Ακόμα μια rock μπάντα παίρνει τη σειρά της για κριτική και σίγουρα κάποιοι θα απορείτε για το τι ακριβώς τρέχει με τη πάρτη μου αυτό το μήνα. Στο θέμα μας λοιπόν και πάλι. Αν μπει στο κόπο κάποιος να κάνει μια μικρή διαδικτυακή βόλτα θα αντιληφθεί , και μάλλον σύντομα, πως η περίπτωση αυτής της μπάντας από το LA είναι μια από τις πιο hot και πολλά υποσχόμενες περιπτώσεις εκεί έξω σήμερα. Φαίνεται πως με το υπό παρουσίαση (ντεμπούτο) άλμπουμ τους έρχονται να μας κάνουν γνωστό το τι συμβαίνει με αυτούς στις συναυλίες που δίνουν στην ευρύτερη περιοχή του LA και της California όπου από αυτά που βλέπω , άνετα βγάζω το συμπέρασμα ότι γίνεται ο κακός χαμός.
Αναμφίβολα, αυτό που κανείς παρατηρεί με τη πρώτη είναι πως οι τύποι καταφέρνουν με ένα άκρως catchy τρόπο να συνδυάσουν όλα εκείνα τα στοιχεία του αμερικάνικου rock των δύο τελευταίων δεκαετιών , σε τέτοιο βαθμό που ενώ άνετα διακρίνεις τα επιμέρους χαρακτηριστικά της μουσικής τους, δεν μπορείς παρά να τους δώσεις το credit πως αυτό που παίζουν, το παίζουν άψογα και είναι κατάδικό τους. Τι θα ακούσει κανείς σε αυτό το δισκάκι λοιπόν; Μια μεγάλη δόση από Offspring των τελευταίων 3-4 δίσκων, χωρίς δηλαδή τις punk εκρήξεις του παρελθόντος, συνδυασμένη με ερμηνείες και riffs που σε αρκετές περιπτώσεις θυμίζουν περισσότερο τους πρόσφατους Disturbed και Deftones, πάρα τις πιο rock στιγμές των System Of A Down.Σε όλα αυτά προσθέστε και κάτι λίγο από τη πιο πρόσφατη περίοδο των Green Day και έχετε στα χέρια σας το σύγχρονο ήχο του LA (μιας και όλες οι παραπάνω επιρροές κατάγονται/ μένουν στην ευρύτερη περιοχή).
Αν το καλοσκεφτεί κανείς βέβαια αυτός ο ήχος δεν αποτελεί παρά τη μετάλλαξη του ήχου της δεκαετίας του ‘80 και συγκροτημάτων όπως οι Guns n Roses και Motley Crue που έδρασαν ακριβώς στην ίδια περιοχή, τηρουμένων πάντα των αναλογιών.
Αναφορικά με το παικτικό κομμάτι τώρα η μπάντα χωρίς να θαμπώνει με τη τεχνική των μελών της ,παίζει ακριβώς αυτό που χρειάζεται και απαιτεί το είδος χωρίς να λείπουν και κάποια εύστοχα και πολύ ωραία solos εκεί που η μουσική τους τα χρειάζεται. Να προσθέσω τέλος και πριν σας στείλω όλους να τρέξετε να τους ακούσετε το καθόλου τυχαίο (προφανώς) γεγονός ότι τη παραγωγή του δίσκου επιμελήθηκαν δύο τεράστια ονόματα του χώρου και κρατηθείτε για να μην πάθετε τίποτα, όχι από τα δικά τους ονόματα αλλά από το κατάλογο των καλλιτεχνών με τους οποίους έχουν συνεργαστεί. Μιλάμε λοιπόν για τον Mike Clink (Guns N Roses, Sammy Hagar, Megadeth, Motley Crue) και τον James Michael (Deftones, Alanis Morissette, Motley Crue, Lillix). Αυτά τα ολίγα από μένα. Άντε τι περιμένετε;
8/10
Τάσος Δεληγιάννης
