεϊκό σαξόφωνο στις δυο τελευταίες κομματάρες του δίσκου. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι πραγματικά ονειρική. Να μην ξεχάσω τους πολύ εύστοχους/ταιριαστούς με την μουσική και το ύφος, στίχους που συντείνουν στη δημιουργία αυτής της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και νομίζω ότι οι φίλοι του χώρου δεν θα πρέπει με τίποτα να το αγνοήσουν.
8.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
