Οι Shroud of Despondency από το Milwaukee του Wisconsin είναι όπως φαίνεται μια μπάντα που τα έχει γράψει τα χιλιόμετρά της στο δρόμο του ακραίου ήχου μιας και φέτος κλείνουν δεκαπέντε χρόνια ζωής και αυτός εδώ είναι ο πέμπτος τους δίσκος σε μια πορεία γεμάτη από πολλές κυκλοφορίες (κυρίως splits), τα οποία δείχνουν και τις καλές σχέσεις που έχει η μπάντα με την γενικότερη σκηνή. Δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος με το υλικό τους αναμφίβολα όμως δείχνουν μια μπάντα με έντονο το καλλιτεχνικό feeling και τον αντίστοιχο προβληματισμό. Ο συγκεκριμένος δίσκος, που είναι και διπλός αποτελεί σίγουρα την πιο θαρραλέα και ώριμη στιγμή της μπάντας. Το ρίσκο για το group μεγαλώνει ακόμη περισσότερο αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι ίδιοι έχουν αναλάβει εξολοκλήρου την κυκλοφορία του άλμπουμ. Αντί να δείτε το όλο έργο σαν ένα διπλό CD, προσπαθήστε να το δείτε σαν ένα μεγααααάλο δίσκο βινυλίου με δύο εντελώς διαφορετικές πλευρές. Η πρώτη πλευρά, λοιπόν, περιλαμβάνει καλοπαιγμένο και με πολλή μεγάλη δόση εμπειρίας και αρχοντιάς, θα έλεγα, death/black metal. H αλήθεια είναι πως ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο παλιότερο υλικό τους διαπιστώνω μια αλλαγή προς το πιο death metal του πράγματος, αλλαγή παρόλα αυτά άκρως ευπρόσδεκτη. Με την εμπειρία τους καταφέρνουν να περάσουν την black metal φιλοσοφία και αύρα τους σε ένα πιο death metal, και αρκετά τεχνικό σε σημεία οφείλω να πω, παίξιμο. Με αρκετά εύστοχη χρήση των blasts σε συνδυασμό με πολύ ωραία leads που παραπέμπουν σε Morbid Angel και από κει σε σαρωτικά black metal περάσματα καταφέρνουν και δημιουργούν ένα αξιολογότατο σκοτεινό έργο. Γενικά οι τύποι αφήνουν στην άκρη τους black metal ψυχαναγκασμούς και παίζουν αυτό που φαίνεται να κολλάει καλύτερα με το υλικό τους την κάθε στιγμή. Μοναδικό ίσως αρνητικό η αρκετά μεγάλη διάρκεια του δίσκου, αλλά και αυτό σε πολλούς είμαι σίγουρος πως θα λειτουργήσει θετικά. Οι ξεκάθαρες εντυπώσεις της πρώτης πλευράς που είπαμε μπορεί να σας μπερδέψουν με πολλές αμφιβολίες αναφορικά με την δεύτερη πλευρά της δουλειάς τους. Εδώ, με πληθώρα guests ,πολύ άνετα ξεχνάμε ότι έχει προηγηθεί και ανακαλύπτουμε κάτι εντελώς καινούργιο. Ο ήχος είναι σχεδόν ολοκληρώτικα ακουστικός, αντί για τύμπανα έχουμε διαφόρων ειδών κρουστά, όπως gongas, tambourine, talking drum, αλλά και άλλα πολλά όργανα όπως ξυλόφωνα, rainsticks, βιολιά, τσέλο και πολλά άλλα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το άκρως ταξιδιάρικο και ατμοσφαιρικό άκουσμα λειτουργεί σαν χαλάρωμα για την καταιγίδα που προηγήθηκε. Προσωπικά μου δημιουργεί μια αίσθηση ευφορίας παρόμοια με την καθαρότητα της ατμόσφαιρας μετά την βροχή. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι φέρνουν στο μυαλό μια ακουστική εκδοχή των Agalloch. Εγώ θα έλεγα ότι σε σημεία που ακούγεται μόνο η ακουστική κιθάρα βγάζουν και μια pop ευαισθησία θυμίζοντας ακόμη ίσως και τους R.E.M. Άλλες φορές πάλι μου βγάζουν αυτή τη γλυκιά ταλαιπωρία που έβγαζε ο τεράστιος Johny Cash γιατί όχι και κάτι από τις murder ballads του Nick Cave. Αυτά στην τελική είναι ζήτημα του πως κανείς ακούει και επεξεργάζεται τα ερεθίσματα. Το σίγουρο είναι ότι αυτοί εδώ μάζεψαν κόσμο και κοσμάκη και πήραν το ρίσκο να κυκλοφορήσουν μόνοι τους μια αξιολογότατη και ολοκληρωμένη μέχρι αηδίας καλλιτεχνική πρόταση, που στα κάτι παραπάνω από ενενήντα λεπτά που διαρκεί τίμα και με το παραπάνω τα λεφτά που θα σας παρότρυνα να σπρώξετε για να τους στηρίξετε καθώς όλα θα πάνε στην μπάντα. Πράξτε κατά συνείδηση. Το ίδιο κάνω και εγώ….
9/10
Τάσος Δεληγιάννης
