Πάμε να πιάσουμε τα πράγματα ένα ένα και κυρίως από την αρχή, γιατί αυτοί εδώ θα μας τρελάνουν στο τέλος. Δεύτερος δίσκος για μία από τις σημαντικότερες μπάντες του underground death metal, τους Σουηδούς Morbus Chron, και όσοι περιμένατε την συνέχεια του “Sleepers In The Rift” του 2011, τότε αλλάξτε κανάλι. Αν λάβουμε σαν βάση αυτό τον πρώτο τους δίσκο τότε εδώ μιλάμε για άλλη μπάντα και πραγματικά οι αλλαγές είναι κοσμογονικές. Καταρχήν η μπάντα από την Στοκχόλμη υπέγραψε στην Γερμανική Century Media. Τον Ιούλιο του 2012 μας προειδοποίησαν με το EP “A Saunter Through The Shroud” και εδώ έρχονται να μας αποτελειώσουν. Οι επιρροές από πρώιμους Death και Autopsy που κουβαλούσαν και που βέβαια έκαναν το παγκόσμιο Underground να στρέψει το βλέμμα του προς τα εκεί πάνω έχουν εξαφανιστεί τελείως. Για την ακρίβεια με ό,τι και να προσπαθήσω να τους περιγράψω θα αποτύχω μιας και τολμώ να πω πως οι τύποι αυτοί πλέον έχουν δημιουργήσει ένα δικό τους ύφος, αν όχι είδος. Να προσπαθήσω να σας βάλω λίγο στο κλίμα. Τεχνικό progressive “death” metal μας σερβίρουν σε αυτό εδώ το δίσκο. Μιλάμε πρώτα από όλα για μια ολοκληρωμένη με τα όλα της δουλειά. Αν βλέποντας το εξώφυλλο σας φέρει στο μυαλό κάτι που δεν σας κάθεται καλά, μην το ντραπείτε γιατί αυτό είναι. Υπάρχουν άπειρες 70’s επιρροές και ιδέες εδώ μέσα, τόσο ξένες με το είδος, αλλά, με έναν μαγικό πραγματικά τρόπο, τόσο οικείες. Πολύ τεχνικό παίξιμο στις κιθάρες, φοβερές μελωδίες οι οποίες τραβάνε σε διάρκεια μετατρέποντας το άκουσμα σε ένα εφιαλτικό ταξίδι. Είναι δε τόσο εκτενής η χρήση των “καθαρών” καναλιών της κιθάρας που και η παραμόρφωση εδώ δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση των πρωταγωνιστή. Από τα δέκα κομμάτια του δίσκου τα τρία είναι instrumental για να καταλάβετε ακόμα καλύτερα τι λέω. Τα φωνητικά παραπέμπουν σε μια πιο απόκοσμη-εφιαλτική εκδοχή του μεγάλου Chuck Schuldiner με τους στίχους να διαφοροποιούνται και αυτοί με την σειρά τους από το gore/splatter παρελθόν για να συναντήσουν εδώ μια πιο abstract/επική/obscure θεματολογία η οποία ταιριάζει γάντι με τις μακροσκελείς και περιπετειώδεις συνθέσεις. Δεν ξέρω αν θα σας βοηθούσε καθόλου αν σας έλεγα ότι έτσι θα ακουγόντουσαν οι Atheist στην λογική συνέχεια του “Elements” ή ότι αν οι Ulcerate ζούσαν στα 70’s δεν θα έπαιζαν και πολύ διαφορετικά από αυτούς εδώ ή τέλος, αν σας τους παρομοίαζα με μια “death” metal εκδοχή των King Crimson. Μεγάλο μπέρδεμα σίγουρα. Σε καμία περίπτωση μην περιμένετε να ακούσετε εδώ ο,τιδήποτε θα μπορούσε να έχει σχέση με οποιαδήποτε εκδοχή του death metal ήχου γιατί θα απογοητευτείτε στα σίγουρα. Ο δίσκος έρχεται σε παραγωγή του Fred Estby (drummer των Dismember και γνωστός παραγωγός) ενώ το layout του άλμπουμ αυτού έχει επιμεληθεί ο Raul Gonzales (προφανώς καμία σχέση με τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία του Champions League) έχοντας φτιάξει μια ξεχωριστή εικόνα για κάθε ένα από τα κομμάτια του δίσκου, συμβάλλοντας από την πλευρά του στην δημιουργία ενός δίσκου τελείως αντίθετου με την εποχή που ζούμε μιας και θα ΠΡΕΠΕΙ να πάμε να τον αγοράσουμε (γιατί το mp3 αποδεικνύεται πάρα πολύ λίγο) και που θα ΠΡΕΠΕΙ (πάλι) να καθίσουμε να τον ακούσουμε χωρίς παράπλευρες ασχολίες για να βυθιστούμε στην μουσική και τις εικόνες του. Η καινούργια δουλειά των Morbus Chron ακούγεται μόνο ολόκληρη και σε καμία περίπτωση αποσπασματικά με όλο το δίσκο να αποτελεί μια κορυφή. Στο τελευταίο κανονικό κομμάτι του δίσκου το “Beyond Life’s Sealed Abode”, τέλος, να παραθέσω την μερακλίδικη λεπτομέρεια πως “περνούν” σας φόρο τιμής προφανώς το βασικό riff από το instrumental “Stream of Consciousness” των Dream Theater απο το άλμπουμ “Train of Thought”. Θα αφήσω μισό βαθμό να τους τον δώσει η ιστορία…
9.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
