Θυμάμαι την χαρά με την οποία υποδέχτηκα την επανασύνδεση των Rage, της κλασικής περιόδου των “Perfect Man” και “The Missing Link”. Η χαρά μου ήταν τέτοια που ταξίδεψα στη Γερμανία να τους δω στο Bang Your Head του 2015. Οι πρώτες πληροφορίες έλεγαν ότι η μπάντα – που ονομάστηκε Refuge από το καταπληκτικό τραγούδι του “The Missing Link” – δεν θα κυκλοφορούσε κάτι καινούριο. Προφανώς η άνευ προηγουμένου επιτυχία της περιοδείας των Refuge, έφερε και ένα συμβόλαιο με την Frontiers Records, για ένα δίσκο.
Μέχρι εκεί όλα καλά και μην ξεχνάτε ότι διαβάζετε την άποψη ενός ανθρώπου που έχει ανδρωθεί και μεγαλώσει με την μουσική των Peter “Peavy” Wagner, Manni Schmidt και Χρήστου Ευθυμιάδη. H κυκλοφορία του “The Man In The Ivory Tower” με έκανε να απογοητευτώ αρκετά, όχι γιατί δεν είναι ένα καλό τραγούδι, αλλά γιατί οι Refuge αποφάσισαν να φτιάξουν ένα τραγούδι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την μουσική των Rage της περιόδου ’87–’92. To “The Man In The Ivory Tower” είναι λες και έχει προέρθει μέσα από το “Black In Mind” και θα μπορούσε να υπάρχει είτε στο “The Devil Strikes Again” ή στο “Seasons Of The Black”.
Κατάπια την απογοήτευσή μου και είπα ότι δεν μπορεί, στο δίσκο θα υπάρχουν πιο speed και μελωδικές στιγμές. Μετά ήρθε η πλήρης απογοήτευση του “From The Ashes”, το οποίο όχι μόνο δεν θύμιζε τους παλιούς Rage αλλά και ήταν ένα πολύ μέτριο τραγούδι. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι το “Solitary Men” έχει περισσότερες πιθανότητες να με απογοητεύσει παρά να μου αρέσει.
Σαν προφήτης, ήρθε η ώρα να γράψω την άποψή μου για το καινούργιο πόνημα της ίσως αγαπημένης μου μπάντας. Όσο και να προσπαθώ να βρω κάτι θετικό στο “Solitary Men”, τόσο με απογοητεύει περισσότερο. Ξεχνάμε εντελώς τους Rage της περιόδου του “The Missing Link” και απλά ακούμε leftovers των Rage. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι Refuge ακούγονται σαν τους Rage, αφού όσοι αγκάλιασαν την επανασύνδεση των Tres Hombres, ήλπιζαν σε ένα δεύτερο “Trapped” ή “The Missing Link”. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει οι Refuge να έχουν τέτοια δισκογραφική παρουσία.
Τα riffs του Manni Schmidt ακούγονται σαν του Marcos Rodriguez ή του Σπύρου Ευθυμιάδη στο “Black In Mind” και σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν τα καταπληκτικά riffs των “Don’t Fear The Winter” ή “Invisible Horizons”. Οι ταχύτητες στα τύμπανα του Χρήστου Ευθυμιάδη είναι πολύ χαμηλές και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν οι υπερηχητικές στιγμές των “From The Underworld” ή “Refuge”. Όσον αφορά τα φωνητικά του αγαπημένου μου Peavy¸ φυσικά δεν περιμένω να είναι στην κατάσταση που ήταν πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια αλλά μιλάμε για μελωδίες οι οποίες είναι λες και έχουν γραφτεί στο πόδι και οι οποίες δεν με καλούν να ακούσω πάλι οποιοδήποτε τραγούδι.
Τα εφτά λεπτά του “Waterfalls” δεν με συγκινούν, ενώ και η επαναηχογράφηση του “Another Kind Of Madness” που υπήρχε σαν ακουστικό bonus στο “The Missing Link”, το μόνο που έχει να προσφέρει είναι η σύνδεση των Refuge με το παρελθόν τους. Το hard rock ύφος του “Let Me Go” με αφήνει παντελώς αδιάφορο και γενικά ο δίσκος είναι – προσωπικά μιλώντας πάντα, μια μελανή σελίδα στην ιστορία αυτής της τριάδας που με έκανε να αγαπήσω το power/thrash metal.
Αν οι Refuge συνεχίσουν την δισκογραφική τους παρουσία, θα πρέπει να επανεξετάσουν για ποιο λόγο θέλουν να κυκλοφορούν δίσκους. Οι Refuge είναι μια ειδική περίπτωση στην metal σκηνή και υπάρχουν γιατί πολύ κόσμος είχε ερωτευθεί την συγκεκριμένη περίοδο των Rage. Αν είναι μέσω των Refuge να έχουμε δευτεροκλασάτα τραγούδια της περιόδου “Black In Mind”, προσωπικά μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Με πόνο ψυχής αλλά…
3/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
Οι Tres Hombres επιστρέφουν. Ώπα, λάθος. Εδώ μιλάμε για τους Refuge, οι οποίοι προ τετραετίας συστάθηκαν υπό το προαναφερθέν όνομα. Βέβαια, οι Refuge έρχονται να μας συστηθούν με το πρώτο τους πόνημα ονόματι “Solitary Men”, το οποίο είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ heavy/power/speed metal στην γνωστή φόρμουλα που μας έχουν συνηθίσει οι Peavy Wagner, Manni Schmidt και Χρήστος Ευθυμιάδης. Ναι, δεν κάνετε λάθος. Μιλάμε για το alter ego trio των Rage τις περιόδου 1988–1993. Εδώ λοιπόν αφήνουν το παρελθόν στην άκρη και μας ξανασυστήνονται ως μια νέα μπάντα. Και έτσι πρέπει να χαρακτηριστεί και όχι ως σκιά του παρελθόντος.
Το “Solitary Men” είναι ένα αρκετά συμπαθητικό άλμπουμ αλλά ως εκεί. Προσωπικά εγώ βρήκα κάποιες φοβερές, εκλάμψεις, θα έλεγα αλλά ως εκεί. Πάρτε για παράδειγμα το εναρκτήριο ντουέτο των “Summer’s Winter” και “The Man In The Ivory Tower”, με το δεύτερο να είναι τεράστιος ύμνος (κάλλιστα θα μπορούσε να μπει σε επόμενο δίσκο των Rage), οπότε δικαιολογημένα έγινε και βίντεο κλιπ για τα πλαίσια προώθησης του δίσκου. Μέχρι και η ακουστική εκδοχή του ως bonus track μαγεύει. Άλλη εξαιρετική στιγμή είναι το speed/prog διαμάντι ονόματι “From The Ashes” καθώς και το “We Owe A Life To Death”, το οποίο ξεφεύγει χάρη στο παίξιμο των Schmidt και Ευθυμιάδη. Το “Mind Over Matter” είναι μια δεύτερη περίπτωση του “The Man In The Ivory Tower”, το οποίο από τις πρώτες νότες σου φέρνει στο μυαλό στιγμές του παρελθόντος του trio θέλοντας και μη. Φοβερή σύνθεση που τσακίζει κόκαλα.
Τέλος, το “Let Me Go” με την hard rock αισθητική του σε κερδίζει στο έπακρον. Αυτό που εμένα προσωπικά με χαλάει είναι το εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο κατά την προσωπική μου άποψη υπονομεύει κατά πολύ την προσπάθεια του σχήματος. Πέραν τούτου, η παραγωγή είναι πραγματικά εκπληκτική. Σίγουρα θα το πρότεινα σε κάποιον. Ελπίζω βέβαια στο μέλλον τα πράγματα για τους Refuge να πάνε καλύτερα και να βγάλουν ακόμα καλύτερους δίσκους. Εν αναμονή λοιπόν της εμφάνισής τους στην χώρα μας…
7,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
